Ισμήνη
Το αέρινό της φόρεμα βάζει η Ισμήνη
φοράει στεφάνι από κισσό
ένα θάνατο φορά και μια γέννα
με πόνο οξύ πάνω σε σάβανο μια τεφροδόχο αφήνει
που μέσα της κρυμμένη έχει μιαν άσπρη πεταλούδα
που μέσα της κρυμμένη έχει μιαν άσπρη πεταλούδα
να ιάσει το σώμα και την ψυχή της θέλει
λέγοντας το απεταξάμην στην ασάφεια του βίου της
ελαύνουν εμπρός της άλλες διδαχές άλλες ενδείξεις
ο δρόμος της χωρίς δάφνες ή αίμα
το μόνο που ευδόκησε ζέστη κι φύλλα άνυδρα
ποτέ η πανσέληνος δεν πέρασε από κει
η Ισμήνη η ανύμφευτη που ως κόρη γεννήθηκε
που έζησε ως φυτό
που κλείστηκε σε σπίτι περίκλειστο
η Ισμήνη που απόψε μια μήτρα γεμάτη αίμα και σπόρους
ατάραχη σαν πέτρινη αρχίζει τα μέλη της να χάνει
το ένα μετά το άλλο έφυγαν τα χέρια και τα πόδια
ως μια σπονδή προς της ιάσεως την ιερότητα
απεταξάμην είπε μα δεν λυτρώθηκε
μονάχα γίνηκε μια πεταλούδα λευκή
κι ο κόσμος της μια λάμπα αναμμένη
πού θα σκορπίσεις κι απόψε την τέφρα σου, Ισμήνη;
Παρασκευή, 6 Ιουλίου 2012
Όνειρα
Η ντροπή μου, σκέφτηκα, είναι το αναίσχυντο πάθος μου για Επιβίωση.
Στην
άπνοια του καλοκαιρού ευδόκιμο το χάος στο σπίτι μου. Ο σκελετός του
είναι μονάχα ανάσες και ήχοι. Η σκέψη μου χύνεται στο χώμα που διψά.
Πνίγω τους φόβους στο βυθό του μυαλού και τ’ ανυπόταχτα νερά του
βουβαίνονται. Κάτι ξεχασμένες, των χειμώνων μου, νιφάδες λούζουν το
κεφάλι μου κ’ ένας κύκνος χορεύει στις παγωμένες λίμνες του χρόνου.
Κάποτε ήξερα πως η νύχτα έχει χρώμα. Ήξερα πως η μέρα είναι φωτεινή και
ρέει μέσα μας απρόσκοπτα. Μα τώρα, καθώς χάνομαι σε μαύρα σύννεφα, μόνο
ρανίδες χάους με δροσίζουν…
Ονειρεύτηκα
να πάω ένα ταξίδι. Να παίξω μ’ έναν ήλιο που θα λάμπει. Στην άμμο ν’
απλώσω ρούχα και χαμόγελα. Στις πέτρες να στεγνώσω ξαρμυρισμένα δάκρυα.
Να κολυμπήσω στο ασήμι των φύλλων του ελαιώνα της λύτρωσης. Να γεμίσω τα
χέρια με άνθη προσμονής.
Που πάμε..?
Μη με ρωτάς. Πάμε όπου υπάρχει χώρος για να γίνει το όνειρο σύννεφο.
Πάμε όπου μπορεί να ξεχαστεί εκείνος ο χρόνος που φέρνει την οργή. Πάμε
όπου η θάλασσα με υγρό ασήμι θα γεμίσει το δέρμα μας. Πάμε με πινέλα να
γράψουμε νότες μουσικής στους τοίχους. Πάμε να διαλέξουμε χρώματα να
βάψουμε τους δρόμους με κλίμακες. Να μη φοβάμαι πια, πως μόνη σε ένα
σκονισμένο πεντάγραμμο θα περιμένω, ανάμεσα σε ήχους που ιχνηλατούν ζωές
παλιές.
Ένα κλειδί του σολ για να ξεκινήσω, ονειρεύομαι. Μιας νέας ημέρας, το πρώτο φως του ήλιου χορωδία να γίνει που μέσα μου θα ξυπνήσει την αυγή που προσδοκώ…
Τετάρτη, 4 Ιουλίου 2012
Φυλακή
Σαν σε γκρίζα ρούχα σαν σε γκρίζους τοίχους
σαν με κάγκελα και σιδεριές που κλείνουν με θόρυβο
φωνές ουρλιαχτά ξεσκίζουν τα τύμπανά σου
ο φύλακας με τα σάπια δόντια: γδύσου
ο διευθυντής με ύφος σκύλου: δεν θέλω φασαρίες εδώ μέσα
πόσα μπορεί ν’ αντέξει ένα μυαλό σε δέκατα δευτερολέπτου;
πόσες αυτοχειρίες μπορεί να καταφέρει η σκέψη;
σαν βλέπεις τον εαυτό σου όπως ο πνιγμένος
που παλεύει να βγει προς την επιφάνεια
σαν βγαίνεις απ’ το λαβύρινθο του τρόμου
σαν μαστίγιο κάθε λέξη
κάθε λέξη και αίμα
κάθε πράξη κάθε ουρλιαχτό κάθε δάκρυ
έχει σημάδια του παρελθόντος ή του θανάτου
σημάδια φλεγόμενα μες στις ανταύγειες του χαράματος
τα θέρισες διασχίζοντας τα νεφελώδη ύψη
σπορά στους μαύρους ήσκιους ή στο ματωμένο ήλιο
πεισμώνοντας ριγώντας στα στενά τα θέρισες
αποχρώσεις δεν έχει πιο αδρές ή διαυγέστερες
από τους τόπους που ανάμεσα μας είναι πια ριγμένοι
ριγμένα σταυρωτά στις πλάτες και τα πάθη μας
κι ο ανελέητος χρόνος που φεύγει
Κυριακή, 1 Ιουλίου 2012
Καρφιά
Άκου, λοιπόν! ακούς τα φίδια;
είναι τα φίδια που σαλεύουν στο σκοτάδι
κάθε φορά μες στο σκοτάδι και ένα θηρίο πληγωμένο
νοιώθει την άγρια λάμψη της πέτρας στο σώμα του
μέσα απ’ το σκοτεινό πηγάδι τ' ουρανού
ένα πουκάμισο ολόλευκο ετοιμάζεται να πετάξει
ένα σύννεφο ξέφυγε κατρακύλησε στα πόδια μας
κυλάει παίζοντας πάνω σε μαβιές ανεμώνες
σε κόκκινα χέρια και τριαντάφυλλα πηχτόσαρκα
φέγγει ο κόσμος λούζεται χρώματα λαθραία
άκου, λοιπόν! ακούς το νερό;
βρέχει φεγγάρια στον φοβισμένο ορίζοντα
στα πρησμένα όνειρα βογκάει ηδονή
βροχή από φεγγάρια στα πεινασμένα χέρια
στα πικρά μας μαλλιά ξεσπά η μανία του αγέρα
στα μαύρα μάτια φυτρώνουν μαχαίρια κοφτερά
άκου, λοιπόν! ακούς τις λέξεις που σαν καρφιά χτυπούνε;
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου