Της Ποίησης

Maria Ioanna Mips

Της Ποίησης

Παιδιά με παπούτσια, ψυχές σε καλούπια
Κι εσύ ξυπόλητη, με στίχους παλεύεις τη σιωπή…

Δεν υπάρχει ωραιότερο συναίσθημα
από την ανατριχίλα στο μυαλό, όταν οι ποιητές χαϊδεύουν λέξεις.

Πες δέκα λέξεις να φτιάξω ποίηση.
Πες μου δυο λέξεις να φτιάξω σύμπαν!

Ρεμβάζει ο στίχος στα άγραφα χείλη.
Όταν γράφει η ζωή είναι αργά πια για στίχους...

Θαλασσώνω την ψυχή μου,
για να μη λιμνάσει το πνεύμα

Δικαίωμα των ποιητών η αγρυπνία.
Υποχρέωση, η αμαρτωλή εξομολόγηση!

Γράφω Εν Ψυχρώ
Τα Ανεξέλεγκτα

Τι κι αν είναι Άγιοι;
Γιορτάζουν ποτέ οι ποιητές;

Πόσοι ποιητές προσπάθησαν να περιγράψουν αυτό το φούσκωμα στα σωθικά, όταν θες να ουρλιάξεις συναισθήματα και κανείς δεν είναι, για να σ’ ακούσει;

-mips-