Χάρης Βλαβιανός, Όμως το Ποίημα είναι τώρα εδώ, κάθεται δίπλα σου. Που σημαίνει ότι…

Τετάρτη, 22 Ιουνίου 2011

 

 

 

 

Χάρης Βλαβιανός, Όμως το Ποίημα είναι τώρα εδώ, κάθεται δίπλα σου. Που σημαίνει ότι…

Καλύτερα να σε τρυπάει το ΑΓΚΑΘΙ ΤΟΥ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΥ παρά να πλατσουρίζεις στο ροδόνερο του ιδεώδους…
 
Oπως είπε ο Σταντάλ οι τέλειες γυναίκες
είναι για τους άντρες που δεν έχουν φαντασία.
Κατ' επέκταση το τέλειο ποίημα
για όσους δεν αντέχουν να δουν τις ρυτίδες κάτω από το μακιγιάζ.
Εσύ βέβαια πιστεύεις ότι αληθινή ποίηση σημαίνει
τα μάτια να είναι διαρκώς υγρά
και να γράφεις κρατώντας στα χέρια χαρτομάντηλα.
Λες και μπορεί κάποιος να παίξει ένα κοντσέρτο βιολιού
ή να σμιλεύσει ένα άγαλμα αν τα χέρια του τρέμουν από συγκίνηση.
Αλλά τα ψεύτικα ποιήματα, όπως και τα faux bijou,
μοιάζουν πάντοτε πιο λαμπερά, πιο πολύτιμα.
Επομένως τα ποιήματά μου δεν είναι για σένα ma chérie.
Εσύ ποθείς «αβυσσαλέα πάθη» και «ζοφερά σκοτάδια»
κι εγώ το μόνο που έχω να σου προσφέρω είναι τη λέξη adieu. (Χωρίς εισαγωγικά).

ΛΕΖΑΝΤΑ: τράβηξε επιτέλους τις κουρτίνες, να φανούν πίσω από το τζάμι οι ανθισμένες λεμονιές… Πίσω από το τζάμι είπα

 Με ένα «αχ» στο σωστό σημείο αλλάζει όλο το Ποίημα (και στο λάθος επίσης…).

Όλες οι λέξεις που ισχυρίζονται

ότι παγιδεύουν την ομορφιά λένε ψέματα.
Τα χείλη σου όμως
που τώρα γεύονται μες στο σκοτάδι τα δικά της
είναι αληθινά.
Όλες οι λέξεις που ισχυρίζονται
ότι αλώνουν τη σιωπή λένε ψέματα.

Το Ποίημα όμως

που τώρα έρχεται στο φως
καταλύοντας τη λευκότητα είναι αληθινό.
 
Κρατιέσαι από τις λέξεις,
λες και η θάλασσα έχει κλαδιά.
Και η καρδιά σου είναι βαριά σαν τη πέτρα
και θα ’θελες κάποιος να την πιάσει στα χέρια του
και να την πετάξει στη θάλασσα…
 
Βουλιάζεις διαρκώς.
Το στόμα σου είναι ήδη κάτω απ’ το νερό.

ΟΙ ΤΟΥΛΙΠΕΣ ΤΟΥ ΣΠΙΝΟΖΑ