Ξέχασες
ναι
ξέχασες
πως κάποτε στον καθρέφτη σου τον εαυτό μου έβρισκα
πως λύγιζα στον πόνο σου άηχα κυλούσε μέσα μου πικρή γουλιά
αναγνώριζα τις εικόνες μου, τις μυρωδιές μου, τις αγάπες μου
ξέχασες
της ψυχής τις αποδράσεις τα Χειμωνιάτικα Σαββατόβραδα
το γέλιο που χάραζε καινούργιες πορείες σε έναν τσαλακωμένο χάρτη
τα μάτια που χόρταιναν από την αντανάκλαση της μορφής
τα λόγια που αβίαστα κυλούσαν το ίδιο όπως τα βράδια
που ξάπλωνα στο πέτρινο κρεβάτι μου και σαν παιδί
μουρμούριζα ήχους και μελωδίες που τις άρπαζαν οι άνεμοι …
πετώντας πάνω από τις στέγες, πάνω από το δάσος της πόλης
έφταναν κοντά σου και τα δικά σου κοντά μου έφταναν
να μου κρατούνε συντροφιά
ξέχασες
αλήθεια μου σε νόμιζα
μα αλήθεια μου δεν ήσουν
σκοτεινό φάντασμα σε έναν σκοτεινό ουρανό θέλησες να γίνεις
δεν ρωτάω πια το γιατί
ξέχασες
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου