Αυτό το άγγιγμα...

Στ' απέραντα μυστήρια του χρόνου 

και του χώρου,

αισθάνομαι το μπράτσο σου γύρω απ'τον ώμο μου

 και δεν φοβάμαι...

Το άγγιγμα του χεριού σου καθώς περνάς,

τόσο ανάλαφρο,τόσο γρήγορο,

πως κανένας άλλος δεν υποψιάζεται πόσο στοργικά με γαληνεύει,

αυτό το άγγιγμα...

 με στιρίζει για να αντέξω και την πιο σκληρή μέρα.

Ακόμα και τις νύχτες

που κοιμάμαι μόνη,

βλέπω τα μαξιλάρια πλάι-πλάι:

το ένα είναι η αγάπη μου-

το σφιχταγκαλιάζω κι
αποκοιμιέμαι...

Ακόμα κι αν δεν συναντηθουμε ποτέ πια,

αισθάνομαι 

πως ολόκληρη η περιπέτεια της ύπαρξης

 έχει δικαιωθεί,

αφού σε γνώρισα... 

'Οποτε χρειάστηκα κάποιον 
για να μοιραστεί τη χαρά μου,
ή κάποιον για να με κρατήσει 
όταν ο κόσμος μου γκρεμιζόταν,
ήσουν κοντά μου.
Και ξέρω πως θα είσαι -αύριο,...πάντα...!

Αναρτήθηκε από Sandrenia στις 4:57 π.μ.