Υμέναιος

Το δαχτυλίδι το φορώ στο χέρι μου
Και το στεφάνι τό ’χω στα μαλλιά μου,
Όμορφα ρούχα γύρω και μεταξωτά
Λάμπουν μαζί με τα διαμαντικά μου
Και είμαι ευτυχισμένη στα σωστά...

Και ο καλός μου μ’ αγαπά πολύ,
Μα όταν πίστη ορκίστηκε σε μένα,
Ένιωσα το στήθος μου βαρύ
Για κάποια που ’ναι περασμένα…
Σαν νεκρική καμπάνα ήσαν τα λόγια του,
Κι έμοιαζε πολύ η φωνή του σαν Εκείνου
Που πέθανε στον πόλεμο, σε μακρυσμένη χώρα
Και θά ’ναι ίσως ευτυχής μες στα ουράνια τώρα...

Δείχνοντας μιαν αγάπη τρυφερή,
Μ’ εφίλησε στο μέτωπο τ’ ωχρό,
Μα εμένα μιά ανάμνηση πικρή
Με πάει σε κοιμητήρι μακρινό,
Και στέναξα σε πέτρα σκαλιστή
Όπου έχουν θάψει τον παλιό μου εραστή!...

Κι έτσι ο γάμος μας ετέλειωσε
Κι ο όρκος της πίστης μας θεμέλιωσε?
Μα είναι η καρδιά μου λυπημένη
Κι η πίστη μου είναι πλέον ξεσχισμένη,
Μα όλοι με καλούν ευτυχισμένη!
Τα όνειρα που βλέπω είναι βαριά.
Ω! ας μπορούσα να ξυπνήσω τώρα πια!...
Μήπως εκείνος, όπου είναι πεθαμένος
Στις χώρες του, εκεί ψηλά, δεν είν’ ευτυχισμένος;...

~Έντγκαρ Άλαν Πόε

Ό,τι δεν συνέβη ποτέ, είναι ό,τι δεν ποθήσαμε αρκετά.