΄Ενα κενό που μεγαλώνει......

Πως μπορώ να μείνω μόνη στο σπίτι μας..
Τα σεντόνια έχουν το άρωμά σου..
Οι τοίχοι τα αποτυπώματά σου..
Οι καθρέφτες την μορφή σου..
Tο πάτωμα τις πατημασιές σου..

Πίνω καφέ από την κούπα σου μπας και έχει μείνει
ίχνος από την γεύση σου..
Κάθομαι στην μεριά σου στον καναπέ και νιώθω π
ως μ’έχεις αγκαλιά..
Ξαπλώνω στο κρεβάτι μας από την μεριά σου και
μυρίζω το άρωμά σου..
Περπατάω ξυπόλυτη για να νιώθω πιο κοντά σου…

Είπες θα περάσεις κάποια στιγμή να πάρεις τα πράγματά σου
Μα πως μπορείς να χωρίσεις όλα αυτά τα χρόνια σε δύο
ξεχωριστά κομμάτια..
Ήμασταν ένα δεν έλεγες;
Και τώρα τι; Θα έρθεις να τα χωρίσεις όλα στα δύο;

Και καλά τα πράγματα…
Τα όνειρά μας, τα συναισθήματά μας, τα σ΄αγαπώ μας,
Αυτά πως θα τα χωρίσεις;
Την ψυχή μου, πως θα την χωρίσεις;
Πως θα την κόψεις στα δυο;
Είναι ολόκληρη δική σου εδώ και χρόνια..

Να λοιπόν πόσο εύκολο ήταν..
Στο’λεγα πως φοβόμουν μην συμβεί..
Μα πάντα με καθησύχαζες λέγοντάς μου πως
θα είμαστε για πάντα ένα…
Πως το κακό δεν θα συνέβαινε ποτέ σε΄μας…
Να που έγινε…

Σου έγραψα ένα γράμμα…
Συναντηθήκαμε στην γνωστή σκοτεινή γωνιά της γειτονιάς μας
και στο έδωσα..
Πριν καν το διαβάσεις το έσκισες…



Ήταν τόσο δυνατός ο άνεμος που έφευγες και τα κομματάκια
από το χαρτί σε ακολουθούσαν σαν πεινασμένα σκυλιά..
Σαν ζητιάνοι που σε παρακαλούσαν για μία δεκάρα…
Σαν και εμένα που ήθελα να κυλιστώ στα πόδια σου και
να σε παρακαλέσω να μην φύγεις..

Ακόμα φυσάει πολύ και κρυώνω….
Γιατί έσβησες τα μάτια σου, μάτια μου;

Ξέρω, κανείς δεν είναι κανενός
Μα, μέσα μου, μου ανήκεις…
Γιατί σε διεκδίκησα χωρίς καμία παύση, χωρίς κανένα ελιγμό
Η πορεία μου μαζί σου ήταν μία σταθερή ευθεία, ούτε μια
στροφή δεν πήρα…εκεί ..πάντα εκεί…

Έχτισες ένα γκρεμό…
Ή θα πέσω…ή θα πετάξω όλα αυτά που είσαι εσύ…..
όλη την ζωή μου δηλαδή..



Κλαίω, θρηνώ και η φωνή μου σπάει σε χίλια κομμάτια…
μα κανένα δεν φτάνει ως εκεί…
Και όσο περνάει ο χρόνος φοβάμαι αγάπη μου μήπως
ο ουρανός σου ήταν πολύ μικρός και τα φτερά μου πολύ μεγάλα…

Αναρτήθηκε από V.