την καρδιά μου την γλυκιά
μια νύχτα συνεπαίρνει…
σε παράλια ανοιχτά.
Είν’ η θέρμη της ψυχής,
η ολόχαρη η ζάλη…
που στη σκέψη αντηχεί
η ζεστή σου αγκάλη.
Σαν μέλι στάζει…
απ’ τα χείλη το φιλί
και σου λέω ψιθυριστά,
σ’ αγαπώ πάρα πολύ.
Τι όμορφη που’ ναι,
η αγάπη η δική μας…
τραγουδούνε γλυκερά
τα αηδόνια μαζί μας.
Ας φύγουμε από δω…
κι ας πάμε στο παλάτι
στη κοιλάδα της ψυχής,
απ’ τ’ ωραίο μονοπάτι.
Να ζούμε τρυφερά
τον αγνό τον έρωτα μας,
τα άνθη μυρωδάτα…
θα στολίζουν την καρδιά μας.
Κι όταν ξημερώνει…
θ’ αγναντεύω σιωπηλά,
τον ήλιου την ακτίνα
στα ματάκια τα μελιά.
Γοητευμένος θα ‘μαι,
για πάντοτε με σένα...
πριγκίπισσα μου όμορφή
με λατρεία χρυσαφένια.
Στου αγρού την νηνεμία,
με το 'λιόλουστο μεσημέρι
θα διαβαίνουμε στον ίσκιο
πιασμένοι χέρι χέρι.
Και θα λέω με αίσθημα,
πηγαίο απ’ την ψυχή…
εσένα-νε λατρεύω…
όσο τίποτε άλλο στη ζωή.
© Πάρης Παπανικολάου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου