Τετάρτη 17 Δεκεμβρίου 2014

Στο ζύγισμα το τελικό...ΑΦΙΕΡΩΜΕΝΟ ....ΣΤΗΝ ΔΙΑΝΟΗΣΗ ...

Ο σκεπτόμενος άνθρωπος του Ροντέν

Δε με νοιάζει η εξυπνάδα σου,
πόσα κιλά μόρφωση κουβαλάς στις πλάτες σου
 κι οι ασήκωτες περγαμηνές σου...
Οι πιθανόν μαρμαρένιες, οι πιθανόν αγαλματένιες!
Κι αν έχεις τόμους αμέτρητους και δερματόδετους,
με αξία ανεκτίμητη στους κάθε είδους πλειστηριασμούς
 για να ακουμπήσεις κάτω από το ύψος των περιστάσεων 
κι αφ' υψηλού να στέκεσαι εμπρός των άλλων,
δεν έχεις όμως την ξάστερη ματιά ενός παιδιού,
αθώου κι αγνού!
Ψυχρός κι ξένος θα μένεις στα μάτια μου
όσες λέξεις φανταχτερές, γυαλιστερές σαν πέτρες- ξεπλυμμένες με τα χρόνια από τα νερά-  κι αν αραδιάσεις, 
με στόμφο κι ύφος περισπούδαστο! Αδιάφορες περνούν από μπροστά μου  αν λίγο, έστω λίγο, αγάπη δεν έχουν μέσα τους  κρυμμένη! Κι αν τον άνθρωπο (κυρίως εκείνον που διώκεται αδίκως) δεν στηρίζουν! Στο ζύγισμα το τελικό δεν μένουν οι λέξεις. Μένουν τα έργα της αγάπης....
@ριστέα


Σοφός δεν αυτός που προσπαθεί να επιπλεύσει με λέξεις-σωσίβια, μα εκείνος που σιωπεί μπροστά στην απόγνωση, που σέβεται τον ανθρώπινο πόνο.

Καλή σας μέρα



Ένα μπουμπούκι άνθισε....



Όσοι έχουν ασχοληθεί με τη διδασκαλία...
Όσοι είχαν την ευκαιρία να έχουν παιδικές ψυχές στα χέρια τους..
και προσπάθησαν να τις γεμίσουν 
γνώση, αξίες, αλήθειες...
Όσοι δέθηκαν με τους μαθητές τους...
Όσοι το έκαναν κυρίως ως λειτούργημα κι όχι σαν επάγγελμα...

...αυτοί γνωρίζουν πραγματικά την ανείπωτη χαρά 
του να συναντάς μια από αυτές τις μικρές ψυχούλες
-έφηβη πια ψυχή-
και να νιώθεις συγκίνηση
για το κάθε χαμόγελο που σου χαρίζει,
για την κάθε αγκαλιά που σου κάνει.

Να βλέπεις ότι το μπουμπούκι άνθισε....


Πριν λίγες μέρες δέχθηκα μια επίσκεψη στο σπίτι μου.
από αυτά που εγώ αποκαλώ χαρισματικά.
Η Μάυρα (γιατί σε αυτήν είναι αφιερωμένη η σημερινή μου δημοσίευση)
 σήμερα φοιτά στην τρίτη γυμνασίου.
Εξακολουθεί να έχει ένα μυαλό πολύ πιο πάνω από τα παιδιά της ηλικίας της
και να διακρίνεται ιδιαίτερα για τον καταπληκτικό γραπτό της λόγο.
Η αναφορά μου σήμερα όμως δεν έχει να κάνει με επιδόσεις...
Το αφιέρωμα μου έχει να κάνει με την ικανοποίηση που παίρνει
κανείς όταν συναντάει έπειτα από καιρό πολύ
μια ψυχή που δέθηκε μαζί της,
και διαπιστώνει πως η αγάπη, η εκτίμηση, η χαρά είναι αμοιβαία!

Το κοριτσάκι μου μεγάλωσε...
Κι ήρθε να μου πει πως ποτέ δεν με ξέχασε ...
Διαβάσαμε μαζί τη δημοσίευση-αφιέρωμα που της είχα κάνει 
το περασμένο καλοκαίρι,
μιλήσαμε για τα παλιά, μιλήσαμε για το μέλλον και τα σχέδια της,
μα κυρίως συγκινηθήκαμε από τις στιγμές που 
σιωπήσαμε!
Κοιτάζοντας η μία τα μάτια της άλλης!

Αυτή είναι η αληθινή ανταμοιβή
ενός Δασκάλου!

Μάυρα....
σε ευχαριστώ ♥


Καλή σας μέρα!
Καλό Σαββατοκύριακο να έχετε!
@ριστέα


Επική ...φιλοξενία!



Επικό

Στη Μούσα έκανα σπονδή να εμφανιστεί εγκαίρως,
να βρω κάτι ευφάνταστο να γράψω για το θέρος.
Μα εκείνη, καθώς φαίνεται, τ' αυτιά της είχε κλείσει
και μια ματιά δε μου 'ριξε ούτε που να με φτύσει!
(Και πως να γράψω ποίηση δίχως να δείξω οίηση;)

Όμως δεν άργησα πολύ για να τ' αποφασίσω
ετούτο το συμπόσιο – είπα – δε θα τ' αφήσω!
Με τέτοια δώρα απλόχερα δοσμένα δίχως άλλο,
να συμμετέχω ήτανε το δέλεαρ μεγάλο!
(Μα τι δεν έχει ειπωθεί και τι δεν έχουν γράψει; 
και που να τα βρω ο άτεχνος τα λόγια από μετάξι; )
Λέω λοιπόν να διηγηθώ μία παλιά ιστορία,
να ‘χω για τη συμμετοχή και μια δικαιολογία…

Ο νιος συνάντησε τη νια ένα μοιραίο θέρος
ευθύς σαν κοιταχτήκανε τους χτύπησε ο έρως!
Πάρη τον λέγανε αυτόν κι αυτή ωραία Ελένη,
της Σπάρτης η βασίλισσα, η χιλιοξακουσμένη!
Μικρή μικρή την πάντρεψαν χωρίς να τη ρωτήσουν,
την ομορφιά της θέλησαν να αξιοποιήσουν.
Στο γέροντα το βασιλιά τη στείλανε πεσκέσι
και χρυσαφένιο νυφικό βάλανε να φορέσει.
Κι αυτή που ονειρευότανε ένα νέο παλικάρι
δέθηκε μ’ ιερά δεσμά μ’ ένα άξεστο γομάρι.
Την ήθελε σαν τρόπαιο στον κόσμο να επιδείχνει,
μα λίγη αγάπη και στοργή δεν ήξερε να δείχνει.
Τέτοιο καλλίπυγο κορμί, τέτοια φλόγα στο μάτι, 
τι να της κάνει, μάτια μου, ο γέρος στο κρεβάτι;
Κι έτσι μέσα στην πλήξη της, στις σκέψεις της χανόταν,
άβουλη και απότιστη μ’ ένα Άρλεκιν ξεχνιόταν.
Μια μέρα όμως κατέφθασε ο Πάρης απ’ την Τροία,
ήθελε με το βασιλιά να κλείσει συμφωνία….
Μόλις τον πρωτογνώρισε της κόπηκε η ανάσα!
Το βλέμμα της χαμήλωσε να μην πιαστεί στα πράσα!
Βαρβάτος νιος, ντελικανής, και η στολή του τρέλα!
(Κοίταζε και το βασιλιά που ήταν σα σαμπρέλα...)
Κι αυτός σαν την αντίκρισε έμεινε μαγεμένος!
Τη συμφωνία ξέχασε. Ήταν ερωτευμένος!
Στου ανακτόρου τη σκιά της έγραψε τραγούδι
κι αυτή το ανταπέδωσε με πορφυρό λουλούδι!
Για να την πάρει μακριά στα τρωικά τα κάστρα,
μόνο που δεν της έταξε τον ουρανό με τ’ άστρα!
Ποια Σπάρτη και ποιος βασιλιάς; ποια λούσα; ποια παλάτια;
για του λεβέντη τα φιλιά τα έκανε κομμάτια!
Δεν φανταστήκαν να γενεί μεγάλος σαματάς,
λες κι ήταν ο Μενέλαος ο πρώτος κερατάς!
Κι έτσι κρυφά το σκάσανε οι δυο ερωτευμένοι,
μα αφορμή για πόλεμο γινήκαν οι καημένοι!
Χιλιάδες χρόνια πέρασαν, μα η απορία μένει,
έπραξε τελικά ορθά η ωραία η Ελένη;

Τα υπόλοιπα είναι γνωστά. Δεν θέλω να κουράσω!
Τον εαυτό μου ταπεινά πάω να τον θαυμάσω!
Κι αν λίγο έστω σας άρεσε αυτή η ιστορία,
φροντίστε να της δώσετε καμιά βαθμολογία! 


Αυτή η συμμετοχή στο 4ο Συμπόσιο δεν πέρασε καθόλου απαρατήρητη!
Έφτασε πολύ κοντά στην πηγή, μα νερό δεν ήπιε!
Ένα "Μπαλκόν" της έκλεψε το μενταγιόν, όπως δήλωσε και η ίδια...

Είναι η Σοφία ΜΒ, άστεγη κορασίς
και σήμερα παίζει μπάλα στο γήπεδό μου!
Δική σας! Ξετινάξτε την!
Εγώ έχω σφουγγάρισμα σήμερα! ☺ Καλή εβδομάδα
Φιλιά κατάμουτρα! @ριστέα

Αναζητώντας τις ρίζες του κακού....



“Προσέξτε τις σκέψεις σας, γιατί γίνονται λέξεις. 
Προσέξτε τις λέξεις σας γιατί γίνονται πράξεις. 
Προσέξτε τις πράξεις σας, γιατί γίνονται συνήθειες. 
Προσέξτε τις συνήθειές σας, γιατί γίνονται ο χαρακτήρας σας. 
Προσέξτε τον χαρακτήρα σας, γιατί γίνεται το πεπρωμένο σας.” 
 Indira Gandhi 

Περνάω την εβδομάδα παρατήρησης. 
Έτσι την ονόμασα.
Όχι των άλλων.
Περνάω την εβδομάδα της αυτο-παρατήρησης μου. (Σας προϊδέασα νομίζω λιγάκι με το χθεσινό μου ποίημα)
Παρατήρησης των σκέψεων μου.
Των αντιδράσεων μου.
Του θυμού μου. Κυρίως του θυμού μου!
Το πώς συμπεριφέρομαι στα γεγονότα.
Και πώς στις προκλήσεις των άλλων.
Καταδύομαι σε σπηλιές ανεξερεύνητες
για ένα ταξίδι παράξενο.
Δεν είναι εύκολο. Καθόλου.
Ήδη έχω χάσει μάχες.
Κι έχω πολλές φορές γυρίσει πίσω τρέχοντας.
Είναι πολύ εύκολο να επιστρέφουμε σε πρότερες συμπεριφορές,  ειδικά αν αυτές μας είναι πιο βολικές. Βλέπετε προτιμάμε τους εύκολους δρόμους. "Γιατί πρέπει να πονάει η γνώση"; ρωτάμε. "Γιατί τα καλά να απαιτούν κόπο"; Κι εγώ ρωτάω  "γιατί όχι";
Έχω στο νου μου τους αθλητές και τον ιδρώτα που ρίχνουν. Νομίζω ότι δεν χαρίζουν με τίποτα αυτόν τον ιδρώτα ούτε τον ανταλλάσσουν! Κάτι παραπάνω θα ξέρουν όλοι αυτοί ...οι αγωνιστές!




Καλημέρα στους συν-αγωνιστές μου!
@ριστέα


Αναγκαία προσθήκη κατόπιν δεκαεπτά σχολίων:
Η σημερινή μου δημοσίευση αφορά μια ενεργητική διαδικασία που μπορεί πιθανόν, 
το τονίζω πιθανόν, να βοηθήσει στην ενδοσκόπηση!
Είναι μία άσκηση που καλό είναι να γίνεται τακτικά 
αλλά δεν γίνεται διαρκώς,  
γιατί αλλιώς πάει περίπατο ο αυθορμητισμός κι άλλα πολλά!
Χρησιμοποιείται ως εργαλείο για να ελέγξουμε τη δημιουργία 
ή τον έλεγχο των συναισθημάτων, κυρίως του θυμού!


Η αυτογνωσία είναι φυσικά μια διαρκής προσπάθεια, χωρίς τέρμα!

Το κελί



Κλεισμένος νιώθεις καιρό
στερημένος από πνοές ελευθερίας
και ανάσες-χαρές.
Σε ένα κελί μιας φυλακής
Συ ο δεσμώτης
Συ και ο φύλακας μαζί!
Μετράς τις μέρες
αγγαρείες χτυπάς
και αυστηρώς προαυλίζεσαι
δίχως συντρόφους

Αυτό το κελί
θα μπορούσε να είναι 
μιας μονής το κελί
Δωμάτιο άσκησης και προσευχής
Τόπος λατρείας
και εσωτερικής διαδρομής
Δίχως δεσμά
Της ψυχής επιλογή να είναι μονάχα

Στο μυαλό σου αλήθεια 
φτιάχνεις εικόνες
Αποφάσισε τώρα ποιος κρατά το κλειδί...
@ριστέα

.....


Πρόσεχε πώς θα με αγκαλιάσεις!



Γι’ αυτό αν τύχει και μ’ αγαπήσεις
πρόσεχε σε παρακαλώ πολύ πολύ
πώς θα μ’ αγκαλιάσεις.. Πονάει εδώ..
Κι εδώ…
Κι εκεί..
Μη! Κι εδώ..
Κι εκεί…
Κατερίνα Γώγου

Μόνο ο ανθρωπος που ρισκάρει είναι πραγματικά ελεύθερος.


Όταν γελάς κινδυνεύεις να περάσεις για χαζός Όταν κλαις κινδυνεύεις να περάσεις για συναισθηματικός Όταν ανοίγεσαι στον άλλο κινδυνεύεις να μπλεχτείς Όταν εκδηλώνεις τα συναισθήματά σου κινδυνεύεις να δείξεις τον πραγματικό σου εαυτό Όταν εκθέτεις τις ιδέες και τα όνειρά σου μπροστά στους άλλους κινδυνεύεις να χαρακτηριστείς αφελής Όταν αγαπάς κινδυνεύεις να μην στο ανταποδώσουν Όταν ζεις κινδυνεύεις να πεθάνεις Όταν ελπίζεις κινδυνεύεις ν'απογοητευτείς Οταν δοκιμάζεις κινδυνεύεις ν'αποτύχεις
Ναι, αλλά πρέπει να ρισκάρεις γιατί ο μεγαλύτερος κίνδυνος στη ζωή είναι να μη ρισκάρεις τίποτε.
Ο άνθρωπος που δε ρισκάρει τίποτε, δεν κάνει τίποτε, δεν είναι τίποτε και δε γίνεται τίποτε. Μπορεί να αποφεύγει τον πόνο και τη λύπη όμως δε μπορεί να μάθει και να νιώσει και ν'αλλάξει και ν'αναπτυχθεί και να αγαπήσει και να ζήσει. Δεμένος με τις βεβαιότητες του, είναι ένας σκλάβος. Έχει παραιτηθεί από την ελευθερία του. Μόνο ο ανθρωπος που ρισκάρει είναι πραγματικά ελεύθερος.

Λεο Μπουσκαλια
Το στοίχημα σήμερα είναι να μη φοβόμαστε να εκφραστούμε! Καλή εβδομάδα να έχουμε!
@iris

Ο ήχος της σιωπής......

Ο ήχος της σιωπής......





Σκότος να'μαι πάλι εδώ
με εσένα να μιλώ.
Τ' όραμα μου σέρνεται απαλά,
είχε 'ρθει καθώς κοιμόμουνα.
Τ' όραμα όμως που 'κρυβα μες το μυαλό
είναι εδώ,
μες της σιωπής τους ήχους. 

Μονάχος σ' όνειρα τρελά
σε πετρόχτιστα στενά.
Κάτω από του φαναριού το φως
ίσιωνα τον γιακά να μην βραχώ.
Μεχρί που ένα φως σκίζει τη νυχτιά
κι ακουμπά
της σιωπής τους ήχους. 

Και μέσα στο γυμνό το φως
ανθρώποι γύρω, πανικός.
Μιλάγαν δίχως χείλη να κινουν
ακούγαν δίχως να το προσπαθούν.
Είχε στίχους που οι φωνές δεν τραγουδούν,
δεν ενοχλούν
της σιωπής τους ήχους.

Λέγανε πως η σιωπή
ασθένεια είναι δυνατή.
Λόγια άκουσε που σου μιλούν
Πιασ' τα χέρια που σ'αναζητούν.
Τα λόγια πέσαν σαν σταγόνες της βροχής
και ηχούν
στα πηγάδια της σιωπής.

Τ' όνομα άνθρωποι υμνούν
του καινούριου τους θεού.
Και στα λόγια που' χαν ακουστεί
είχε γράψει η επίγραφή
"Οι προφήτες σε υπόγειες γράφουνε στοές,
σκοτεινές".
Ψίθυροι στης σιωπής τους ήχους.
Ελληνικοί στίχοι / Ενορχήστρωση: Ανδρέας Πατσαλίδης


The sound of silence
Άλμπουμ: Simon & Garfunkel - "The sounds of silence" (Σεπτέμβριος 1965)
Στίχοι / Μουσική: Paul Simon


Καλό βράδυ ! Θα τα πούμε αύριο πάλι! @

Άκουσέ με!



Όλοι γίνονται ποιητές
όταν σ' ερωτεύονται.
Τι δύσκολο που ’ναι
να ξεχωρίσεις έναν.
Εκείνον που αληθινά
σ’ ακούει.

Γιώργος Σγούρδος,
Στιχοπλοκίες της ξενιτιάς

Το φως στο παράθυρο σου είναι το χαμόγελο σου!

" Το φως στο παράθυρο σου είναι το χαμόγελο σου.
Λέει στους άλλους ότι μέσα εκεί ζει ένας ζεστός,
αξιαγάπητος άνθρωπος. Εσύ! "
Δημήτρης Καραβασίλης, συγγραφέας
Μην το σκέφτεσαι λοιπόν!
Μην κατσουφιάζεις  .....
Μην περιμένεις να ακούσεις κάτι αστείο..
Μην το κρύβεις.....
Μην ντρέπεσαι.....
Μην αγριεύεις.... ασχημαίνεις!

 Εντάξει,  εσύ το παράκανες!

Υπάρχει και το σφιγμένο χαμόγελο.....

Έλα , προσπάθησε λίγο ακόμα....
Εντάξει, αν τραβάς τα ζόρια σου που να βρεις κουράγιο 
να χαμογελάσεις
Δεν χρειάζεται όμως να έχεις το τέλειο χαμόγελο! 
 Καλημέρα με πολλά πολλά χαμόγελα!
Καλό Σαββατοκύριακο να έχουμε!
airis