Τετάρτη 30 Ιουλίου 2014

H Aμυγδαλιά και ο Βοριάς...

H Aμυγδαλιά και ο Βοριάς...





Σύμφωνα με έναν μύθο, η Αμυγδαλιά ήταν ένα πανέμορφο κορίτσι που η μαμά της φοβόταν τις κρύες μέρες του χειμώνα να την αφήσει να βγει έξω για να μην κρυώσει.


Γι’ αυτό την κλείδωνε στο δωμάτιό της.
Μια μέρα όμως ο Βοριάς είχε περάσει έξω από το παράθυρό της και την ερωτεύτηκε. Πώς όμως αυτή θα ερωτεύονταν το Βοριά;
Γι’ αυτό ο Βοριάς παρουσιάστηκε στην Αμυγδαλιά ως ένας όμορφος άντρας και της ζήτησε να παντρευτούν.
Εκείνη μόλις τον αντίκρισε τον ερωτεύτηκε, και μια μέρα που έλειπε η μαμά της από το παλάτι βγήκε έξω και αγκάλιασε το Βοριά.
Απ’ το κρύο του όμως ξεψύχησε.
Αυτός ο μύθος συμβολίζει την αγνότητα της ψυχής της Αμυγδαλιάς και την αγάπη του Βοριά γι’ αυτήν.

Αποδείξεις




Πώς να σου δείξω την αγάπη
Όταν δε θέλεις να τη δεις;
Πώς να σε φτάσω ως την άκρη
Αφού δε με ακολουθείς;

Είναι η αγάπη ένα ρίσκο
Μπλόφα που παίζεται με δυο
Δύο σε χάνω, μια σε βρίσκω
Σ’ ένα ατέλειωτο κρυφτό

Μα, δες με πόσο σ’ αγαπώ!

Κράτα το χέρι μου να νιώσεις
Τις αποδείξεις που ζητάς
Στις υποψίες αν ενδώσεις
Σημαίνει πως δε μ’ αγαπάς

Βγάλε απ’ τα μάτια το μαντήλι
Που σου φορά ο εγωισμός
Κι εμπρός στης πίστης το καντήλι
Θα δεις πως φαίνομαι αλλιώς

Θα στο φωνάξει κι ο Θεός!

Αγάπη παρεξηγημένη
Μας ένωσε απ’ την αρχή
Πάντα με έβλεπες σαν ξένη
Που να σ’ εμπαίξει προσπαθεί

Η αρχή του τέλους




Που να γυρνάς και τι να κάνεις πια, δεν ξέρω
Παντού σε ψάχνω, σε γυρεύω στη σιωπή
Το ‘κανες πράξη να με κάνεις να υποφέρω
Κι όσο κι αν κλάψω κι αν πονέσω, δε σου αρκεί

Που να ‘σαι εσύ που μου υποσχέθηκες, θυμάσαι;
Πως πάντα δίπλα μου θα σ’ έχω μια ζωή
Πάνω στα όνειρα που σκότωσες κοιμάσαι
Και στα συντρίμμια από μια αγάπη αληθινή

Μου είχες πει, εσύ δε μοιάζεις με κανένα
Ούτε στα φέρσιμο ούτε και στην ψυχή
Όμως αναίρεσες τα λόγια σου ένα-ένα
Κι αν με αγάπησες, δεν το ‘δειξες πολύ!

Η αγάπη μέσα μας ανοίγει μονοπάτια
Μα πρέπει να ‘χεις την καρδιά σου ανοιχτή
Ερμητικά κλειστά να ‘χεις τα δυο σου μάτια
Σ’ όσα σου δείχνουνε το τέλος για αρχή.

Γράψε λάθος




Γράψε λάθος, σ’ όσα είπες σ’ αγαπώ
Ήταν πάθος, και μια έκρηξη του εγώ
Γράψε λάθος, που στα πόδια σου πατάς
Όρκους - χάδια, που γεννήθηκαν για ‘μας

Ήμουν λάθος και μια πρόχειρη πληγή
Καταβάθος, δε σου ήμουν αρκετή
Ήμουν λάθος, στα δικά σου τα σωστά
Καταβάθος, ήσουν λίγος για πολλά

Γράψε λάθος, στο τηλέφωνο αυτό
Που σε πήρα, άλλη μια να πικραθώ
Γράψε λάθος, που για ‘μενα είσαι ‘συ
Ότι είχα, αγαπήσει πιο πολύ

Γράψε λάθος και ξεκίνα απ' την αρχή
Πάντα οι άλλοι φταίνε και ποτέ εσυ!

Προλογίζοντας






Από τα τόσα της ζωής μου που περάσαν
Αυτό νομίζω πως πονάει πιο πολύ
Κι αν όλα τ’ άλλα με στιλέτο με χαράξαν
Αυτό το νιώθω να μου στύβει την ψυχή

Ποτέ δε φθόνησα, δε ζήλεψα κι ακόμα
Ποτέ δε θέλησα για κάτι πιο πολύ
Από αυτό, που ‘ναι φτιαγμένο από χώμα
Κι είναι κομμάτι απ’ των σπλάχνων την αιχμή

Μέσα στο χάος πια οι σκέψεις μου πετάνε
Και τις στιγμές τις προσπερνάω βιαστική
Άλλο τα αισθήματα μέσα μου, δε χωράνε
Και όλα λάθος μοιάζουν από την αρχή

Τα πάντα γύρω μου κοιτάζω μ’ αηδία
Καθώς βουλιάζω σ’ εμμονές, πιάνω χαρτί
Και γράφω λες και προλογίζω την κηδεία
Αυτού που τρέμω μήπως και δε γεννηθεί

Για να σ' έχω εδώ...

alt

Για να μην τρελαθώ
Την καρδιά μου θυσίασα
Για να μη σε ζητώ
Κάθε σκέψη σου σκίαζα


Με τα’ αστέρια συζήτησα
Την ευχή μου ψιθύρισα
Για να έρθουν τα βράδια σου
Ένα φως στα σκοτάδια σου
Όλα όσα σου χάρισα
Κι από σένα ότι κράτησα
Είναι μέσα στο αίμα μου
Η αρχή και το τέρμα μου


Για να σ’ έχω εδώ
Κάθε δάκρυ μου έπνιξα
Για να σε συναντώ
Στο όνειρο μου σε έκρυψα


Άγγιξα τον παράδεισο
Έπεσα και στην άβυσσο
Για να πω ότι σ’ έζησα
Μια στιγμή, μα δεν έσβησα
Τα γλυκά σου τα σ’ αγαπώ
Όσο ζω εδώ τα κρατώ
Γιατί έτσι μου έμαθες
Να φυλάω τις δυο μας ψυχές


Για να σ’ έχω εδώ ...

Το πιο βαθύ ΕΣΥ...



Πάρε με απόψε αγκαλιά
πάνω σε όνειρα φευγάτα
να μπερδευτεί η μοναξιά
που μας κοίτα μέσα στα μάτια
και γυρνά πίσω στις στιγμές
που ψιθυρίζουν το όνομα μας
κρύψου στο πιο βαθύ εσύ
στην τελευταία τη βράδια μας...

stelina 11/11/2008

Μην αργείς...το ταξίδι ξεκινά....


Μια σου λέξη

βότσαλο που πέφτει γλυκά

κύκλος τον κύκλο ανοίγει

μια ζεστή αγκαλιά

ένα χάδι γλυκό στα μαλλιά

μην αργείς το ταξίδι ξεκίνα.



Ξερολιθιές και θάλασσες

μενεξεδένια σύννεφα

και άγια δειλινά

μια ψυχή που αγγίζει

και τη σκέψη γεμίζει.



Κομμάτια από το χτες

ζωντανεύουν και πάλι

Αρώματα μεθυστικά

σε χρυσό μπουκάλι

Κομμάτια που απλόχερα αφήνεις

στο γαλάζιο σου χρόνο

στη σκιά από τ’αστέρια

φιλιά περιστέρια.



Είναι μακρύ το ταξίδι

και μια στιγμή δεν ξέρω αν φτάνει

κερί αναμμένο αφήνω στο δρόμο

φως να σου δώσει

το χρόνο να σώσει

Για αυτό μην αργείς

Με μια λέξη το ταξίδι ξεκίνα.....

Όνειρο....


Ταξιδεύω σ' ένα όνειρο
μόνο εγώ και εσύ μαζί
ο ένας στην αγκαλιά του άλλου
την ανάσα σου να νιώθω.

Τα χείλη σου ν' αγγίζω
στην αγκαλιά σου να κουρνιάζω
να ονειρεύομαι τη ζωή μαζί σου
και να χαμογελάω από ευτυχία.

Η καρδιά μου αγάπη γεμάτη για σένα
το κορμί μου ν' αναζητεί
το δικό σου κορμί ν' αγαλλιάσει
και απ΄ τα χέρια σου μια σφικτή αγκαλιά

Η ευαισθησία της Λογικής

Η ευαισθησία της Λογικής

Σου φωνάζει «Φύγε! Φύγε μακριά! Δεν ακούς;» Πώς να σ’ ακούσω, καρδιά μου; Χρόνια σ’ έχω σφαλισμένη σε φρούρια ψηλά! Κανείς να μη σε δει! Κανείς να μη σ’ ακούσει! Κανείς να μη σ’ αγγίξει! Φυλακισμένη από φόβο, να μη νιώσεις! Σε λένε ευαίσθητη καρδιά μου… Μα… εσύ ξέρεις πως ευαισθησία δεν είναι η δειλία. Ευαισθησία δεν είναι ο φόβος, ο τρόμος σου να ζήσεις. Όχι! Δεν είναι ευαισθησία! Την λένε λογική… Σκέψου! «Μη σκέφτεσαι» φωνάζεις, καρδιά μου «Νιώσε» φωνάζεις, καρδιά μου «Νιώσε» ουρλιάζεις, καρδιά μου… Μα… όπλο των ανθρώπων ο λόγος Μαχαίρι: ο λόγος Η προίκα των ανθρώπων… Ο λόγος σου λέει «Ξέχνα! Ξέχνα και προχώρα!» Μα να ξεχάσεις τι; Τι; Όσα δεν έζησες; Όσα δεν ένιωσες; Όσα δεν πίστεψες; Όσα αρνήθηκες; Τι να ξεχάσεις; Τι; Εδώ ξέχασες να ζήσεις….

ΕΡΗΜΗΝ

ΕΡΗΜΗΝ






Σε σφετερίζομαι
αυθαίρετα
ως την ύβρι
και εξαργυρώνω
ερήμην σου
τις νύχτες
μονές διαδρομές
στα όνειρα.

Παρασκευή 25 Ιουλίου 2014

Κάθε λέξη που γράφω

alt
Περιμένω τις νύχτες
Να βρεθώ στο σκοτάδι
Αγκαλιά να με πάρει
Ο δικός μου καημός

H δικές μου αλήθειες
Κάθε μια με σημάδι
Που εσύ έχεις βάλει
Στις βραδιές μου σαν φως

Και αφήνω κάθε δάκρυ να κυλήσει
Μέχρι ν' αρθεί η αυγή για να τα σβήσει
Τα χαμένα μου κρυμμένα όνειρα
Που τα άγγιξα κοντά σου μια φορά
Παραδίνω την καρδιά μου στο φεγγάρι
Μήπως έτσι όταν κοιτάς ψηλά το βράδυ
Σου θυμίσει κάποιο πρόσωπο γνωστό
Που πεθαίνει να σου λέει σ' αγαπώ

Κάθε λέξη που γράφω
Να ναι η συντροφιά σου
Μέχρι ν' αρθεί κοντά σου
Η δική μου ψυχή

Μόνο εγώ υπογράφω
Μαρτυράς μου ο χρόνος
Οδηγός μου ο πόνος
Η καρδιά μου χαρτί

Και αφήνω κάθε δάκρυ να κυλήσει
Μέχρι ν' αρθεί η αυγή για να τα σβήσει
Τα χαμένα μου κρυμμένα όνειρα
Που τα άγγιξα κοντά σου μια φορά
Παραδίνω την καρδιά μου στο φεγγάρι
Μήπως έτσι όταν κοιτάς ψηλά το βράδυ
Σου θυμίσει κάποιο πρόσωπο γνωστό
Που πεθαίνει να σου λέει σ' αγαπώ

...Εσύ...

alt
Ο ήλιος που ανατέλλει μετά από βράδυ βροχερό
Το τριαντάφυλλο που ανθίζει σ' έναν κάμπο αδειανό
Το χαμόγελο που διώχνει ένα δάκρυ θλιβερό
Το χέρι που απλώνει μια στιγμή που δεν μπορώ

Το φεγγάρι που φωτίζει κι ας έχει συννεφιά
Το αστέρι που γυαλίζει στο σκοτάδι ξαφνικά
Η φλόγα που ζεσταίνει χειμωνιάτικες βραδιές
Η σταγόνα που δροσίζει με καλοκαιρινές βροχές

Η μέρα που ξεχωρίζει από άλλες πιο πολύ
Η νύχτα που τελειώνει με την πιο γλυκιά μορφή
Ο άνεμος που ταράζει τα φύλλα που ακουμπά
Ο άγγελος που φυλάει κρυμμένος στη σκιά

Μη ρωτάς τι είσαι ...είσαι τα πάντα απ' την αρχή
Μέρα, νύχτα, ζέστη, δροσιά ...όλα σ' ένα κορμί
Είσαι τα τραγούδια σε ταξίδι μακρινό
Είσαι της ζωής το μεγάλο μυστικό

Είσαι ...
Ο χρόνος του χρόνου
Ο ουρανός του ουρανού
Η καρδιά μέσα στην καρδιά μου
Η ψυχή δίπλα στην ψυχή μου
Η ζωή της ζωής μου ...
...Εσύ

Κομμάτια της ψυχής σου

alt
Δυο λόγια από μακριά
Μηνύματα σε δυο λεπτά
Όμορφες στιγμές για λίγο μόνο
Αυτή είναι η αγάπη μας
Να φεύγω, κι' εσύ  να γυρνάς
Μα πώς να παγιδέψουμε τον χρόνο

Μια πόλη δίχως πρόσωπο
Μας κρύβει κάποιο σούρουπο
Όμορφες στιγμές για λίγο μόνο
Αυτή είναι η αγάπη μας
Εδώ εγώ, μ' αλλού ξυπνάς
Πώς να σταματήσουμε τον πόνο

Δεν θέλω πλέον κομμάτια της ψυχής σου
Ούτε ένα μέρος στην καρδιά
Μα θέλω όσα έχει η ζωή σου
Με την μοναδική σου ομορφιά
Δεν θέλω να παλεύω στο σκοτάδι
Με όνειρα που δεν μπορώ να ζω
Μα θέλω μόνο το γλυκό σου χάδι
Στο σώμα μου να νοιώθω, να χαθώ
...Και της ψυχής μου να μην αρνηθώ
Το πάθος της, το άλλο της μισό

Δυο λόγια από μακριά
Και η σιωπή μας τραγουδά
Όμορφες στιγμές για λίγο μόνο
Αυτή είναι η αγάπη μας
Να μη σε βλέπω να γελάς
Μα δεν αντέχω άλλο να ματώνω...

Δεν θέλω πλέον κομμάτια της ψυχής σου
Ούτε ένα μέρος στην καρδιά
Μα θέλω όσα έχει η ζωή σου
Με την μοναδική σου ομορφιά
Δεν θέλω να παλεύω στο σκοτάδι
Με όνειρα που δεν μπορώ να ζω
Μα θέλω μόνο το γλυκό σου χάδι
Στο σώμα μου να νοιώθω, να χαθώ
...Και της ψυχής μου να μην αρνηθώ
Το πάθος της, το άλλο της μισό

Γράφω δύο λέξεις στο χαρτί...

alt
Γράφω δυο λέξεις στο χαρτί
Η μοναδική μου διαφυγή
Άλλος τρόπος δεν υπάρχει
Κάθε δρόμος μονοπάτι
Που αντίθετα μας οδηγεί

Τρένα που περνούν είμαστε εμείς
Δεν μας περιμένει πια κανείς
Ψάχνουμε τον εαυτό μας
Μέσα από το βάσανο μας
Στους σταθμούς που αδειάσανε νωρίς

Γίνεται η νύχτα μια ζωή
Ο ύπνος δεν κοιτάει να εμφανιστεί
Σκέψη σ' άλλη σκέψη τρέχει
Και η καρδιά μου δεν αντέχει
Άλλο πια να με παρηγορεί

Τρέχουνε οι ώρες και οι στιγμές
Τα όνειρα μας πνίγονται στο χθες
Τους σταυρούς μας δεν πετάμε
Μα τα χρόνια δεν γυρνάνε
Τι νόημα έχουν πια οι ενοχές

Γράφω δύο λέξεις στο χαρτί
Κάθε μια για μένα μια αρχή
Τέλος στις υποχωρήσεις
Στο μηδέν θα πάω κι ας σβήσεις
Εμένα απ' τη δική σου τη ζωή

Αν ξεχάσω...

alt
Προσπαθώ να μη δείξω
Κι απ' όλους να κρύψω
Πως μου λείπεις και πόσο πονώ
Σε γλυκό όνειρο μου
Κλείνω το βάσανο μου
Κάθε βράδυ να το επισκεφτώ

Κι εκεί τραγουδάω το δικό μου σκοπό
Μια μπαλάντα που εσένα θυμίζει
Στα δυο μου τα χέρια εγώ σε κρατώ
Το φεγγάρι ψηλά σε φωτίζει

Κι εκεί ξενυχτάω στης νύχτας το φως
Παλεύω μ' αυτό που χει μείνει
Μια φωνή γνωστή και ένας καημός
Μα η αυγή το όνειρο σβήνει

Προσπαθώ να μην κλάψω
Και να μην φωνάξω
Που σε χάνω να μην λυπηθώ
Μα ήσουν το φως μου
Ήσουν ο άνθρωπος μου
Αν ξεχάσω δεν θέλω να ζω
Κι γι' αυτό τραγουδάω το δικό μου σκοπό
Μια μπαλάντα που εσένα θυμίζει
Στα δυο μου τα χέρια εγώ σε κρατώ
Το φεγγάρι ψηλά σε φωτίζει

Κι γι' αυτό ξενυχτάω στης νύχτας το φως
Παλεύω μ' αυτό που χει μείνει
Μια φωνή γνωστή και ένας καημός
Μα η αυγή το όνειρο σβήνει

Δεν είμαι σαν τις άλλες σου αγάπες

alt
Ένα σου χάδι ποτέ δεν φτάνει
Το γέλιο σου πάντα ποθώ
Μια λέξη σου μόνο τον πόνο κάνει
Να μοιάζει ασήμαντο

Οι ώρες κοντά σου ποτέ πολλές
Μέσα μου μόνο βαδίζεις
Μαζί σου θα ζούσα χίλιες ζωές
Μα μια δεν μου χαρίζεις

Δεν είμαι σαν τις άλλες σου αγάπες
Γιατί έμαθα πολύ νωρίς
Να ζω στα περιθώρια, στις άκρες
Της δικής σου της ζωής
Περνώ στις γειτονιές που σε γνωρίζουν
Μα δεν ρωτώ αν σ' έχουν δει
Δεν είμαι σαν τις άλλες σου αγάπες
Γιατί μ' έκανες μοναδική

Ένα φιλί σου, μικρό, κλεμμένο
Ο αέρας στα χείλι ακουμπά
Κάθε μου βράδυ σε περιμένω
Ν' ανθίσει η καρδιά

Τα όνειρα μέσα μου δεν τελειώνουν
Και εσύ μακριά πως να δεις
Τα λόγια σου που με γλιτώνουν
Με τον ήλιο της αυγής

Δεν είμαι σαν τις άλλες σου αγάπες
Γιατί έμαθα πολύ νωρίς
Να ζω στα περιθώρια, στις άκρες
Της δικής σου της ζωής
Περνώ στις γειτονιές που σε γνωρίζουν
Μα δεν ρωτώ αν σ' έχουν δει
Δεν είμαι σαν τις άλλες σου αγάπες
Γιατί μ' έκανες μοναδική

Φοβάμαι

alt 



Παραμιλώ
Και κάθε λέξη που φεύγει
Την ανάσα μου κλέβει
Και σωπαίνω

Και προσπαθώ
Κάθε βράδυ μου λείπεις
Την καρδιά εγκαταλείπεις
Και πεθαίνω

Για να σε βρω
Παίρνω τ' αστέρια αγκαλιά
Μήπως σε δω
Για ακόμα μια φορά
Μα δεν μπορώ
Να κλέψω το φιλί σου
Αδυνατώ
Ν' αντέξω τη σιωπή μου

Αχ μια φορά να περάσει το σκοτάδι
Το σ' αγαπώ σου στείλε να με καίει το βράδυ

Σ' αναζητώ
Μέσα στα φώτα της νύχτας
Σε μια πόλη της πίκρας
Και παλεύω

Να σε βρω
Όμως πάντα θα κρύβω
Στην ψυχή μου που κλείνω
Πως σε θέλω

Για να σε βρω
Παίρνω τ' αστέρια αγκαλιά
Μήπως σε δω
Για ακόμα μια φορά
Μα δεν μπορώ
Να κλέψω το φιλί σου
Αδυνατώ
Ν' αντέξω τη σιωπή μου

Με τα φτερά που μου ανοίγεις ας πετάμε
Μα να σου πω πως σ' αγαπώ εγώ ..... φοβάμαι

Όπως ξεκίνησες


Εκεί στην σκοτεινή γωνιά του δρόμου
Άφησες ένα βράδυ τα σημάδια
Του εαυτού σου και από τη γέφυρα του χρόνου
Πέρασες, τα δυο σου χέρια άδεια

Τι ήσουνα, πια τώρα δεν πειράζει
Το χθες σου ένα βαγόνι στα σκοτάδια
Κι από μακριά κοιτάς την φλόγα να σκεπάζει
Όλα της ζωής σου τα καράβια

Όπως ξεκίνησες, έτσι βαδίζεις
Πάντα με όνειρα που δεν γκρεμίζεις
Και όσους συναντάς, κοιτάς να δώσεις
Κάποιον θα προσπερνάς, κάποιον θα σώσεις
Όπως γεννήθηκες, και τώρα μόνος
Μέσα στα μάτια σου γυρνάει ο χρόνος
Και μέσα στις σκιές, εκεί στην άκρη
Αφήνεις σιωπηλά ένα σου δάκρυ

Σ' αυτή τη σκοτεινή γωνιά του χρόνου
Άφησες τα πιο γλυκά σου χάδια
Μια μελωδία κλείνει τις πληγές του πόνου
Λάμπουνε τ' αστέρια σου τα βράδια

Που ήσουνα δεν έχει σημασία
Ρωτάνε όλοι για το βλέμμα μες στα μάτια
Μα για να ζήσεις μια καινούργια ιστορία
Κρύβεις της ψυχής σου τα κομμάτια

Όπως ξεκίνησες, έτσι βαδίζεις
Πάντα με όνειρα που δεν γκρεμίζεις
Και όσους συναντάς, κοιτάς να δώσεις
Κάποιον θα προσπερνάς, κάποιον θα σώσεις
Όπως γεννήθηκες, και τώρα μόνος
Μέσα στα μάτια σου γυρνάει ο χρόνος
Και μέσα στις σκιές, εκεί στην άκρη
Αφήνεις σιωπηλά ένα σου δάκρυ

Ξέρω...

alt

Ξέρω πως με έκρυψες
Στα πιο γλυκά φιλιά
Μέσα σου με κράτησες
Πριν φύγω μακριά

Ξέρω πως με φύλαξες
Στους αναστεναγμούς
Μέσα σου με λάτρεψες
Σαν όλους τους θεούς


Ξέρω για θυσίες
Του κόσμου δυσκολίες
Για θύματα μιας άτυχης ζωής
Μα πίστεψα σε σένα
Αλήθεια μου και ψέμα
Σε κράτησα για λίγο πριν χαθείς


Ξέρω πως με ένιωσες
Σαν δροσερό αεράκι
Μέσα σου δεν ξέχασες
Ψυχή μου, την αγάπη

Ξέρω για θυσίες
Του κόσμου δυσκολίες
Για θύματα μιας άτυχης ζωής
Μα πίστεψα σε σένα
Αλήθεια μου και ψέμα
Σε κράτησα για λίγο πριν χαθείς

Στον καθρέφτη να κοιτάς, και θα βλέπεις την μορφή μου

Το γλυκό μου ψέμα

alt

Δεν υπάρχει πια λύση για μας
Κάθε λέξη που φεύγει μια σφαίρα
Που χτυπάει στο βυθό της καρδιάς
Την ψυχή μου πετάει στον αέρα

Κάθε βλέμμα σου με συναντά
Και τον πόνο μου τρέφει με πάθος
Κι αν σ' αγάπησα κάποια φόρα
Το έχω κρύψει στου νου μου το βάθος

Αν φταίω εγώ που χάνεις τα όνειρα σου
Φεύγω τώρα από κοντά σου
Σβήσε με απ' την ζωή σου
Κάνε με ανάμνηση σου
Για μένα μόνο μη σε νοιάζει
Πόνος είναι θα περάσει
Και πως έζησα καλά μ' εσένα
Θα γίνει το γλυκό μου ψέμα

Αλλάζουμε σελίδα για εμάς
Ο δρόμος μας σημάδι του χρόνου
Τα φιλιά μας στιγμή της χαράς
Το τελευταίο η άκρη του πόνου

Αν φταίω εγώ που χάνεις τα όνειρα σου
Φεύγω τώρα από κοντά σου
Σβήσε με απ' την ζωή σου
Κάνε με ανάμνηση σου
Για μένα μόνο μη σε νοιάζει
Πόνος είναι θα περάσει
Και πως έζησα καλά μ' εσένα
Θα γίνει το γλυκό μου ψέμα

Αν ήθελα να μάθεις







Ναι, κλείνω πόρτες στην ζωή
Ναι, μου αρέσει η σιωπή
Και να χορεύω σε καρφιά
Δεν είναι για μένα απονιά
Μα δεν θ' ανοίξω την καρδιά
Έχει πονέσει αρκετά
Και ότι ζητήσεις να σου πω
Σε στέκια άλλων θα κρυφτώ

Τι κρύβει η ψυχή μου
Οι λέξεις που ζητώ
Θαμμένα στην αυλή μου
Στο χώμα που πατώ
Αν ήθελα να μάθεις
Δικά μου μυστικά
Θα σ' άφηνα να σκάψεις
Ακόμα πιο βαθιά
Μα θέλω να σε βλέπω
Μονάχα να γελάς
Τον πόνο δεν αντέχω
Κοντά σου να κρατάς

Ναι, λέω σε κάθε πρόκληση
Ναι, θα παλέψω την ζωή
Κι αν πέσω κάτω, θα σταθώ
Τίποτα δεν θα φοβηθώ
Μα δεν θ' αφήσω να φανεί
Ούτε θα δώσω αφορμή
Στα δάκρυα μου να με βρουν
Και ότι σ' αγάπησα να πουν

Τι κρύβει η ψυχή μου
Οι λέξεις που ζητώ
Θαμμένα στην αυλή μου
Στο χώμα που πατώ
Αν ήθελα να μάθεις
Δικά μου μυστικά
Θα σ' άφηνα να σκάψεις
Ακόμα πιο βαθιά
Μα θέλω να σε βλέπω
Μονάχα να γελάς
Τον πόνο δεν αντέχω
Κοντά σου να κρατάς

Βλέπω στα μάτια σου

alt


Βλέπω στα μάτια σου μια Κυριακή
Χειμώνας, θαρρώ, κυριεύει
Και σαν με κοιτάς μια φωνή με καλεί
Ν' απλώσω για λίγο το χέρι

Τα λόγια μου ξέρω πως δεν θα σε βρουν
Σε ψάχνει ό ήλιος στη δύση
Για να σε θυμίσει πως μέσα μας ζουν
Ακτίνες που έχεις μαυρίσει

Κλέβω για λίγο στιγμές που κρατώ
Σαν θησαυρό μου κρυμμένο
Και ένα φιλί σου πολύ απαλό
Στα χείλι μου μένει, θλιμμένο

Ότι αγαπάς κράτησε το κοντά
Κι εγώ θα βαδίζω πιο πέρα
Σε κάποιο φεγγάρι, σε μια σκιά
Την φωνή μου θ' ακούς στον αέρα

Να βλέπω στα μάτια σου ένα πρωί
Καλοκαίρι θαρρώ σου ταιριάζει
Και σαν με κοιτάς μια λάμψη να βγει
Σαν το βλέμμα μου που εσένα κοιτάζει

Διαφάνεια

alt
Κρύβομαι πίσω από το γέλιο, το αστείο
Κλέβω ένα χαμόγελο και λέω πως είναι αρκετό
Κρέμομαι απ' τις λέξεις σου, μέχρι το αντίο
Και χάνομαι για ώρες όταν τις φέρνω στο μυαλό

Κλείνω τις στιγμές σ' ένα κουτί από ατσάλι
Και όταν με κοιτάς φεύγει το βλέμμα μου μακριά
Κάθε μου παράπονο αδειάζει το μπουκάλι
Και ζαλίζω το φεγγάρι με ότι έχω στην καρδιά

Διαφάνεια δεν έχει η ψυχή μου
Μα πόσα ακόμα θες να κάνω για να δεις
Ότι ανοίγω με λαχτάρα την καρδιά μου
Και δεν κατάλαβες ποτέ σου για να μπεις
Διαφάνεια ζητώ για να μπορέσω
Μέσα στα χέρια σου για λίγο να χαρώ
Χάνω την δύναμη να φύγω, αλλού να τρέξω
Που δεν κατάλαβες το πόσο σ' αγαπώ

Για λίγο ακουμπάς το χέρι πάνω στο δικό μου
Δεν νοιώθεις το κορμί μου που δεν έχει αντοχή
Και εκεί που λέω να κρατηθώ πριν χάσω το μυαλό μου
Παγιδεύομαι στο βλέμμα σου και με πνίγει η σιωπή

Το Ταξίδι του Φεγγαριού…



«Σκοτεινό τούτο το γραπτό, μέσα απ’ τις σκιές, του χώρου που και σήμερα βρίσκομαι βγαλμένο, μα κι εκείνες που γύρω μας τριγυρνάνε.. Όσοι φίλοι/ες θέλουν να απολαύσουν σήμερα το φεγγάρι, καλύτερα να το διαβάσουν αύριο.. Ή και Καθόλου..»




Σήμερα θα έχει πανσέληνο λένε τα ημερολόγια.. Αυγουστιάτικο φεγγάρι, το πιο εντυπωσιακό της χρονιάς.. Μια και φαίνεται μεγαλύτερο αυτή του χρόνου την εποχή..

Θα φωτίσει θάλασσες,

στεριές,

δρόμους,

τ' ουρανού τα σύννεφα..



Μα κι άλλα πράγματα..

Όπως ένα πηγάδι..

Βάθους δέκα μέτρων..

Που ένα πράγμα ανθρωπόμορφο, γιατί αν τον πει κανείς κτήνος, θα τα μαγαρίσει, έριξε προχθές ένα κοριτσάκι..

Έντεκα χρονών..

Αφού το βίασε, του σακάτεψε σώμα και ψυχή, είπε να το τελειώσει..



Κι όταν σταμάτησε θόρυβος ν’ ακούγεται, έκλεισε το καπάκι, και πήγε στο «σπίτι» του.. Θα μπορούσε να πάει στο λαγούμι, στη σπηλιά, στο μέρος που τέτοια πράγματα θα έπρεπε να ζουν τέλος πάντων, αλλά ήταν λέει «οικο-γενειάρχης».. Κι έχει ανήλικο παιδί.. Ήταν γείτονας μάλιστα των γονιών του κοριτσιού..

Το φεγγάρι θα σεργιανίσει στην ουράνια διαδρομή του, στη θάλασσα μονοπάτια θα χαράξει, την άσφαλτο ασημένια θα βάψει, τα βουνά θα στεφανώσει με χρυσή ομίχλη, τα δέντρα με την αύρα του φωτός θα στολίσει.

Θα χρωματίσει τα όνειρα των ερωτευμένων που κάνουν ευχές, θα διαβεί από πολιτείες χαμένες στην άχλη του χρόνου, μέσα σε ζούγκλες που δεν περπατάει πια κανείς, θα δει τα ξωτικά να χορεύουν σε δάση μυστικά, τις νεράιδες να κάνουν κύκλους μαγικούς μες στα απάτητα λιβάδια, τις Νηρηίδες από λίμνες κρυστάλλινες που θνητού μάτι δεν έχει δει να το θαυμάζουν..



Κι εκεί, με μια λάμψη από των ονείρων τη μεριά τον Κόσμο θα φωτίζει..

Μα απ’ αλλού όταν περνά… Από τις πόλεις που είναι σύγχρονοι των ψυχών τάφοι, από των μαχών των παλιών και των καινούργιων τα πεδία που τα αδικαίωτα φαντάσματα ουρλιάζουν κατάρες δίκαιες σε όλα τα ψεύτικα τα λόγια που τα φέρανε εκεί, από τα κολαστήρια που λέγονται φαβέλες, παραγκουπόλεις, εργατουπόλεις, στρατόπεδα του μίσους φρουροί, από τα τείχη που τη Γάζα πνίγουν, από τις φάμπρικες που ξερνούν τον κολασμένο τους καπνό που σκιάζει τα ουράνια, από τις μολυσμένη με πετρέλαιο θάλασσα στου Μεξικού τον βιασμένο κόλπο, από του «κόσμου αυτού» καθώς περνά απάνω απ’ τα «φώτα» που ανάβει η «ανθρώποτης» με λαμπάκια που δε φτάνουν να σκορπίσουν δ το σκοτάδι των φόβων από τα κοπάδια που στοιβαγμένα σε κουτιά στενάζουν..



Από εκεί καθώς περνά.. Μια θλίψη και μια μοναξιά το φως του ‘θε να φέρει.. Που εδώ κι αιώνες όλο και πιο πικρή σα να γίνεται..

Και σα θα περάσει απ’ το Πηγάδι… Εκεί που η άυλη, μα ολόφωτη του κοριτσιού μορφή, με βουβή θλίψη το κοιτάζει, κι απλώνει τα χεράκια του ικετευτικά σα να ‘θε από τις αχτίδες του να πιαστεί.. Εκεί θα δακρύσει, μπρος του Άδικου, του πόνου τη θωριά..


Μια και δεν κοιτά αξίες σάπιες που τα Δίκαια με μορφές, καταγωγές, και με λεφτά μετράνε.. Τι κι αν ήταν Αλβανός, και τι θα πει Βουλγάρα; Σάμπως δεν είχε δει τόσο και τόσο Άδικο, που άσπροι, μαύροι, κίτρινοι, κι όλες οι αποχρώσεις, μες των αιώνων τους καιρούς, δεν είχανε διαπράξει; Και φόνους είδε και σφαγές, και πυρκαγιές μεγάλες… Της Τροίας το θανατικό σε μια στιγμή του φάνηκε πως αντικαταστάθηκε από της Κωνσταντινούπολης τ’ αβάσταχτο το κλάμα, που ένα σα να ήτανε με τ’ Άουσβιτς πόνο, της Γάζας τη σφαγή, των Πύργων τη φωτιά, της Βαγδάτης τ’ ερείπια, του Αφγανιστάν τις οιμωγές, τους θρήνους της Ρουάντας..

Μια κι η ματωβαμμένη των ανθρώπων ιστορία, μια στιγμή μονάχα είναι μπρος τη δική του την αιώνια ζωή.. Και το κλάμα σαν να ‘ναι ένα ποτάμι που μ’ ελάχιστες διακοπές, το άδικο σ’ εκείνο ολούθε φέρνει..



Δεν κοιτά μορφές, ψυχές μπορεί και βλέπει.. Και μπρος στης μικρής τη φωτεινή ψυχούλα, ένα δάκρυ του απ’ τον ουρανό θα κατηφορίσει.. Κι απ’ αυτό, μια σκάλα από Φως θα γεννηθεί, που θα φτάσει ως του πηγαδιού τη ματωμένη άκρη.. Κι εκείνη τα χεράκια της θ’ απλώσει, θα πιαστεί.. Κι στου φεγγαριού τη σκάλα θ' ανεβεί..


Μια σκάλα που οι σκοτεινοί, οι πρόσγειοι,

αυτοί που ειν’ στο όνομα του σκοταδιού ξαμολημένοι,

τη λαχταρούν,

μα στη θωριά της καίγονται,

τρέχουνε να ξεφύγουν..


Και μένουν αιώνια εδώ,

ξέφτια ψυχών,

αιώνια στη σκοτεινιά των μπουντρουμιών που φτιάξανε,

σα σκώληκες να σέρνονται,

τυφλοί μέσα στο βούρκο..


Κι Εκείνη, Φως μέσα στο Φως, σαν αστεράκι που τη βαρύτητα αψηφά, και πέρα απ’ του ουρανού τα πέρατα θ’ ανέβει.. Ως που στου φεγγαριού την αγκαλιά να ξαποστάσει..

Μέσα απ’ το Άδικο, που τον πλανήτη μες τα πλοκάμια του τον έχει γραπωμένο, μια ματιά θλιμμένη θα χαρίσει σαν είν’ παρέα του, στις ψυχές που την κοιτάν..

Κι εμείς.. Κάποιοι αμέτοχοι, άμνησοι συνένοχοι των πλοκαμιών του σκοταδιού, που την Πλάση τυλίγει, κάποιοι παραιτημένοι των Ονείρων θεατές, άλλοι θλιμμένοι μάρτυρες, παραδομένοι αγωνιστές μπρος στου ερέβους τη λαίλαπα, καλό ταξίδι της ευχόμαστε..

Κι εκείνη μ’ ένα χαμόγελο,

στου φεγγαριού την άκρη,

κορδέλες με αχτίδες από χρώματα

θα φτιάξει..


Μαζί της σα δώρο,

από εκείνο να τις πάρει,

πριν ξεκινήσει το ταξίδι,

που στων αστεριών της τα μονοπάτια,

Λεύτερη πια,

θα την ‘πα..


Κι εκείνο της το βλέμμα την Ελπίδα,

σε κάποιες ψυχές Ανασταίνει,

Κι αναζητούν τη δύναμη να βρούνε,

Τα’ Άδικο να πολεμήσουν,

το Φως να αναζητήσουν,


Προτού το φεγγάρι μοναχά,

γιοφύρια από δάκρυα

κάθε που θα ‘ναι ολόγιομο,

ολόγυρα να φτιάχνει..



Περνούσα απ’ την Αττική οδό την Κυριακή το απόγευμα.. Και είδα το Amber Alert που είχε δώσει το «χαμόγελο του παιδιού».. Και κάτι σφίχτηκε μέσα μου.. Μια και το προαίσθημα που είχα, δεν ήταν καλό.. Και σαν το ξαναείδα να συνεχίζει το βράδυ, εκεί έγινε εντονότερο.. Μα δε μπορούσε να πάει ο νους στο σκοτάδι που θα μάθαινα..

Χθες ήθελα να γράψω για ένα άλλο παιδί.. Εκείνο που αγέννητο κάηκε μαζί με τη μάνα του στη Marfin, μα και την ανάγκη να μιλήσω για κάθε παιδί που αδικοχαμένο θα ‘ταν, του Ερέβους θυσία.. Και τελικά σήμερα.. Σήμερα είδα.. Πώς το σκοτάδι θεριεύει..

Αυτό που μ’ ανατρίχιασε ήταν όχι μόνο τα άηχα του κοριτσιού ουρλιαχτά.. Μα κι εκείνα που ανταλλάζουν δήθεν «αριστεροί» με δήθεν «εθνικόφρονες» και όλοι όσοι με ταμπέλες τη ζωή τους καθορίζουν.. Λυντσαρίσματα με δικαιώματα μπλεγμένα, αλλοδαπών αναθέματα, να διασταυρώνονται με ανθρώπινα δικαιώματα.. Και για την Τρόικα, και τους τραπεζίτες που θα πάρουν λεφτά, και τα βυζιά που έβγαλε στη φόρα η τάδε, ανάκατα με τα ευρώ που θα χάσει ο μέσος «πολίτης» και άλλα τέτοια ωραία.. Κάτω απ’ το φως της Αυγουστιάτικης πανσέληνου..

Και η μικρούλα που χάθηκε..; Που τη βίασε εκείνο το πράγμα και την πέταξε σα σκουπίδι στο πηγάδι..;

Κάποιες φωνές χαμένες σαν ψίθυροι μες στον άλογο, του μίσους, της μικρότητας, της κακομοιριάς και της σήψης τον κυκεώνα..

Λυπάμαι, για όλους τους, μα πιο πολύ για μένα..

Και για όσους από μας, επιμένουν να πολεμάνε, όπου και όπως ο καθένας μπορεί αυτή την καταχνιά..

Λυπάμαι, που δεν έχω, δεν έχουμε τη δύναμη «να ξαναβάψουμε τον ουρανό γαλάζιο»…

Αλλά και χαίρομαι..

Που όλα αυτά σε άλλων το «όνομα» γίνονται.. Εκείνο των επωνύμων που θα βγάζουν λόγους ενώ το φεγγάρι θα τους φτύνει, εκείνο των «σχολιαστών» που με βρικολακίσιες μάσκες θα ουρλιάζουν μέσα από των ΜΜΕ τα μαύρα τα παράθυρα, εκείνο των σχολιαστών του διαδικτύου που με το ίδιο καράβι στο βούρκο βουλιάζουν, ουρλιάζοντας άλλοι για αίμα κι άλλοι για δικαιώματα αντί το σκοτάδι να πολεμήσουν, εκείνο των φανατικών είτε φορούν στολή, είτε φορούν κουκούλες που θα μπορούσαν ανά πάσα στιγμή ρόλους να ανταλλάξουν σε ένα του χρόνου το γύρισμα…

Μα πάνω απ’ όλα στο όνομα εκείνων που ξεχνάνε, ή που τόσο πωρωμένοι είναι που αδιαφορούν.. Κι απλά γυρνάνε αλλού, κοιτώντας να μεγαλώσουν, την κοιλιά τους, την τσέπη τους και το βούρκο που μέσα τους κουβαλάνε..

Κι εύχομαι να Ξυπνήσουν


Μα και εμείς να Δράσουμε,

Το Φως μέσα μας να βρούμε,

Τα σκοτάδια να σκορπίσουμε,


Όσο υπάρχει ακόμα Καιρός,

Όσο υπάρχουν ακόμα Παιδιά,

Όσο υπάρχει ακόμα Ελπίδα,



Γιατί μετά δε θα ‘χει νόημα πια..



Καλό σου Ταξίδι μικρούλα μου,

Καλό σας Ταξίδι αγγελούδια μου,

Καλό σας Ταξίδι ψυχούλες μου Λεύτερες!




Καλό μας ταξίδι κι εμάς…

Κάνε μου τη χάρη -!-

 Αναμένω την ενηλικίωση 
του παραδείσου, 
για να μπουκάρω 
στην κόλασή του.
Σε άλλη απόσταση,
ξεχνιούνται οι χειμώνες -
ακινητοποιημένα φονικά
παραπλανημένων ανοίξεων -
Δε σημαίνω κάτι,
ούτε εξέχουν οι ρυτίδες μου
Κρατώ ηλικίες απόψεων
θανάτους, και
ρόδα.
Να ξεστρώνω νέφη
για της τάξης την αποκτήνωση.
Και το Δύο το λύνω
με μαχαίρι.
Απλό το ξεφάντωμα
της θέλησής μου.
Τότε,
ρέει βρόχινα ο χρόνος
Σκίζω τις πυτζάμες μου 
Ταλαιπωρημένες βάρκες
τα παπούτσια μου
στην εξήγηση των μυστικών
Μόνο με τα παπούτσια
λοιπόν
κοιμάμαι
Διέγραψέ με
απ' τους σημαίνοντες
των ορειβατικών σου -!-
Θα εξυπηρετήσεις, έτσι,
τους ύπνους μου  ________

μυστική Στιγμή




Έσκιζα τα σάλια
σε πυρωμένα χείλη,
του απόλυτου Ένα,
μέσα στη διχοτόμηση
του ανυπόφορου Δύο
με πυρετό καλπάζοντα
στον άγνωστο αριθμό
Ο γύρος του θανάτου
στο μαυρισμένο φόντο
Αιμάτινος θεός
κάρφωσε τα δόρατα –
σφραγίδα.
Τ’ αγρίμια 
λαχανιάζουν δέος.
Ατελεύτητα σάρκινα
τα ποιήματα
των αγαλμάτων.
Έτσι οι διαχρονισμοί,
αν κι απόκοσμοι
κομματιάζουν το επίπεδο
σε τέσσερα αναφιλητά –
να μπορείς να βαδίζεις
το πάτωμα,
να λαξεύεις τοίχους,
και να συνθλίβεσαι
στο ταβάνι -
Προσομοίωση του τοκετού
Στο σύμπαν,
έτσι, ξαφνικά ________

θύελλα



Κάποτε
περιπλανώμαι
οριζοντίως σαρκαστικός
αφ’ εαυτού, που
συνέτριψε
αποκαλυπτηρίους
πίδακες
εποχής νηπιακής
Μοιάζω χλευαστικός
σε γονυπετής υστερίες –
ασυγχώρητα ασίγαστες.
Κάποτε
ενθυμούμαι δυο
κουρδισμένα χέρια –
παιδικά ακόμη –
σε πλήκτρα ακορντεόν
που καταρρέουν άξαφνα
ανήλικη ηθική –
μπούμερανγκ βαλς
κάτω από ένα κάποιο
ρολόι στρογγυλό  -
αυτόπτη μάρτυρα τοίχου
Μετά
ο ίδρωτας λαχανιασμένος, να
ορίζει το μετέπειτα -
ακόλουθος πληρωμένος
με μοτοσακό αντίκα
στην επιστροφή
από την εξορία.
Κυκλοφορώ κάποτε
στο βλέμμα σου
Εισπνέω το βλέμμα
του
βλέμματός σου
Αφή νιώθω
υφή
εξερευνώ
πετώντας τη γλώσσα –
εκρηκτικό στις
ασίγαστες ώρες σου
Και
ξετυλίγομαι -
παρεμπιπτόντως διάτρητος
π’ ανεμίζει ο άνεμος
τον καπνισμένο λυγμό μου.
Μια νύχτα
την περασμένη νύχτα
στο βυζανιάρικο ξημέρωμα
σου χάρισα την οδό μου –
περιπλάνηση αγία κι
ανυπόδητη
στην καθήλωση της κόλασης.
Τα καρφιά μου ατσάλινα
με δίχως απόταξη
του πόνου.
Η οθόνη
μοιάζει ομίχλη ερωτική
πριν τη βροχή
μετά την καταιγίδα
και
μέσα στη δίνη
τραγικών χορών.
Ο χάρτης
γιασεμόκηπος
Είναι οι θύελλες
που αστράφτουν
φωλιές
πέρα από τα μάτια
τ’ αλκοολικά
κι ας μην ξεθύμαναν
οι νύχτες.
Είναι που θέλω
να ορίζω τις
αβύσσους μου
και μέσα στις αστραπές
και σκίζοντας
το χάος
Ένα χάρτινο κουβάρι
οι ανάσες
και οφείλω
να αποτάξω την
εξέλιξη της σύνδεσης
των γραμμάτων
Χίλιες ακόμα αγκαλιές
και
σου είπα: σε κυκλοφορώ
μνήμες  -
και σκαλοπάτια
άμπωτης, έτσι
να μου γελάς
και να μεγαλώνω  ______________ Προμηθεύς Πυρφόρος