Tούλα Μπαρνασά, Oιμωγές γυναικών, Ελένη (ΑΙΤΙΟΝ, 6 Φεβρουαρίου 2013, Θέατρο “Σφενδόνη”

Tούλα Μπαρνασά, Oιμωγές γυναικών, Ελένη (ΑΙΤΙΟΝ, 6 Φεβρουαρίου 2013, Θέατρο “Σφενδόνη”

04 Feb

Ελένη

 

Είναι από βαμβάκι
το τρυπάνι των ερώτων
που γυρίζει μέσα μας ο χρόνος.
Όταν αγγίξει τη μνήμη
τυφωνικός πόνος
καταματώνει τα σώματα.

 

Πάνω απ’ την Τροία σπάζουν
τα κρύσταλλα των άστρων
με ατιμάζουν ψευδαισθήσεις,
αχνοί μπλοκάρουν την άβυσσο
ραγίζουν τα πετρώματα

 

 

 

 

Στο όνομά σου, Θεά,
κρύβω κρότους κρύσταλλα
κι αστερισμοί-κριάρια, κέρατα
τροχίζουν άστρα.

 

Φόβος τρανός με τραβά
με τρελαίνει χαλκός ήχος
κάποιο κύμβαλο αλαλάζον…

Θροΐζουν στο αίμα δεντρίτες
φθόγγους φυλλώνουν οι θροές

 

Πάρε με, Πάρη, στα σκοτάδια
να μην ακούω τον εφιάλτη,
να μη βλέπω,
με ερωτεύσιμα μαλλιά
σε δάχτυλα και νύχια
σκίσε σάρκες κι όστρακα.

 

 

Πάρης

Φίδια αναδεύουν, Ελένη, στην καρδιά μου κρύσταλλα κι άγρια δέντρα, εγκάρσια τέχνεται το ουράνιο μήκος, γυμνές πουλιούνται οι αισθήσεις στα δάχτυλα, όταν κερδίζουν τα φιλιά σου τα άστρα κατά κράτος.

Ποια πίστη σε φυτεύει στη σκληρότητα και με καρδιά ελαφριά ρίχνεις πίσω μαύρη πέτρα;

Ελένη

Θέλω πίσω το χρώμα στο φως Απ’ όταν σε είδα Πάρη να ερωτεύεις την αιθρία στους κυκλώνες του Ευρώτα σου φύλαξα φιλί ντυμένη πέταλα και φύλλα υακινθίνων τώρα φρουμάζει ο άνεμος μα εσύ φοράς φωτιά.

Πάρης

Είναι από παρελθόν και μέλλον
ή από σκόνη άραγε
φτιαγμένη η σκέψη.
ή από φωτιά, χιόνι
και τρίμματα χρόνου;

Όνειρο ήταν ο Έρωτάς μας ;
Ξεχνάς τα πυρά του πάθους άλογα;
τις γλώσσες των αισθήσεων,
τους αλαλαγμούς των ερώτων;

Ελένη

Δε χύνεται άλλη λύτρωση
στα εδάφη της αγάπης,
τόσοι σφαγιασμοί
και πού οι εξιλεώσεις;

Αφήνομαι, πλησιάζουν
οι καλπασμοί
Δες,σέρνονται ουρές
ανθρώπινα ράκη
στο βήμα της ιστορίας.

Πάρης

Εμαυτού, εντός μου,
κόκκινα φίδια τινάζει
η αβύσσος.
Ποτέ δε θα λυτρωθώ
από του κορμιού σου
τους οίστρους ….
Γιατί μου κλείνεις,
άγγελε, τα βλέφαρα ;

 

 

 

Ελένη

 

Άκου, έξω τρίζουν
τα κάρα της λάμψης
τα άστρα λασπώνουν την πόλη
με ματωμένες οπλές
Κήρες του θανάτου
τινάζουν φτερώματα.
Σε λίγο ξημερώνει…
με τεντώνει του φευγιού
η σκέψη.
Μαύρη ξεπετιέται η πόλη
με αίμα, με αλείφουν τα σκότη
κι η αγάπη σου σάλια αστραφτερά
και σπέρματα.
Πόσο φοβάμαι ..

ζητώ φευγούλα του φευγιού
καράβι να σαλπάρω.

 

Το λευκό μου φόρεμα
έσκισα, Τρώα, όταν τίναζε
η φωνή σου προσταγή φυγής
Τώρα δείχνεις στο θάνατο
τη γυμνή πληγή
που χοχλακάει η αγάπη.

Συχώραμε, Πάρη,
δεν υπάρχει βρώμικη αγάπη
μόνον άδικη συνείδηση
Εξαιτίας σου, κάθε που θα σκάζει
ο αυγερινός,
θα βάφουν την ιστορία του κόσμου
τα δικά μου εγκλήματα.
Ωχ, αίμα μου, αίμα, από φωτιά
και φως,
πόσο υδρηλή πυρά
είναι η καρδιά του κόσμου;

(…)

Φωτό: Αrnold Genthe, Bohumil Nemec, Anton Bruehl, Αnne Settimelli

Πρόσκληση

Το Κίνημα Τέχνης, Πολιτισμού και Επιστημών  «ΑΙΤΙΟΝ», σας προσκαλεί

την Τετάρτη 6 Φεβρουαρίου και ώρα 9.00 το βράδυ, σε μια ξεχωριστή εκδήλωση στο Θέατρο «Σφενδόνη».

Πάνω σε κείμενα σύγχρονων δημιουργών, εμπνευσμένα από τις αρχαίες τραγωδίες, εξαίρετοι ηθοποιοί και καλλιτέχνες θα ζωντανέψουν μορφές από μύθους και πρόσωπα, που στο πέρας των χρόνων αναπτύχθηκαν ως αρχέτυπα στην ενδοχώρα του ανθρώπινου ψυχισμού. Στην πρώτη από τις τρεις συνολικά παραστάσεις που θα δοθούν με θέμα: «Το τραγικό πέρα απ’ το χρόνο» παρουσιάζονται:

Ι) «Ο Σίσυφος είναι οκτώ» του Πάνου Σταθόγιαννη. Ο άνθρωπος, η μοίρα του κι ο αέανος αγώνας του προς τη λύτρωση.

ΙΙ) «Οιμωγές γυναικών» της Τούλας Μπαρνασά. Εκάβη, Ανδρομάχη, Ελένη … Μητέρα, Σύζυγος, Ερωμένη. Τρεις φιγούρες, τρεις πρισματικές όψεις της θηλυκής υπόστασης αντιμέτωπες με την κατάλυση των προστατευτικών τους “τειχών”.

Ψίθυροι τραγωδίας … μονόλογοι και διάλογοι ως φορείς διαχρονικών συναισθημάτων συνδιαλέγονται στο χρόνο σε μια όσμωση «περαίνουσα δι’ ἐλέου καὶ φόβου τὴν τῶν τοιούτων παθημάτων κάθαρσιν».

Περισσότερες πληροφορίες για την παράστηση, στην προηγούμενη ανάρτηση.

https://www.facebook.com/events/533624393328616/