Δευτέρα 11 Μαρτίου 2013

Ο κόσμος των τρελλών

Ο κόσμος των τρελλών





















Απόκαμες
και βάπτισες χαρά τη θλίψη
Σε βλέπω μόνος σου να περπατάς,
μόνος να ταξιδεύεις,
μόνος να χάνεσαι και να γελάς
Κάτω απ’ τ’ αστέρια,
μεσ’ στη βουή του κόσμου
Μόνος
Σε ακουμπώ, σ’ ακούω,
δε μου μιλάς, μονολογείς…
Δεν είναι αυτός ο κόσμος μου,
θέλω στον κόσμο των τρελλών
εγώ να ζήσω
Χάθηκες
και σε συνάντησα ξανά
πριν από λίγο
Δεν σου το κρύβω, ζήλεψα
Τουλάχιστον
γλύτωσε ένας, είπα.

ανάγερτος

Ανάερος ο έρωτας

Ανάερος ο έρωτας

foto  jaroslaw kubicki





















Δυο μπάλες κόκκινες
πάνω στη θύελλα
Με δίχως ψίχα
με δίχως ρόδι
γυάλινο τσόφλι
Στα χείλη αλμυρό νερό
Ατέλειωτη δίψα
ακυβέρνητη
πισθάγκωνα δεμένη
Είν’ το τιμόνι μαρτύριο του τροχού
και δήμιος τα κύματα
Μάταια οι ναύτες…
Μια αγκαλιά κόκκινα τσόφλια
ο έρωτας
ανάερος πλανιέται.

ανάγερτος 

Ανάερος ο έρωτας

Ανάερος ο έρωτας

foto  jaroslaw kubicki





















Δυο μπάλες κόκκινες
πάνω στη θύελλα
Με δίχως ψίχα
με δίχως ρόδι
γυάλινο τσόφλι
Στα χείλη αλμυρό νερό
Ατέλειωτη δίψα
ακυβέρνητη
πισθάγκωνα δεμένη
Είν’ το τιμόνι μαρτύριο του τροχού
και δήμιος τα κύματα
Μάταια οι ναύτες…
Μια αγκαλιά κόκκινα τσόφλια
ο έρωτας
ανάερος πλανιέται.

ανάγερτος 

Σάββατο 9 Μαρτίου 2013

...ο χρόνος, τικ τακ...

...ο χρόνος, τικ τακ...

Κοιτάω μια το ρολόι και μια το τηλέφωνο,
η ώρα περνάει,
ο χρόνος τρέχει,
  η αγωνία αρχίζει να αυξάνει μέσα μου,
φέρνει μαζί της ερωτήματα...
Πως είναι;
Τι νοιώθει;
Τι γίνεται;
Τι λένε;
Θα κάνει κουράγιο;
Θα κρατήσει την ψυχραιμία της;
Θα μπορέσει να πει όλα όσα θέλει,
όσα την καίνε τόσες μέρες,
όσα την πνίγουν,
όσα την πόνεσαν,
όσα την πλήγωσαν;
Θα μπορέσει να κρατηθεί να μην 'σπάσει';
Θα μπορέσει να μείνει φλεγματική;
Μήπως  την έπεισε;
Μήπως θα δώσει και άλλη ευκαιρία;
Μήπως την πλήγωσε;
Πως θα είναι όταν πάρει τηλέφωνο;
Πως θα είναι η φωνή της;
Πως θα βλέπει τον εαυτό της;
Πως να την βοηθήσω;
Τι να της πω;
Ποιές λέξεις, ποιές φράσεις;
Πως θα την πείσω ότι δεν ήταν λάθος;
Πως να της θυμίσω και τις καλές στιγμές;
Πως θα αντέξει τον εαυτό της, τον πιο αυστηρό κριτή της;
Θα μπορέσει να ξεχάσει, να το ξεπεράσει, να δει το μέλλον πάλι με αισιοδοξία;
Τι θα κάνει αύριο;
Τι, πως, θα μπορέσει...ξανά και ξανά γυρνάνε μέσα στο μυαλό μου...
και το τηλέφωνο παραμένει βουβό!
Θα σκάσω, δεν αντέχω...
ο χρόνος, ο χρόνος, ο χρόνος, τικ τακ και η σιγή με τρελαίνει...
Κοιτάω το τηλέφωνο,  μήπως δεν έχει σήμα, να τελείωσε η μπαταρία;
Αχ, πάρε, πάρε, πάρε...

Και επιτέλους ο ήχος της στο κινητό μου
ναι, ναι,
πήρε,
έληξε το μαρτύριο,
επιτέλους η αγωνία τελειώνει...
παίρνω μια ανάσα...
και με χέρια που τρέμουν...
το σηκώνω από την αναπαυτική του θέση...
κάνω 'απόρριψη'...
Θεέ μου, δεν το πιστεύω!


Read more: http://nefeloma.blogspot.com/2010_05_01_archive.html#ixzz2N4Bmsrdx
Under Creative Commons License: Attribution

Η Maria Ioanna Mips προστέθηκε με ετικέτα στη φωτογραφία του χρήστη Dimitris P. Kraniotis. —

Η Maria Ioanna Mips προστέθηκε με ετικέτα στη φωτογραφία του χρήστη Dimitris P. Kraniotis.
ΤΟ ΓΝΗΣΙΟ ΤΗΣ ΥΠΟΓΡΑΦΗΣ 

Κρεμάστηκες στις σελίδες 
από το γνήσιο της υπογραφής
του συγγραφέα
και ζαλισμένη έπεσες
στο κάτω ράφι
με τα εξώφυλλα,
γλιστρώντας στα περιεχόμενα
που ορίζει ο κανόνας.
Κινδύνεψες σε μετωπική
με λέξεις ξεχασμένες,
σώθηκες τελευταία στιγμή
τινάζοντας τη σκόνη,
μα κάτι θα ψάχνεις πάντοτε,
μια το εγώ,
μια το εσύ,
θα ξεφεύγουν νύχτα μέρα.

ΔΗΜΗΤΡΗΣ Π. ΚΡΑΝΙΩΤΗΣ
(από ανέκδοτη ποιητική συλλογή)
ΤΟ ΓΝΗΣΙΟ ΤΗΣ ΥΠΟΓΡΑΦΗΣ

Κρεμάστηκες στις σελίδες
από το γνήσιο της υπογραφής
του συγγραφέα
και ζαλισμένη έπεσες
στο κάτω ράφι
με τα εξώφυλλα,
γλιστρώντας στα περιεχόμενα
που ορίζει ο κανόνας.
Κινδύνεψες σε μετωπική
με λέξεις ξεχασμένες,
σώθηκες τελευταία στιγμή
τινάζοντας τη σκόνη,
μα κάτι θα ψάχνεις πάντοτε,
μια το εγώ,
μια το εσύ,
θα ξεφεύγουν νύχτα μέρα.

ΔΗΜΗΤΡΗΣ Π. ΚΡΑΝΙΩΤΗΣ
(από ανέκδοτη ποιητική συλλογή)

Παρασκευή 8 Μαρτίου 2013

Maria Ioanna Mips ΑΝΟΡΓΑΣΜΙΚΑ ΕΡΩΤΗΜΑΤΑ

 
 
 
 
Maria Ioanna Mips

  • ΑΝΟΡΓΑΣΜΙΚΑ ΕΡΩΤΗΜΑΤΑ

    Λυγισαν οι ωμοι ..Επωδυνο το φορτιο
    των υποθηκευμένων μου ευχων..
    Λειψανα και τα απομειναρια των ονειρων μου
    αλυτρωτα απο εκπληρωση,
    σα λαθραιοι μεταναστες διεκδικουν
    εισητηριο επιστροφης στη ζωη μου
    Ανοργασμικα τα ερωτηματα
    διχως την ηδονη μιας απαντησης,
    στoys δρομους του μυαλου βαδιζουν αργα,
    βημα το βημα μετρουν,
    πριν καταπιουν το οποιο φως
    τολμησει να τρυπωσει στα λαγουμια τους
    Ραθυμα τα ... ‘γιατι’
    αιωρουνται πανω απο χναρια ευτυχιας
    αινιγματικα χαμογελουν σε λιποσαρκες αναμνησεις
    ανασαινοντας απογνωση
    Σκια ρακενδυτη και εγω, αιωρουμαι,
    συμβιωνοντας πλασματικα με τη ζωη.

    Φθαρμενο κουρελι η νυχτα..
    σκεπασε τη γυμνια μου..
    μη δακρυσει η ανατολη θωρωντας με
    να ερωτοτροπω ξανα με ενα ρεκβιεμ..

    Vasia
    ΑΝΟΡΓΑΣΜΙΚΑ ΕΡΩΤΗΜΑΤΑ

Λυγισαν οι ωμοι ..Επωδυνο το  φορτιο
 των υποθηκευμένων μου ευχων..
Λειψανα και τα απομειναρια των ονειρων μου
αλυτρωτα απο εκπληρωση,
 σα λαθραιοι μεταναστες διεκδικουν
εισητηριο επιστροφης στη ζωη μου
Ανοργασμικα τα ερωτηματα
διχως την ηδονη μιας απαντησης,
στoys δρομους  του μυαλου  βαδιζουν  αργα,
βημα το βημα μετρουν,
πριν καταπιουν το οποιο φως 
τολμησει να τρυπωσει στα λαγουμια τους
Ραθυμα  τα ... ‘γιατι’
αιωρουνται πανω  απο χναρια ευτυχιας
αινιγματικα χαμογελουν σε λιποσαρκες αναμνησεις
ανασαινοντας  απογνωση
 Σκια ρακενδυτη και εγω,   αιωρουμαι,
 συμβιωνοντας  πλασματικα  με τη ζωη.
 
Φθαρμενο κουρελι η νυχτα..
σκεπασε τη γυμνια μου.. 
μη δακρυσει  η ανατολη θωρωντας με 
να ερωτοτροπω ξανα με ενα ρεκβιεμ.. 

Vasia
    · 4 Μαρτίου · ·

Τετάρτη 6 Μαρτίου 2013

Αρχοντούλα Αλεξανδροπούλου : «πού χάθηκες, αγάπη μου», αλυχτούσα & ALLA



Αρχοντούλα Αλεξανδροπούλου : «πού χάθηκες, αγάπη μου», αλυχτούσα

.

.
.

Χαμένη στη μελάνη

 .

Κάπου ανάμεσα

στα σύμφωνα και τα φωνήεντα

χάθηκες απ’ τα μάτια μου

 .

Όσο κι αν σε αναζήτησα

κάτω από αποστρόφους

άνω τελείες και αποσιωπητικά,

.

Αληθινά

«πού χάθηκες, αγάπη μου», αλυχτούσα

ώρες ολόκληρες να έρθεις καρτερούσα.

.

Τελείες και κόμματα προσπέρασα

στις παύλες γέφυρες απέναντι περνούσα,

με δυσκολία στα θαυμαστικά σκαρφάλωνα

κι απ’ τα στενά τελειώματα

σύντομων στίχων

κάτω ως τα υποσέλιδα

βαριά κατρακυλούσα.

 .

Απ’ την προμετωπίδα κάβους λύνοντας

τα απανωτά κύματα των σελίδων σου

με το σκαρί μου έσκισα,

μα με ορμή, ακυβέρνητη, στον κολοφώνα σου άραξα

 .

Φώναξα

«Τίποτα, αγάπη, τίποτα»

μα χάθηκαν τα λόγια ανείπωτα.

.

Γραμμή γραμμή

τα λόγια σου κατέβηκα

και άλλα τόσα ανέβηκα

μήπως και σε προφτάσω

.

Το χάδι σου λαχτάρισα καθώς,

λατρευτικά φυλλομετρούσες τις σελίδες,

μα εσύ λόγια διαβάζοντας,

για ένα κορμί που πια δεν έχω,

δε με είδες.

 .

Αόρατη πασχίζοντας με αντίβαρο το σώμα

να σ’ εμποδίσω να κλείσεις το βιβλίο,

με δάκρυα τρύπησα το εξώφυλλο

μουσκεύοντας τα απλά των στιγμών μας στοιχεία, του τυπογράφου

το άκαρδο όνομα διαγράφοντας

 .

Εκείνου που άσκεφτα μάς χώρισε,

«αγάπη, αγάπη μου» εκλιπάρησα,

τυπώνοντας τείχη ανάμεσά μας

τα δεκαεξασέλιδα

γεμάτα απ’ των ζεστών

λόγων σου τα νοήματα

εκείνα που παλιά κρυφοψιθύριζες

άγραφα μεσ’ στ’ αυτιά σαν χάδι.

 .

Σαν δάκρυ εκατρακύλησα

στο επόμενο βιβλίο,

σε νέες περιπέτειες

με δράκους κεφαλαίους,

σπήλαια ερωτηματικά

και μάγισσες οξείες.

.

Εσύ, ανύποπτος ξανά,

με το μυαλό στα λόγια,

από το χέρι μ’ έπιασες

να πάμε για το δείπνο,

το πρωινό, τη βόλτα μας

 .

Κι εγώ σε ακολουθούσα,

ξέροντας πως στο χτύπο

κάθε καρδιάς, εσύ άκουγες

ριματοπλέχτη στίχο.

.
Α ρ χ ο ν τ ο ύ λ α   Α λ ε ξ α ν δ ρ ο π ο ύ λ ο υ
.

Ορέστης Αλεξάκης : … κι όλο βυθίζεσαι στο φως

Ζωγραφική : Gustav Klimt



 
.

Μαρία ή Το θαύμα της βροχής

.

Καθώς

εγώ

τη μυγδαλιά τινάζω

.

πέφτουν τ’ αμύγδαλα βροχή

κι εσύ

πώς λάμπεις

.

μα δεν θυμώνεις

μόνο

με κοιτάζεις

και μου χαμογελάς

φεγγοβολώντας

.

Κι εγώ

τινάζω με

μανία το δέντρο

και Θε μου σε

φοβάμαι και

μ’ αρέσεις

.

κι όλο βυθίζεσαι στο φως

και μέσα

στην εκτυφλωτική σου λάμψη

σβήνεις

.

Κι εγώ

τινάζω κλαίγοντας

       — γελώντας

και κλαίγοντας —

το δέντρο

και

ξυπνώ

.

και πια

δεν είναι φως

δεν είναι δέντρο

.

μόνο δωμάτιο γκρίζο

βουρκωμένο

και βρέχει

βρέχει

βρέχει

και

δεν είσαι

.

κανείς δεν είναι πια

και με σκεπάζουν

άγρια θολά νερά

.

νερά

και χρόνια

.
.
.
Ο ρ έ σ τ η ς  Α λ ε ξ ά κ η ς (1931)

Γιώργος Θέμελης : Είναι ένα αίνιγμα

.

Dante Gabriel Rossetti : Prosperine (Detail)
.

Αγαπώ την ώρα

Αγαπώ την ώρα που έρχεσαι
Σαν ανοιχτή γαλάζια ημέρα
Μ’ ένα στόμα σαν κρίνο

Τα δάκρυα ανοίγουν στο πρόσωπο
Όπως ένα ποτάμι
Τ’ απέραντα μάτια

Τα χέρια σου ταξιδεύουν
Σα λευκά περιστέρια

Δώσ’ μου τη δύναμη να κοιτάζω τον ήλιο
Να βλέπω το πρόσωπό σου

Άστρα στολίζουν το μέτωπο
Βυθισμένο στο κύμα της εικόνας σου
Μακρινό καθρεφτισμένο πρωινό

Είναι ένα αίνιγμα
Ένα
Μυστικό

.
.
Γ ι ώ ρ γ ο ς   Θ έ μ ε λ η ς  (1900 – 1976)