Χάσαμε τον δρόμο μας στο σκοτάδι,

 

 

 

Χάσαμε τον δρόμο μας στο σκοτάδι,
ώρες να αλληλοδαγκώνονται,
πίσω απο κάθε τέλος.
-Πάει...

Μετά βίας να ξέρεις την αγάπη.
Σαν ένα κλαρί σπασμένο απο χέρι λατρευτό να καίγεσαι.

Λοιπόν δεν θα περπατήσουμε ποτέ μαζί,
η μέρα θα καρτερεί και η νύχτα θα ασελγεί στους όρκους μας.

Σε μια θέση στο βάθος σου γράφω.
Να μ' αγαπάς σα να μην στα έγραψε κανείς,
σα να υπήρχαν πάντα.

Με εκόνες που μείναν ανείπωτες,
έπαψα βουβά να αντιστέκομαι,
άλλοτε κλαίγοντας,
άλλοτε σιωπηλά.
-Πάει...

Χωρέσαν όλα σε στίχους,
στόμα σε στόμα,
σώματα που παρέλυσαν.

Σαν κάποιος να είπε "Δίψασα"
και το νερό κρύφτηκε,
στην πιο ψηλή κορφή
στροβιλίζεται γελώντας,
- κι ό,τι ποθούσα νεκρώνει-

Εσύ, με τη γεύση από το αίμα μου
θ' αντέξεις.

Για μένα όμως όπου η σκιά παίζει μόνη,
δεν υπάρχει χώρος.
-Πάει...

Πάνω την γή να κοιτάς
και τον ουρανό μας
-κάτω-

Xωρίς περιστροφές θάνατος.

Να κοιταζόμαστε μόνο μην λησμονάς,
-πότε πότε-
-ίδια τυφλοί-

-Πάει...

(ΚΑΠΟΤΕ ΤΗΝ ΕΛΕΓΑΝ VENNIS)

Αναρτήθηκε από VENNIS MAK