Η αύρα της νύχτας
πάνω στα μονοπάτια της μνήμης
γνώριμες φωνές, διαβάτες του χτες
έρχονται δειλά και ξυπνούν τις σιωπές.
Νότες μιας παρτιτούρας χαμένης
στήνουν χορό νοσταλγίας
σε όνειρο παραμυθιού
με θεατές φύλακες ενός άλλου φεγγαριού.
Η σκέψη χύνεται σαν αερικό
στον ουρανό της νύχτας
και τα άστρα σαν ασημένια καρφιά
φανερώνουν σημάδια από λόγια αιχμηρά.
