ΕΡΙΝΥΑ

( Ο πίνακας είναι της ζωγράφου Μαρίας Καζάζη )

ΕΡΙΝΥΑ

Σ' αντάμωσα την ώρα που έβγαινα από μια θύελλα,

κρατώντας βαθειά κάτω από το δέρμα μου,

τον όρκο να ξανάβρω και πάλι μια στάλα ήλιο.

Θα 'ταν θυμάμαι την ώρα που έφευγε η μέρα

ή μάλλον καλύτερα,

την ώρα που άρχιζε η νύχτα,

τότες που πάλευα με την σιωπή μου,

μην έχοντας την δύναμη να πλάσω καινούργια λόγια.

Σ'αντάμωσα περπατώντας γυμνή,

πάνω σε αυτά τα κρύα μάρμαρα,

κρατώντας βαθειά μέσα στην σκέψη μου,

το όνειρο για το τρυφερό άγγιγμα ενός ζεστού ανέμου,

τις νύχτες που γλιστρούσε ο χρόνος,

σιωπηλό φίδι ανάμεσα στα άσπρα μάρμαρα,

νεκρά κουφάρια που ξυπνούν την φωνή μου,

μια φωνή που μιλάει για περασμένα ναυάγια.

Σ'αντάμωσα τις νύχτες που έθαβα ,

κλαίγοντας τους νεκρούς μου,

κρατώντας στην θύμηση μου,

μια στάλα από το δικό τους αίμα,

ΕΣΕΝΑ την ξεθαμένη μορφή μιας ΕΡΙΝΥΑΣ,

που ολοένα μου φωνάζει ,

-το αίμα ζητά εκδίκηση γυναίκα-.

Βάσω Μπρατάκη

Απο την ποιητική συλλογή μου

''ΤΑ ΕΡΩΤΙΚΑ - ΔΟΚΙΜΕΣ ''

Γράφτηκε το 1983

ευχαριστώ την φίλη μου ,

την ζωγράφο Μαρία Καζάζη ,

για τον υπέροχο πίνακα της .