Η ΑΠΟΥΣΙΑ

Ήταν ένα απόγευμα σιωπής

όταν ο ψίθυρος της βροχής ρυθμικά

συνόδευε του χρόνου τα βήματα

και ήταν η καρδιά μου που έψαχνε

νοσταλγικά ροδοπέταλα φωτιάς

όταν το φθινόπωρο πορευόταν βιαστικά

μικρό αναμαλλιασμένο παιδί

με όλους τους αέρηδες στα μαλλιά

γλυκά να του σιγοτραγουδούν

φέρνοντας στην αγκαλιά

αρμαθιές από χρυσαφιά φύλλα..

Και ήταν η καρδιά μου

το φυλλαράκι που ντύθηκε τη φωτιά

και τρέμοντας φυλλορροούσε

στου δειλινού τα σκοτεινά δέντρα.

Ήταν ένα απόγευμα βροχής

όταν οι ώρες πορεύονταν βιαστικά

με τον βηματισμό αόρατων φαντάρων

προς τα εκεί που έσβηνε ο χρόνος,

και ήταν η θύμηση της αγάπης μας

το μελαγχολικό τραγούδι του βιολιστή

που έπαιζε κάτω από τη βροχή

όταν οι νότες της μουσικής

σαν πουλιά μού έφερναν από μακριά

τη μελαγχολία που έσταζε γκρίζο.

Και στον τοίχο της προσμονής

ένα γυμνό σκουριασμένο καρφί

που δήλωσε την απουσία σου

όταν οι τελευταίες στιγμές από φως

σαν πουλιά αποδημούσαν για πάντα

στην άλλη πλευρά του ήλιου.

Από την ποιητική συλλογή 

« ΝΥΧΤΑ   ΗΝΙΟΧΟΣ   »

Εκδόσεις   Γαβριηλίδη