Στο ακρογιάλι της ουτοπίας

Στο ακρογιάλι της ουτοπίας

Αυτό που θα ήθελα απόψε, είναι τη ζωή μου πίσω.
Αλλά δεν ξέρω από ποιόν να τη ζητήσω.
Τόσο τη σκόρπισα, τόσο τη χαράμισα, τόσο τη δάνεισα, τόσο την ξερίζωσα. Από ποιόν να τη ζητήσω τώρα...
Και τι ωφελεί...
Αυτό που θα 'θελα απόψε τελικά, είναι ένας ώμος, να γείρω πάνω του να κλάψω.
Να κλάψω πολύ. Με λυγμούς. Με κραυγές. Να κλάψω για όλα.
Για όσα αγάπησα. Για όσα ονειρεύτηκα. Για όσα ένιωσα. Για όσα περίμενα και ποτέ δεν ήρθαν.
Για όσα με πρόδωσαν. Για όσα με χαράκωσαν. 
Για όσα με θανάτωσαν. Για όσα μ' ανάστησαν.
Να κλάψω πολύ. Με λυγμούς. Με κραυγές.
Για όλα....
Να γείρω στον ώμο κάποιου και ν ακούσω τη φωνή του, 
να μου πει ψιθυριστά: "Μην κλαις" Μόνο αυτό... Τίποτε άλλο.
"Μην κλαις" 
Μόνο αυτό....


Αλκυόνη Παπαδάκη

Αναρτήθηκε από Βίκυ Μαντά