Άμπωτη

Άμπωτη

Στον Τάκη Μενδράκο

Θα ήθελα τώρα να επιστρέψεις
στη μουσκεμένη άμμο.
μη φεύγεις άλλο
προς τα βάθη.
Δες - στεγνώνουνε τα θραύσματα
πολύχρωμων βοτσάλων,
θολώνουνε και σβήνουν
κάτω από τόσο
κίτρινο ήλιο.

Άκου - σωπαίνω. Κι από μακριά
καλώ και θησαυρίζω
τους ψιθύρους σου.
Το μεσημέρι, ξέρεις,είχε γεμίσει
ο γιαλός σου χορευτές,
και μουσικές,
τόσο ξερές και τόσο επώδυνα
εύκολες.

Να σε ακούσω θέλω - την οργή σου
και το γέλιο σου, κι άλλοτε
βυζαντινή την ακαταδεξιά σου.

Κοίτα - σταυροί στην άμμο που άφησες,
με χέρια ανοιχτά
αμίλητα παιδιά
γερνάνε στο νοτιά σου.

Δώσ' μου τη ράχη σου
να κολυμπήσω.

Αντωνία Γουναροπούλου - Τουρίκη

από τη συλλογή Το άστρο του Τίποτε, 2012