ΑΝΑΜΟΝΗ

ΑΝΑΜΟΝΗ

ΓΕΒΓΕΝΗ ΓΕΦΤΟΥΣΕΝΚΟ (1933)

ΑΝΑΜΟΝΗ

Η αγάπη μου θά ’ρθει, ναι,

θ’ ανοίξει την αγκάλη της, θα με κλείσει μέσα,

θα καταλάβει τους φόβους μου, θα δει πού έχω αλλάξει.

Μέσ’ απ’ το χυμένο σκοτάδι, από την πίσσα μέσα της νύχτας

θα κλείσει δίχως να κοντοσταθεί με δύναμη την πόρτα του ταξιού,

τις σκάλες θ’ ανεβεί με το αμυδρό φως του φακού της

που ’χει για μπαταρίες τον έρωτα και την ευτυχία της αγάπης,

λαχανιασμένη θ’ ανεβεί επάνω, όχι, την πόρτα δεν θα τη χτυπήσει,

θα πάρει το χέρι μου στα χέρια της,

και όταν θα ρίξει το παλτό της στην καρέκλα,

αυτό θα πέσει στο πάτωμα – ένας σωρός χρώματος μπλε.

Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής.