Α-νυξιάτικα…

Α-νυξιάτικα…

Πιστεύουν κάποιοι πως ένα σωστό μοντέρνο ποίημα δεν πρέπει να εξυμνεί,
λοιπόν θεωρήστε γραφικό και λάθος αυτό εδώ το ποίημα
γιατί εξυμνώ το ανυπέρβλητο του έρωτα.

Λένε ότι το “σαν” είναι απαγορευμένο, μετατρέπει ένα ποίημα σε πεζό,
δεν ξέρω ακριβώς τι εννοούν, σκέφτομαι μόνο:
Σαν στέκεις πλάι μου εσύ,
τα πόδια μου πατάν ακλόνητα στη γη σαν δέντρου αιωνόβιου ρίζες
ιππεύουμε μαζί ένα σύννεφο, άσπρο σαν προβατάκι, καθαρόαιμο σαν άτι,
πεζές αυτές οι λέξεις…

Επισημαίνουν πως τα χρώματα ποτέ δεν βάφουν ποίημα, απλά είναι κοινοτοπίες,
αυτό όμως το κοριτσίστικο υγρό καφέ στα μάτια σου το αθώο,
χειλιών σου το απαλό το κερασί, κορμιού σου το καθάριο λευκό
σ’ έναν καμβά ζωγράφισα ένα σούρουπο,
κι ευθύς τον ζήλεψε ένα ηλιοβασίλεμα στη θάλασσα και πόζαρε κοντά σου.

Μερικοί λένε ότι ένας καλός ποιητής γράφει ποίημα από το τίποτα. Ένας μέτριος
ή κακός από την πραγματικότητα ή το συναίσθημα.

Ε, αφού λοιπόν το ποίημα μου αφορίσατε, ορίστε έναπεζό και συγχωρήστε με…
απλά ποιώ και χαίρομαι επιτέλους τη ζωή… όχι πια μόνος…

Λουλούδι δεν θα σκοτώσω εγώ να σου χαρίσω
γρήγορα αυτό θα μαραθεί,
θάλασσας κύματα αδυνατώ να εκφεντονίσω
θα μας σκουριάσει η άρμη,
λίμνης τα στατικά νερά δεν θέλω να διαβούμε
τα νούφαρα δεν μας αντέχουν,
ποτάμια μόνο εγώ θαρρώ μας απομένουν
κι ανηφορώντας καταρράκτες χέρι σου ζητώ.
Ήλιος δεν ξέρω τι θα πει ούτε φεγγάρι
να με ποτίσουν λόγια τρυφερά,
ένα λυκόφως κι ένα σούρουπο για μένα είναι ίδιο
φτάνει να σ΄έχω αγκαλιά,
μια χαραυγή κι ένα δειλινό εγώ δεν βλέπω
τώρα που είσαι μακριά.
Τον ουρανό δεν σου χαρίζω ούτε αστέρι
είμαι ανίκανος να κλέψω κάτι από τη φύση,
μα μια καρδιά και μια ψυχή δική μου
σήμερα σου τυλίγω στο χαρτί.