Νωρίς που έφυγες.

Νωρίς που έφυγες.

Νωρίς που έφυγες...

πως ξεγλίστρησες μέσα από τα όνειρα μου;

χωρίς λόγια γλυκά...

σιωπή που έχει το σπίτι

τώρα...

οι καθημερινοί θόρυβοι εξουδετερώθηκαν απ' την απουσία σου.

μονάχα οι ρυθμικοί χτύποι του ρολογιού

μετρούν αντίστροφα τις στιγμές για να γυρίσεις.

Δεν μετακινώ τίποτα.

Κι έτσι ακούνητα τα πράγματά σου,

θυμώνουν που έφυγες νωρίς.

Έλα,

με τα μάτια του μελιού...

σε περιμένουν υποσχέσεις για να εκπληρωθούν...

τα γέλια που κόπηκαν στην μέση...

τα ταξίδια που δεν ταξιδέψαμε

οι χάρτες που έμειναν ανοιχτοί

γιατί όλες οι πυξίδες οδηγούν πάνω σου.

Εσύ τ΄αστέρι το αυτόφωτο που κάνεις την σελήνη να ζηλεύει.

Έλα! Σε γυρεύουν τα τραγούδια μας

κι εκείνος ο χορός στην βεράντα.

Δεν είμαι εγώ πια..είμαι τα είδωλά μου στους καθρέπτες..

μια σκιά που ψάχνει το σώμα της.

Έλα...μια υποψία αδιόρατη με κυριεύει, πνίγομαι μέσα της..

θα χαθώ...κι αμέσως μετά, μία ιδέα.

Θα ζωγραφίσω δρόμους να διαλέξεις αυτόν που θα σε φέρει πίσω..

Έναν με λεύκες δίπλα σε θάλασσα. Άλλους φιδίσιους πάνω σε βουνά, κι έναν στα σύννεφα για τ' όνειρο...

λουλούδια να μοσχοβολούν όπου περνάς

και φώτα πολλά αν έρθεις βράδυ.

Θα φτιάξω κι ένα ηλιοβασίλεμα

να ξεκουράσω το βλέμμα μου όσο θα κοιτώ τους δρόμους περιμένοντας

Μα μην αργείς γιατί στηρίγματα δεν έχω.

Κι οι φίλοι πως γίναν τόσο μακρινοί;

μονάχα την μοναξιά, δίπλα σε φωτογραφίες

Εδώ εγώ, εδώ εσύ, εδώ οι δυο μας.

Που είσαι; που είσαι;

Τι αστείο κι αυτό να  φύγεις έτσι χωρίς κλειδιά, χωρίς το πανωφόρι...

που πας;

Το ασανσέρ ανεβαίνει ασθμαίνοντας

στο διάδρομο τα βήματα σου.

...νιώθω το χέρι σου απαλά στα μαλλιά μου...

''Ξύπνα'' μου λες,

''Ονειρεύεσαι;''

Ιωάννα Νταρίλλη