Δίψα της φωτιάs

Δίψα της φωτιάs

Είναι κρυφή και ατέλειωτη
η δίψα για τη φωτιά
μες στο χειμώνα αμείωτη
της άνοιξης ζεστασιά.

Ένας τεράστιος κύκλος
που όλο δυναμώνει
και στο κορμί κάθε ίχνος
με πάθος το κυκλώνει.

Λάμπει σαν πύρινη βροχή
φωτίζει το σκοτάδι
υπάρχει κι άλλη εκδοχή
εκρήγνυται το βράδυ.

Στο βάθος μέσα της καρδιάς
κάθε παλμό φουντώνει
κατάκτηση της πυρκαγιάς
περνάει και σαρώνει.

Πασχίζει να ‘ναι ζωντανή
μες στης ψυχής τα μέρη
στου παραδείσου την αυλή
να φέγγει το αγιοκέρι.

Σπίθες ανάβει στο μυαλό
στις σκέψεις κυριαρχεί
άσβεστη ζει δίχως φραγμό
και όλα τα πυρπολεί.

Αισθήσεις έχει κατοχή
μιλάει με τα χείλη
με την αγάπη αδερφή
του έρωτα η φίλη.

Συνδεδεμένη αρετή
ως σύντροφος της πίστης
ελπίδας δάδα ιερή
εύπλαστη η μορφή της.

Πυρήνα έχει υψηλό
ασίγαστο στο βλέμμα
αυξάνει η θέρμη το χορό
σαν χείμαρρος στο αίμα.

Της δύσης η υποδοχή
τον ήλιο προσελκύει
σαν μία κόκκινη κλωστή
τις πύλες του αγγίζει.

Άφθονη ακατάπαυστη
σαν πυρετός που καίει
σημείο της η ανάφλεξη
τα πάντα απορρέει.

Τα όρια της φλογερά
ποτέ της δε δειλιάζει
τα δίχτυα της είναι γερά
τη γη σφιχταγκαλιάζει._

Ποίηση: Μαρία Πεπικίδου