Με ρώτησες αν γράφω για σένα
Σου αποκρίθηκα ναι, για σένα γράφω
Φοβάμαι πως ήταν ψέμα αυτό που είπα
Ίσως ποτέ δεν έγραψα για άλλον
Δεν γνωρίζω καν αν δύναμαι να το κάνω
κι ας γράφω συχνά με αφορμές που δεν μου ανήκουν
Τα χέρια την ώρα της γραφής, δεν τα ορίζω
Προσπαθούν να μεταφράσουν τη γλώσσα της κρυφής μας,
της κοινής μας συνείδησης,
που τα χείλη της βρίσκουν διέξοδο
να την εκφράσουν χωρίς προφορά
Θαρρώ πως με καταλαβαίνεις καλύτερα τώρα
Τώρα που τέντωσαν οι αντοχές στο κρεβάτι σου
Γράφω για να μάθω εμένα
τόσο, ώστε να εισχωρήσω εντός σου
Τόσο, ώστε ν' αρπάξω την άκρη
από τον πόνο που περίσσεψε
να τον τραβήξω,
να τον κρατήσω,
να σ' αλαφρώσω
Στο σταυροδρόμι εισπνοής και εκπνοής
θα συναντήσεις την οδό ανάσας
Χωματόδρομος είναι
Πάντα ήταν
Κι αν δύσβατος έγινε πια,
για όσο το επιθυμείς
θα παραμένει προσπελάσιμος
Αυτόν το δρόμο - τον δύσκολο
χρησιμοποιεί και η μυστική προσευχή μας
Είναι αυτή, η ανεπίσημη μαγεία που μας ενώνει
όταν επιθυμεί να βιώσουμε τα θαύματα,
μαζί
Όχι, δεν γράφω για σένα
Για μένα γράφω..
L.N.E
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου