Αγαπημένη μου νύχτα..
Πάντα
συμπαθούσα όσους δεν συμβάδιζαν με τα ρολόγια των άλλων. Ανέκαθεν
σιχαινόμουν τα ρολόγια. Μέχρι και σήμερα δεν τα αντέχω στο χέρι και τα
χρησιμοποιώ μόνο σε περιπτώσεις έκτακτης ανάγκης. Ίσως γιατί οι
λεπτοδείκτες είναι οι πιο «αμείλικτοι» χαρακτήρες. Καμία επιείκεια,
καμία καλοσύνη.
Γι' αυτό, θαυμάζω όσους είτε από ανάγκη, είτε από επιλογή, τους κοντράρουν στα ίσια. Στο πρόσταγμα του χρόνου, της κόπωσης και της κοινής λογικής αντιστέκονται σθεναρά. Άνθρωποι με τα δικά τους, αντισυμβατικά ρολόγια και με λεπτοδείκτες που δεν συντονίζονται με τους συνηθισμένους, τους κοινούς. Φτάνει να κάνεις μια μικρή νυχτερινή βόλτα για να τους συναντήσεις. Μια πόλη που δεν κοιμάται, με πρωταγωνιστές αυτούς που αγωνίζονται με τους δαίμονες της ημέρας, τη νύχτα. Δεν είναι δύσκολο να τους αναγνωρίσεις.
Θα τον συναντήσεις στο περίπτερο που διανυκτερεύει για να ικανοποιήσει τη λυσσαλέα επιθυμία σου για νικοτίνη ή σοκολάτα. Είναι ο Γιάννης. Σίγουρα την έχεις δεις να φτιάχνει με βαρεμάρα το νυχτερινό σου σάντουιτς. Κι όμως θα σε αποζημιώσει το γλυκό της χαμόγελο που διαγράφεται αμυδρά όταν σου δώσει τα ρέστα και συνειδητοποιήσει ότι τα 50 λεπτά που της αφήνεις, είναι η σιωπηρή σου επιβράβευση για τον νυχτερινό της κάματο. Την λένε Ελένη. O Νίκος κόβει βόλτες μες στο κρύο. Καπνίζει στη ζούλα και πότε-πότε ρίχνει κλεφτές ματιές στο κινητό, χαμογελώντας τρυφερά. Όταν πέσει το βλέμμα σου πάνω του, θα τον δεις να αλλάζει όψη. Ίσως γιατί η αδιακρισία σου τον έθιξε ή από την άλλη επειδή έτσι ταιριάζει σε έναν σεκιουριτά που σέβεται τον εαυτό του. Σε λίγο θα γυρίσει στο τρανζιστοράκι του ακούγοντας τον συμπάσχοντα-καψούρη εκφωνητή.
Γι' αυτό, θαυμάζω όσους είτε από ανάγκη, είτε από επιλογή, τους κοντράρουν στα ίσια. Στο πρόσταγμα του χρόνου, της κόπωσης και της κοινής λογικής αντιστέκονται σθεναρά. Άνθρωποι με τα δικά τους, αντισυμβατικά ρολόγια και με λεπτοδείκτες που δεν συντονίζονται με τους συνηθισμένους, τους κοινούς. Φτάνει να κάνεις μια μικρή νυχτερινή βόλτα για να τους συναντήσεις. Μια πόλη που δεν κοιμάται, με πρωταγωνιστές αυτούς που αγωνίζονται με τους δαίμονες της ημέρας, τη νύχτα. Δεν είναι δύσκολο να τους αναγνωρίσεις.
Θα τον συναντήσεις στο περίπτερο που διανυκτερεύει για να ικανοποιήσει τη λυσσαλέα επιθυμία σου για νικοτίνη ή σοκολάτα. Είναι ο Γιάννης. Σίγουρα την έχεις δεις να φτιάχνει με βαρεμάρα το νυχτερινό σου σάντουιτς. Κι όμως θα σε αποζημιώσει το γλυκό της χαμόγελο που διαγράφεται αμυδρά όταν σου δώσει τα ρέστα και συνειδητοποιήσει ότι τα 50 λεπτά που της αφήνεις, είναι η σιωπηρή σου επιβράβευση για τον νυχτερινό της κάματο. Την λένε Ελένη. O Νίκος κόβει βόλτες μες στο κρύο. Καπνίζει στη ζούλα και πότε-πότε ρίχνει κλεφτές ματιές στο κινητό, χαμογελώντας τρυφερά. Όταν πέσει το βλέμμα σου πάνω του, θα τον δεις να αλλάζει όψη. Ίσως γιατί η αδιακρισία σου τον έθιξε ή από την άλλη επειδή έτσι ταιριάζει σε έναν σεκιουριτά που σέβεται τον εαυτό του. Σε λίγο θα γυρίσει στο τρανζιστοράκι του ακούγοντας τον συμπάσχοντα-καψούρη εκφωνητή.
Δείξε τον μέγιστο σεβασμό στα κορίτσια του μπαρ! Σεβάσου τα «πτυχία» τους. Μπορεί να μην κοσμούν τον τοίχο ενός σαλονιού αλλά έχουν τιμή τέτοια, που δεν την ξεπλένουν όλα τα οινοπνευματώδη τα οποία έχουν σερβίρει και που κατά καιρούς έχεις πιει στην υγειά τους. Στέκουν εκεί -απέναντι -αντί να παραδοθούν, άνευ όρων... σε οικείες τους αγκαλιές. Μιλάω για την Βίκη, την Ήρα, την Κάλλια και τη Λουίζα.
Κι αυτός ο κύριος που είναι στο τιμόνι γύρω στα 60, θα σε εκπλήξει ευχάριστα όταν σου αποκαλύψει ότι είναι ένας πρώην βιολιστής, που η ανάγκη τον έριξε στις βραδινές κούρσες. Και θα συμφωνήσεις με συγκατάβαση και χωρίς ίχνος διαμαρτυρίας με τα αποφθέγματα που η «ρουφιάνα η νύχτα» του έμαθε. Σου συστήθηκε με το όνομα Μιχάλης. Φτάνοντας στο σπίτι, μην βιαστείς να κορνάρεις επειδή σου έκλεισε το δρόμο το σκουπιδιάρικο!
Παρατήρησε λίγο καλύτερα τους δυο «μεσόκοπους» κυρίους, που με περισσή επιδεξιότητα κρατούν την πόλη σου καθαρή. Ίσως γιατί αυτές οι «βρώμικες» δουλειές απαιτούν πάντα χέρια πεντακάθαρα.
Ηλιάννα Δανέζη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου