Ο αποχαιρετισμός είναι απώλεια
Όταν δε στη συνέχεια ακολουθεί χειμώνας
ναι, μεγαλώνουν οι αποστάσεις
Τα κύματα θεριεύουν.
Ο ορίζοντας έχει ένα τόσο σταθερά γκρίζο χρώμα,
που ακόμα κι ο άνεμος μοιάζει να σφυρίζει μελαγχολικά
σαν πένθιμο εμβατήριο
Θα αντέξεις
Έμαθες ν' αντέχεις τη μοναξιά του Δεκέμβρη
Έμαθες ν' αρκείσαι στην οριακή απόπειρα αυτοχειρίας του Γενάρη
Αγκομαχώντας, σέρνοντας, καταφέρνεις να δραπετεύσεις
από το κελί του Φλεβάρη και το θες ελάχιστο,
δίχως δίσεκτες αφορμές να το μεγαλώνουν
Έπειτα αφήνεσαι αδύναμος, απελευθερωμένος
Πέφτεις στο χώμα λιπόθυμος από εξάντληση
Σαν σπόρος μεγαλοφυής
Ξυπνάς από τη χειμερία νάρκη και αναπτύσσεσαι
Ναι, σωστά μάντεψες
Τότε ανθίζει ο έρωτας
Γιατί η Άνοιξη έρχεται απροειδοποίητα
να προϋπαντήσει την καλοκαιρία της καρδιάς,
οποιαδήποτε εποχή αποφασίσεις να βουτήξεις
στα βαθειά..
L.N.E
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου