Μάρκος Μέσκος, Πού να σε φιλήσω να ’ναι για μένα
Σκοτάδι απροσδόκητο –ξαφνικό
φιλί κατάλευκη λάμπει η κρήνη!
Σύννεφα βροχής σκεπάζουν το φεγγάρι
Υπήρξε άλλη Αγάπη;
Αγάπη αλαφροΐσκιωτη στη σκάλα
βήματα δεν άκουσες ποτέ!
Πότε θα ξυπνήσεις να μιλήσουμε;
Όνειρο, αν όνειρο είσαι,
μην ανοίγεις τα βλέφαρά σου!
Η γυναίκα μέτρησε το σπίτι φωλιά.
Τόσο μήκος τόσο πλάτος τόσο ύψος ουρανού,
καρέκλες κασέλες κάντρα κιλίμια κρεβάτι,
το μαξιλάρι πλάι στο άλλο,
η χαρά πραγματοποιημένη-
έβγαλε μια κραυγή,
φίλησε τον άνδρα τρυφερά
και πέρασε πάλι στο δάσος.
Το πουλί τώρα κελαηδεί
στον κόρφο και στη φυλλωσιά την πράσινη
Πάνω απ’ το κεφάλι μου τρία σπαθιά σφυρίζουν:
γιατί σκεπάζω μέσα μου πουλάκι τρομαγμένο
Άστρο ψηλά στον ουρανό,
λαδάκι της ψυχούλας
στα ενύπνιά μου κατοικείς
βαθιά κρύβοντας τ’ όνειρό σου!
Κουβέρτα ο τοίχος,
παράθυρο το φεγγάρι
και καθρέφτης νυχτερινός,
μάτια στα μάτια, η Αγάπη
Το λίγο είναι πολύ
και το πολύ ποτέ;
Αετός σκίζει τα σπλάχνα απ’ τ’ αρχαία χρόνια
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου