Νεκροί στα παγωμένα τους μνήματα...

Νεκροί στα παγωμένα τους μνήματα...

Η σιωπή θυμίζει νεκρική ακολουθία...
στάχτη η ομίχλη στα μάτια... δεν κοιτούν...
δεν ξεχωρίζουν χρώματα...
δεν ακούν ψίθυρους...
απλά αργοπεθαίνουν καίγοντας κόκκινους ιστούς...
χωρίς ενοχές...
χωρίς τύψεις...
έτσι απλά...

Πετούσα πέτρες στα τζάμια...

Άκουγα τον θόρυβο...

Τα κομμάτια  γκρεμίζονταν...

Έσχιζαν την σιωπή που επέβαλαν...

Δες τους βγήκαν στα παράθυρα...

Υστερικές φωνές πανικού...

Φοβούνται τους ήχους...

Δες τους...

Νεκροί στα παγωμένα τους μνήματα...

Χωρίς σταυρούς...

Κοροϊδεύουν την ζωή...

Εκτελούν την αγάπη...

Μολύνουν την ευωδιά της Άνοιξης...

Με βρώμικες ανάσες...

Κρύβονται σαν τα τρωκτικά...

Ροκανίζουν το συναίσθημα...

Ξεγελούν τους αγγέλους...                                                                  

Ματώνουν τα φτερά τους με το βαθύ κόκκινο...

Σέρνονται στα ερείπια που προκάλεσαν...

Οπλίζουν το χέρια τους με δηλητήριο...

Ισοπεδώνουν την ψυχή στο παρθενικό της φτερούγισμα...

Ατσάλι σκληρό η ψυχή μου...

Κατεδαφίζει την αχυρένια σας ύπαρξη...

Σκαρφάλωσα στον απέραντο ουρανό...

Να μην σας βλέπω...

Να μην "ακούω" τις σιωπές σας...

Σας σκέπασε το απέραντο γαλάζιο...

Πνιγήκατε στον ωκεανό...

Τώρα η Άνοιξη χαμογελά...

Χωρίς την σκιά του μαύρου σας χειμώνα...

Και το αηδόνι δοξάζει...

Το μεγαλείο της ζωής...

Με τα ποιο γλυκά χρώματα...

Αυτά που ποτέ δεν είδατε...

Στέλιος Κ.