Τρίτη 25 Ιουνίου 2013

ΕΓΩ....


ΕΓΩ....



Ήταν μια μικρή πριγκήπισσα...τόσο μικρή...μα τόσο μεγάλη αν αναλογιστείς πόση λαχτάρα για επανάσταση και δράση έκρυβε κάθε κομμάτι της ύπαρξής της...και πόσα μυστικά που περίμεναν να φωτιστούν...να γίνουν αλήθειες...να πάρουν υπόσταση νικώντας τα στοιχειά και τους εφιάλτες που ξαγρυπνούσαν τον ύπνο της...στο σκοτεινό εφηβικό δωμάτιο με τα φυλακισμένα όνειρα...Γιατί το δωμάτιο αυτής της πριγκήπισσας δεν ήταν ροζ...ήταν ένα "γιατί" κι ένα "πότε" και καμιά φορά σαν τρομερή ηχώ ένα μαύρο "ποτέ"...Και τότε βουβό το κλάμα, την έπνιγε σα βρόχος τραβώντας τη όλο και πιο βαθιά στη σκοτεινή κι απέραντη θάλασσα των δακρύων.

Ψέλιζε το ξόρκι..."Σσσσσ! Μη φωνάζετε,κοιμούνται οι εφιάλτες μου. Σταματήστε το χιόνι, πέφτει πάνω στα όνειρά μου. Ταξίδεψα στον Άδη για να τα φέρω πίσω και πλήρωσα ως ναύλο, ψυχή. Αθώο περιστέρι φυλακισμένο στο κλουβί. Σσσσσ! Η αράχνη φτιάχνει ιστό στην ονειροπαγίδα μου κι η κάμπια κουκούλι. Μια ωραία πεταλούδα μες στον κάμπο τριγυρνά κι ένα κι ένα μικρό καράβι που είναι αταξίδευτο, να δούμε ποιος ποιος θα φαγωθεί. Ξημέρωσε η αυγή, Ξυπνήστε όνειρά μου να Ξεκινήσουμε ταξίδι στη ζωή."
Τα όνειρα ποτέ δεν ξυπνούσαν...ξυπνούσαν τα όνειρα των άλλων κι αυτή έπρεπε να κρατά κοιμισμένα τα δικά της πάντα και τα φτερά της κλειστά...Τότε ύψωνε τα μάτια στον ουρανό ψάχνοντας δρόμους ανάμεσα στις ασημένιες κορδέλες του φεγγαριού έστω και με μια τελευταία μαυροφορεμένη ελπίδα να αντικρύσει το γενναίο πρίγκηπα. Γιατί ξέρετε πόσο σημαντικό είναι να κερδίζεις την καρδιά του πρίγκηπα στ'αλήθεια? Κάποιοι μαζεύουν καρδιές προσπαθώντας να ταιριάσουν κάποια από αυτές στον κενό χώρο που θάπρεπε να υπάρχει η δική τους... ψεύτικη μονόπολη...χτίζουν δήθεν όνειρα...πουλάνε υποσχέσεις κι αγοράζουν επιθυμίες...και πώς να παίξουν πια χωρίς αυτή? Γι'αυτό την προστατεύουν στο αδιαπέραστο θησαυροφυλάκιό τους...που το λένε εγωισμό...

Μα το αγριμάκι σαν ένα μαύρο καρβουνιάρικο γατάκι άνοιγε κι όλο άνοιγε τα ματάκια μήπως η λάμψη τους σκορπίσει φως, το φως της μάνας του Ανατολής μεσάνυχτα Ιούλη. Ακούραστη και περίεργη, παράτολμη και ανόητη...μια κοσμοχαλασιά ολόκληρη. Κει που τα γκρέμιζε όλα εκεί και τα ξανάφτιαχνε...τουβλάκι τουβλάκι...Ισορροπιστής σε τεντωμένο σχοινί κι αμέσως μετά...γλυκιά αποχαύνωση στην κούνια των άστρων...με το φως πάντα αναμμένο κι ας ήταν το μόνο που ξεχώριζε στη νύχτα της ζωής...περιμένοντας...το ξημέρωμα αλλά όχι το ημέρωμα...
Έδωσε τη μάχη με το άπιαστο, με το χρόνο αλήτη, με το ψεύτικο και την κέρδισε....τη στιγμή που αγκάλιαζε τους φόβους της κι έναν εχθρό εαυτό...ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΤΗΣ...βαθαίνοντας όλο και πιο πολύ στους ασυγκράτητους πόθους της...τη μια στιγμή στον άνεμο ψηλά και την άλλη κυλισμένη στο χώμα...
Ένα όμορφο πρωινό....ξημέρωσε η ζωή... κοίταξε πίσω της, δίπλα της, τριγύρω, ψηλά, χαμηλά...όνειρα, ελπίδες και στιγμές, ατέλειωτες πυγολαμπίδες...Το κάστρο φωτίστηκε...Κι ήταν τόσο πλούσια πια...

Ίσως να μπορούσε να διδάξει όσα της φανέρωσε η αλήθεια που έσερνε η θλίψη και που τυφλή κοιμωμένη, δε την έβλεπε...μα κάποιοι ορίζοντες φαίνονται μόνο όταν τους διανύσεις μόνος...ακόμα κι αν χρειαστεί να αντιμετωπίσεις κατά πρόσωπο τους εφιάλτες που κρύβονται....ΜΕΣΑ ΣΟΥ....και να τους οδηγήσεις...ΣΤΟ ΦΩΣ...



....το μόνο που ίσως μπορέσω να διδάξω σε λίγα χρόνια θάναι η ιστορία που γράφτηκε από άλλους και διαδραματίστηκε από άλλους αιώνες πριν...

Μήπως όμως και οι ψυχές δεν είναι αιώνιες...ζητώντας δικαίωση, έστω μέσα στις καρδιές μας?

Ευχαριστώ όλους αυτούς που στέκονται μαχητές και συνοδοιπόροι δίπλα μου και δε διστάζουν ενάντια στο χρόνο, στα πρέπει και στα υποτιθέμενα ανέφικτα να κάνουν τα όνειρά τους πραγματικότητα...Ξέρουν ποιοι είναι...

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου