Κρυφή σκιά

Κρυφή σκιά

Περπατώ στα μονοπάτια του μυαλού κι εκείνη με ακολουθεί,
ακούω την ρυθμική αναπνοή της
και εκείνον τον ανατριχιαστικό θόρυβο που αφήνουν τα βήματα της.
Κάποιες στιγμές μου ψιθυρίζει,
δειλά στην αρχή,
για όσα άφησα πίσω μου.
Γρατσουνά με τα νύχια της τις πληγές που ακόμη αιμορραγούν.
Της φωνάζω να πάψει μα εκείνη καλύπτει την φωνή μου με την δική της.

Απόψε βρέχει,

τραβάω τις κουρτίνες και στέκομαι στο περβάζι,
οι στάλες χορεύουν πάνω στους δρόμους γεμίζοντας μικρά ποτάμια
που τρέχουν
θαρρείς και προσπαθούν να προλάβουν κάτι.
Μια μελωδία απλώνεται στον χώρο,
απορροφώντας την εκκωφαντική σιωπή.

Κάποιος μου είχε πει πως έρχεται μια στιγμή που πρέπει να φύγεις.
Ακόμη κι α αγαπάς πρέπει να φύγεις....

στα επίμονα "γιατί" μου δεν απάντησε ποτέ,
με φίλησε βιαστικά και χάθηκε.

Την στιγμή που έξω η βροχή κάλυπτε την κραυγή μου
και μούσκευε την ψυχή μου ως το μεδούλι.

Αστείες δικαιολογίες για εκείνους που δεν αγάπησαν ποτέ κι ας
το είπανε χιλιάδες φορές.

Το μυαλό επαναστατεί...
τραβάω την κουρτίνα,
όχι δεν θέλω να βλέπω
δεν θέλω να ακούω
δεν θέλω να νιώθω πια...

Στην αποθήκη του μυαλού μου πέρασα διπλά λουκέτα,
τα κλείδωσα όλα μέσα και έκρυψα το κλειδί...

Μια ρυθμική αναπνοή ακούγεται ....
κι εκείνο το ανατριχιαστικό τρίξιμο
που αφήνουν πίσω τους τα βήματα...

δεν θέλω να σ'ακούσω ξανά,
θέλω να βάλω σε μια τάξη την ζωή μου....
φύγε σε παρακαλώ.....
φύγε.
Μα η ανάσα γίνεται πιο γρήγορη...

Δεν θα φύγει ποτέ.

Θα είναι πάντα δίπλα μου....

να μην συγχωρεί ποτέ τα λάθη μου.
Να ξεθάβει νεκρές θύμησες,
να σκαλίζει πληγές.

Θα είναι πάντα εκεί στιγμές που ο πόνος θα γίνεται ασήκωτο φορτίο,

να μου λέει πως φταίω ...
πάλι φταίω...για όλα.

Πάντα θα μου δείχνει εκείνα που θέλω να ξεχάσω....

ο κρυφός εαυτός μου.....
ο εκδικητικός εαυτός μου που πάντα στρέφεται εναντίον μου.
Η κρυφή σκιά μου......

Μια αδέξια προσπάθεια ανταπόκρισης στο παιχνίδι που με κάλεσε η φίλη μου
evaggelia-p.
Η κρυφή μας σκιά,
ο δεύτερος εαυτός μας.