- Αρνήσου τον έρωτα, όσο έχει φτερά.
Φαντάσου παιδί πεινασμένο.
Δυο χέρια απλωμένα,
δυο μάτια θλιμμένα,
δυο χείλη σφιγμένα.
Σου γνέφει απελπισμένα.
Στέκεις και το κοιτάς;
Απάνθρωπε,
στον Έρωτα μόνο η δίψα συγχωρείται.
Καμιά ελεημοσύνη…
-mips-
Ποια είναι τα «φτερά του έρωτα»; Τα διαφορετικά του πρόσωπα; Πώς είναι δυνατό να χωράει όλες αυτές τις εκρηκτικές δυνάμεις που δοκιμάζουν τα όρια μας, την αγάπη, το πάθος, τη ζήλια; Πόσο τυφλός, ωμός, κεραυνοβόλος, παράλογος, υπερβατικός μπορεί να γίνει ή πόσο σοφός, ώριμος, λογικός, υποταγμένος σε «προδιαγραφές» και σχηματοποιήσεις;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου