Σ' αγγίζω..

Σ' αγγίζω.

Σ' αγγίζω.

Σ' αγγίζω..
***
Λευκό χαρτί καθρέφτης
Ματιά  χαμένη στον ορίζοντα
τής αναπνοής σου
Στην αίσθηση της ύπαρξης σου
Στην θύμηση του πάθους σου
Βάπτισα  τον έρωτα μου
Με των χειλιών σου την πορφύρα
Έγραψα  τον ύμνο στη χαρά μου

Μην πεις ποτέ όταν μιλάς
στην καρδιά σου
Λέξη πικρή
Μην την τρομάξεις άλλο πια
Δεν ζει η καρδιά μου μακριά
Δεν έχει άλλο δρόμο
Μες τη δικιά σου αγκαλιά
Κατήργησε το νόμο

Σ αγγίζω
Στην άκρη των δακτύλων μου
Εγείρεις τις αισθήσεις
Στων χειλιών μου την ξηρασία
Καις την προσμονή μου
Περνάς απ' την σκέψη μου
Φαντάζομαι  αναμένοντας
Το κρασί σου στα χείλη μου
να στάξει 
Της ψυχής μου
τον έρωτα να ξεδιψάσει

Αφή μετάξι Στα χέρια μου σκιρτά
Χάνεται  στων χειλιών το άγγιγμα
Μεθά
Κομμάτι φωτιά  ζεστή αγκαλιά
Στα χείλη φιλιά ευωδία του έρωτα
Με γεύση συνουσίας
Καμιά αίσθηση απουσίας

Γέμισε ο κόσμος αισθήσεις
Να αφήσω  εκεί στο στήθος σου
το ποιο γλυκό μου χάδι
στον έρωτα ν ανθίσεις
Να 'χω στα χέρια μου
ζωή μου την καρδιά σου
Και στο κορμί μου
σκέπασμα μου τα φιλιά σου

Να βλέπω  εκεί μπροστά
στα μάτια μου ψυχή μου 
Γυμνό σου σώμα να μιλά
να χάνω την πνοή μου

Έσκυψα και σε σήκωσα
γυμνή στην αγκαλιά μου
Στα χείλη σου ξεψύχησα
τους πόνους της καρδιάς μου
Στα χάδια σου υπέγραψα
στου έρωτα τα χείλη
Σε διάλεξα για δρόμο μου
στου έρωτα ταξίδι
***
28 Ιαν 2012
***

Ποίηση;Γιάννης Παππάς

ΤΟ ΧΑΜΕΝΟ ΚΛΕIΔI ΤΟΥ ΕΡΩΤΑ

ΤΟ ΧΑΜΕΝΟ ΚΛΕIΔI ΤΟΥ ΕΡΩΤΑ
Μοιάζει δύσκολο, αδύνατο σχεδόν,
όπως σαν να ‘τανε ν’ ανέβεις σ’ ένα θεόρατο βουνό,
που η κορφή του σβήνει μέσα στα σύννεφα.

Μοιάζει δύσκολο, αδύνατο σχεδόν,
να δει κανείς τι είν’ ο έρωτας στ’ αλήθεια.

Μοιάζει δύσκολο, αδύνατο σχεδόν,
να βρει κανείς το χαμένο,
μέσα σε τόσα εκατομμύρια αιώνες,
το χαμένο το κλειδί του έρωτα,
που θ’ άνοιγε την τριπλοκλειδωμένη πόρτα.

Άραγε μήπως η απάντηση για το μυστήριο του έρωτα
βρίσκεται κρυμμένη  μέσα στο νόμο της βαρύτητας;
Στ’ αγγλικά, το «ερωτεύομαι» δίνεται με τη λέξη, «πέφτω.»
*** 

Προσκάλεσε την αμφιβολία,
πάνω στης επιθυμίας σου το ξεχείλισμα.
Φώναξε την αμφιβολία
την ώρα που η ματαιοδοξία σου,
με τη σκέψη που καλπάζει,  αφήνει τους άλλους πίσω.
Ξύπνα την αμφιβολία εκείνη τη στιγμή
που η καρδιά σου αναγαλλιάζει από μεγάλο έρωτα.

Ονειρεμένο ταξίδι!!

Ονειρεμένο ταξίδι!!

Κάτω από το φώς των αστεριών

τραγούδησέ μου....ψιθύρισέ μου..



αγκάλιασέ με..φίλα με ταξίδεψέ με...



αρκεί να είμαστε μαζί..



Νομίζω δεν ζητάω πολλά...




παρά μόνο ενα χάδι ...ενα φιλί και μια




αγκαλιά...



Ταξίδεψέμε σε χώρες μακρινές



κάτω απο το απέραντο φώς των αστεριών



να βλέπω το χρώμα της θάλασσς



να την αγκαλιάζει το φώς..



και να αφρίζουν τα κύματα ..



λές και χορεύουν σε ενα χορό



ξέφρενο..χωρίς σταματημό...



Καί εμείς αγκαλιά να με γεμίζεις φιλιά..



Ευχομαι το ταξίδι αυτό



να βγεί αληθινό..



Θα σας πώ μια καληνύχτα και θα φύγω



2.30 μμ η ωρα ειν αργά..καθώς ξενυχτισμένη



τα μάτια μου βαραίνουν...



και ο Μορφέας θέλε να με πάρει αγκαλιά..



Αυριο μέρα ειναι ...και πάλι θα τα πούμε



στα ταξίδια μας..τα γνωστά



Αύριο πάλι, όλα θα τα πούμε,



φανερά και μυστικά.



Καληνύχτα στην παρέα ..αργησα πολύ!!!



 

ΑΝΑΜΟΝΗ

ΑΝΑΜΟΝΗ

ΓΕΒΓΕΝΗ ΓΕΦΤΟΥΣΕΝΚΟ (1933)

ΑΝΑΜΟΝΗ

Η αγάπη μου θά ’ρθει, ναι,

θ’ ανοίξει την αγκάλη της, θα με κλείσει μέσα,

θα καταλάβει τους φόβους μου, θα δει πού έχω αλλάξει.

Μέσ’ απ’ το χυμένο σκοτάδι, από την πίσσα μέσα της νύχτας

θα κλείσει δίχως να κοντοσταθεί με δύναμη την πόρτα του ταξιού,

τις σκάλες θ’ ανεβεί με το αμυδρό φως του φακού της

που ’χει για μπαταρίες τον έρωτα και την ευτυχία της αγάπης,

λαχανιασμένη θ’ ανεβεί επάνω, όχι, την πόρτα δεν θα τη χτυπήσει,

θα πάρει το χέρι μου στα χέρια της,

και όταν θα ρίξει το παλτό της στην καρέκλα,

αυτό θα πέσει στο πάτωμα – ένας σωρός χρώματος μπλε.

Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής.

Μαρόκο-Αλκηστις Πρωτοψάλτη "Μια νύχτα μόνο τάξε μου..." Άλλο ένα τραγούδι ερχόμενο από μια απ' τις καλύτερες μουσικές περιόδους και των τριών συντελεστών: Λίνα Νικολακοπούλου, Σταμάτης Κραουνάκης και Άλκηστις Πρωτοψάλτη. Η ατμόσφαιρα, το συναίσθημα, η αλήθεια κι η ουσία είναι τα βασικά συστατικά για την αντοχή του στο χρόνο. Μαρόκο Μια νύχτα στο Μαρόκο λαχτάρησα να ζήσω με μυρωδιές κι αρώματα φωτιά στα χρώματα. Μία νύχτα με φεγγάρι καινούριο κι αναμένο μετάξι μαύρο να φορώ να βάφω το νερό. Μια νύχτα μόνο τάξε μου φαρμάκι αν θέλεις στάξε μου, μετά. Μια νύχτα μόνο τάξε μου να φέγγω στα ματάκια σου μπροστά. Μια νύχτα σαν κι αυτή θάνατο κι αρχή - σου ζητώ Μια νύχτα στη Βεγγάζη να βγω φωτογραφία στα φώτα κάποιου βαποριού στα χέρια τ' αγοριού. Μια νύχτα με τραγούδι πεντάρφανο και ξένο κι αν πιάσουν τ' άστρα πυρκαγιά θα πέσουν στη καρδιά.

Προσθήκη λεζάντας

Η ράτσα μας δεν πέθανε ποτέ...

Evaggelos Rigas

Η ράτσα μας δεν πέθανε ποτέ...

Βιώνουμε την τραγικότητα του ανικανοποίητου. Την τραγωδία ως έκφραση ψυχής, ως έκφραση ζωής, στην καθημερινότητά μας, στην πολιτική, στον έρωτα.
Εραστές της αιώνιας φυγής στην αναζήτηση της περιπλάνησης με το μυαλό στο γυρισμό να γίνεται δυσβάστακτο φορτίο η ασφάλεια και η σιγουριά του σταθερού, του μόνιμου.
Θυσία για τη λύτρωση που όταν γεννηθεί ζητάμε τον εξαγνισμό στη σταύρωση.
Στου δυνατού και του Θεού την ευσπλαχνία ότι με την καρδιά και το μυαλό κερδίζουμε.
Δυαδισμός. Ο ψυχικός δυαδισμός ενός λαού που ενώ ανοίγει δρόμους, ταυτόχρονα σχεδόν με νύχια και με δόντια να ξεριζώσει βράχια προσπαθεί για να χαθεί το πέρασμα.
Μακριά και γύρω του, ποτέ αυτός ο αυτουργός.
Σαν γεννημένος αρχηγός να ψάχνει πάντα την αρχή στο τέλος.
Σ’ αυτή τη γη πάντα η τραγωδία.
Εδώ γεννήθηκε. Μαζί με τη θυσία, την ικεσία, την ανδρεία.
Της σύνθεσης και της ανάλυσης το πνεύμα. Τότε που τα υπέρ και τα κατά ήταν δημιουργία.
Σήμερα που όλα τ’ άλλα χάθηκαν μόνο το δράμα απέμεινε.
Κι’ όμως...
Κάθε λαός ξεχωριστός κι η ιστορία του ψυχή του.
Γι’ αυτό λοιπόν προτού βιαστείς να πεις πέφτοντας σε παγίδα, κοίτα τους άλλους τους λαούς, σκέψου απλά και σύγκρινε την ιστορία σου μ’ όλους αυτούς. Θα δεις πως όλα ξεκίνησαν εδώ. Κι αν κατοικήσαν οι θεοί εδώ είναι που λάτρεψαν το πνεύμα. Αυτό που χρόνια τώρα προσπαθούν σαν τα ελγίνεια να σ’ αρπάξουν. Να σε τελειώσουν θέλουν. Γι’ αυτό χτυπάνε στο μυαλό.
Η τραγικότητα λοιπόν, συστατικό μας. Δεν πρόκειται ν’ αλλάξει. Το μόνο που χρειάζεται να μπολιασθεί με μπόλικη παιδεία. Με διάβασμα των κλασσικών, με ποίηση, με τέχνη, ανάλυση των σοφιστών να ξελασπώσει η σκέψη. Αντίσταση στην αποχαύνωση. Έτσι να πεις.
Κι αν κάποιος ή κάποιοι θα προσπαθήσουν να σου πουν πως όλα χωρίς παιδεία προς το καλλίτερο θ’ αλλάξουν, μην τους πιστέψεις. Και η δημαγωγία εδώ γεννήθηκε.
Δεν θέλω απάντηση σ’ αυτά. Μονάχα θέλω να σκεφθείς κι απλά να θυμηθείς τα λόγια μου όταν με το φιλί σου θ’ αγγίζεις την Ανατολή.
Όσο για σένα τον κιοτή και με λειψή ψυχή μόνο αυτό. Η ράτσα μας δεν πέθανε ποτέ. Ακούς; ποτέ! και ούτε που πρόκειται… Να τους το πεις.

Eυαγ. Ρήγας

"Δεν ξέρω αν και ο αποπροσανατολισμός γεννήθηκε εδώ, μα μάθαμε καλά την τέχνη! Καλά να περνάτε..."

Πολυπόθητη ώρα

Πολυπόθητη ώρα

Μοιραίες μυστικές φωνές
έρωτας ξεχειλίζει
μικρές καυτές σταλαγματιές
ιδρώτας ζωγραφίζει.

Λόγια καρδιάς αναπνοές
ακαταμάχητη έλξη
μοίρα ενωμένη δυο ζωές
στου πάθους μας τη σκέψη.

Μέσα απ’ τη λίμνη της ψυχής
στην αύρα της λουσμένη
στις μελωδίες της σιωπής
μια αγάπη ριζωμένη.

Αγγίγματα εναλλάσσονται
τα χείλη διψασμένα
ψίθυροι μεταβάλλονται
σε χάδια αγαπημένα.

Του ταξιδιού οι ορίζοντες
σαν θαύμα ανοιγμένοι
θεαματικοί παράγοντες
εικόνα μαγεμένη.

Λαίμαργα ακροδάχτυλα
πηγές ανακαλύπτουν
αθόρυβα και άδηλα
περάσματα καλύπτουν.

Μια πράξη τόσο τολμηρή
χορδές θα συνταράξει
σαν μία λυρική σκηνή
θνητών θα υπογράψει.

Στο φως θ’ αποκορυφωθεί
στη λάμψη του χορού μας
της πένας μου περιγραφή
του έμψυχου ρυθμού μας.

Ελκυστική εξέγερση
βρίσκεται μες στο αίμα
αισθήσεων ανέγερση
φτάνοντας ως το τέρμα.

Τινάγματα απροσδόκητα
σεντόνια μυρωμένα
θέλγητρα αδωροδόκητα
κορμιά παραδομένα.

Δίχως πολλές υπεκφυγές
όνειρα και υποσχέσεις
στης ποίησης τις διαδρομές
ζήσε και όσο αντέξεις.

Ουράνιος προορισμός
η πολυπόθητη ώρα
ο τελευταίος στεναγμός
του πόθου μας τα δώρα.

Δευτέρα, 20 Μαΐου 2013
Ποίηση:Μαρία Πεπικίδου

Ράγες ευτυχίας

Ράγες ευτυχίας

Καθώς το τρένο ξεκινά
ανοίγει δρόμο τρυφερό
για χίλια μίλια μακριά
για ένα όνειρο κρυφό.

Εθιστικό χορευτικό
στιγμές της ελευθερίας
ερωτικό το σκηνικό
στις ράγες της ευτυχίας.

Εικόνα σ’ έξαλλο βαθμό
άσεμνο στήθος ποθητό
σ’ έναν απόκοσμο γκρεμό
αμέριμνο και φλογερό.

Γυμνά τοπία ακολουθεί
βαδίζοντας μ’ έναν παλμό
τα ίχνη παρακολουθεί
που αφήνει πάνω στο συρμό.

Φρένα δεν έχει λογικής
αυξάνετε γοργά ο ρυθμός
γνώσεις εκτός συντακτικής
μονότονος ήχος καυτός.

Απώτερο έχει σκοπό
κοιλάδα εύφορη να βρει
σαν ακατόρθωτο αγαθό
γλυκιά ουσία να γευτεί.

Διασχίζει άγονα βουνά
με ατέλειωτες πεδιάδες
διακρίνει μέρη ζωντανά
με πλούσιες κορφάδες.

Την πορεία του εκτελεί
μέσα στο χάρτη της ζωής
στο υπέρτατο για να ζει
ευημερία της ψυχής.

Της χαράς δρομολόγιο
τρελή αμαξοστοιχία
με ανώτατο όριο
που μοιάζει αλληγορία.

Της φύσης τις ανηφοριές
με χάρη όλες περνάει
ολόθερμες κατηφοριές
την ύπαιθρο κερνάει.

Πρωτόγονο το έδαφος
που οι ρόδες του αγγίζουν
ταυτόσημη παράγραφος
κορύφωση αποδίδουν.

Επίτευγμα για να βρεθεί
στη γη της επαγγελίας
ζητά το ατέρμονο να πιει
πιοτό της αμαρτίας._

Ποίηση:Μαρία Πεπικίδου

Δίψα της φωτιάs

Δίψα της φωτιάs

Είναι κρυφή και ατέλειωτη
η δίψα για τη φωτιά
μες στο χειμώνα αμείωτη
της άνοιξης ζεστασιά.

Ένας τεράστιος κύκλος
που όλο δυναμώνει
και στο κορμί κάθε ίχνος
με πάθος το κυκλώνει.

Λάμπει σαν πύρινη βροχή
φωτίζει το σκοτάδι
υπάρχει κι άλλη εκδοχή
εκρήγνυται το βράδυ.

Στο βάθος μέσα της καρδιάς
κάθε παλμό φουντώνει
κατάκτηση της πυρκαγιάς
περνάει και σαρώνει.

Πασχίζει να ‘ναι ζωντανή
μες στης ψυχής τα μέρη
στου παραδείσου την αυλή
να φέγγει το αγιοκέρι.

Σπίθες ανάβει στο μυαλό
στις σκέψεις κυριαρχεί
άσβεστη ζει δίχως φραγμό
και όλα τα πυρπολεί.

Αισθήσεις έχει κατοχή
μιλάει με τα χείλη
με την αγάπη αδερφή
του έρωτα η φίλη.

Συνδεδεμένη αρετή
ως σύντροφος της πίστης
ελπίδας δάδα ιερή
εύπλαστη η μορφή της.

Πυρήνα έχει υψηλό
ασίγαστο στο βλέμμα
αυξάνει η θέρμη το χορό
σαν χείμαρρος στο αίμα.

Της δύσης η υποδοχή
τον ήλιο προσελκύει
σαν μία κόκκινη κλωστή
τις πύλες του αγγίζει.

Άφθονη ακατάπαυστη
σαν πυρετός που καίει
σημείο της η ανάφλεξη
τα πάντα απορρέει.

Τα όρια της φλογερά
ποτέ της δε δειλιάζει
τα δίχτυα της είναι γερά
τη γη σφιχταγκαλιάζει._

Ποίηση: Μαρία Πεπικίδου

Στον κόσμο της ψυχής σου

Στον κόσμο της ψυχής σου

Στα μονοπάτια της ψυχής
στου κόσμου την αλήθεια
σ’ αντίθετη τροχιά της γης
με πόθο μες στα στήθια.

Στη γειτονιά του ονείρου
στο μυστήριο της ζωής
στα όρια του κινδύνου
μια αγάπη διεκδικείς.

Στα σύννεφα ν’ ανυψωθείς
μια βόλτα στο φεγγάρι
το προορισμό σου για να βρεις
της έκστασης τη ζάλη.

Χαράς μικρές σταλαγματιές
μια αίσθηση ηρεμίας
αγγίγματα δροσοσταλιές
ποτάμια νηνεμίας.

Μες στις γαλάζιες θάλασσες
ανάμεσα στ’ αστέρια
σαλπάρουμε και χάνομαι
μες στα δικά σου χέρια.

Στο υπέρτατο σ’ ακουλουθώ
κάτω απ’ τη χρυσή βροχή
στα μάτια μέσα σε κοιτώ
χάνοντας τη λογική.

Σαν μια εικόνα μαγική
που απ’ την αρχή γεννιέται
στου ουρανού πάνω το χαρτί
η σκέψη μου πλανιέται.

Μες στους χτύπους της καρδιάς σου
παλμοί της ευτυχίας
στου κορμιού τη μυρωδιά σου
ωδή της φαντασίας.

Των αισθήσεων διαδρομές
μετρούν λέξεις τρυφερές
χάδια με ερωτικές πνοές
στιγμές μας μοναδικές.

Το μυστικό μου θα σου πω
ενώπιον των αγγέλων
εσένα μόνο θ’ αγαπώ
όσο θα υπάρχει μέλλον.

Ψίθυροι μέσα στη σιωπή
με χίλιους τρόπους θέλουν
μόνο με μια αναπνοή
κοντά μου να σε φέρουν.

Γλυκιάς ουσίας εθισμών
η ποίηση αντιγράφει
στους χάρτες των ωκεανών
η πένα καταγράφει._

Ποίηση:Μαρία Πεπικίδου

ΕΡΩΣ ΟΝΕΙΡΕΥΟΜΕΝΟΣ, προδημοσίευση

ΕΡΩΣ ΟΝΕΙΡΕΥΟΜΕΝΟΣ, προδημοσίευση

Lagreen  - Έρωτας και ψυχή

Λίγες μέρες πριν εκδοθεί η πρώτη μου συλλογή ποιημάτων από τις εκδόσεις Γαβριηλίδη,

ήδη χθες τελειώσαμε με το εξώφυλλο και έγιναν οι τελευταίες διορθώσεις και αρχίζει το τύπωμα,

θα αρχίσω εγγραφές με κάποια ποιήματα ως προδημοσίευση. Σήμερα επέλεξα

την Ελευθερία

ένα εμβληματικό ποίημα για μένα και τη συλλογή.

ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ

Έβγαλες από πάνω σου

και το τελευταίο εμπόδιο

για να με συναντήσεις.

Πέταξες μακριά την τελευταία σκέψη

που σ' έκρυβε μισοβυθισμένη στο σκοτάδι.

Απέμεινε το φως της σόμπας

υποταγμένο στα κρυφά κίνητρα

να ντύσει το δέρμα σου.

Το προσωρινό παλιό δωμάτιο

πλημμύρισε με την παρουσία σου

κι η λησμονημένη πόλη φωταγωγήθηκε.

Η Αριάδνη Στον Κόσμο των Θνητών

Η Αριάδνη Στον Κόσμο των Θνητών

                                                                                                painting by Steve Hanks

Αριάδνη : Να ξαποστάσω θέλω τώρα πια

κουράστηκα να σέρνομαι να σ ΄ αναζητώ

ανάμεσα σε μάτια νεκρά , κορμιά φθαρμένα

ανάμεσα σε  περαστικούς σε έρημες πλατείες

Αγαπημένε μου χάθηκα στην πόλη τ ΄ ουρανού σου

στην σκιά της παρουσίας σου στο τίποτα στα όλα

Μου μιλάς λες και σε παιδί απευθύνεσαι

 με κοιτάς συγκαταβατικά

αδιάφορο το φιλί σου σα μίσος και να στάζει

κι ούτε ένα δέντρο στους πυρωμένους  δρόμους

τη σκιά του δώρο για προσκεφάλι να μου δίνει

Ψυχή μου βάναυσα σου προσφέρουν

ένα πορφυρό φιλί χρωματισμένο στο αίμα

να το δεχτείς σαν πρόσφορο

αφέσου σε μια θάλασσα λησμονιάς

ξέχνα λόγια

κορμιά ιδρωμένα

που μαζί τους πλάγιασες

ξέχνα τις γκρίζες του Φθινοπώρου μέρες

της Άνοιξης την Ελπίδα

που ζωντανή σε κράτησε

ξέχνα τ΄ ανατριχιάσματα

των νυχτερινών χεριών

την απόχρωση που είχε ο ουρανός

σαν σπαρταρούσες

Πέτα από πάνω σου τις θύμησες

που πυρπολούν τα σωθικά σου

τα σπίτια που κράτησαν

των μαλλιών σου τ ΄ άρωμα

και φτύσε με σιχασιά

ένα μικρό φιλί φαρμακωμένο

π απόμεινε

στα πληγωμένα χείλη σου

Ψυχή : - Θυμάμαι !

Αριάδνη : - Σταμάτα να θυμάσαι

τα βράχια στην ακτή 

βαρέθηκαν να ακούνε

το παράπονο του δικού σου  Θέλω

και τώρα την συντριβή σου

ατάραχα αναμένουν

Η συντριβή μου είναι δική του νίκη

είναι η βροχή

που εξαντλητικά πέφτει

ως  να σκεπάσει τις κορυφές των λουλουδιών

μέσα στ ΄ αφρόνερα

και τα λόγια μου να αφανίσει

σε χείμαρρους ορμητικούς

φτάνει μόνο

απ τα χείλη μου μη τ  αλιεύσει

Γι αυτό και τα φιλιά μου

μοιάζουν απόμακρα

Πώς  λοιπόν

ν ΄  αποκωδικοποιήσει το βλέμμα μου

και των χειλιών μου

την σιωπηλή κραυγή;

Αριάδνη : - Φίλα με !

-αχ φίλα με

μόνο ετούτο σου ζητώ

δίχως όνειρα

δίχως αύριο

με μια μεθυσμένη σκέψη

με το δωμάτιο ν ακροβατεί στην άβυσσο  

κι εγώ να ανοίγομαι

να δεχτώ την κατηγόρια σου ,

τα σ αγαπώ σου,  την απόρριψη

το χθες  που δεν γνώρισα

το αύριο που μακρινό φαντάζει

αλλά ανύπαρκτο το ξέρω πως θα είναι.

Κι εδώ

Που ορκίστηκες να με επισκεφτείς

σε τούτο το χοιροστάσιο

σαν απόκληρη με λοιδορούν

γιατί παραμιλάω για την αγάπη μου

ξένη 
ολότελα ξένη στην πάτρια γη

όταν μιλάω για τον έρωτά σου

Levina

Σαββατιάτικο πρωινό

Σαββατιάτικο πρωινό

Είναι Φθινόπωρο το ξέρεις

κι από τις ανοιχτές μπαλκονόπορτες

γελαστός κάθεται απρόσκλητος στο πρωινό τραπέζι ο ήλιος .

Χαϊδεύει το βούτυρο στο ψωμί,

παιχνιδιάρικα αγκαλιάζει την κανάτα με το νερό …

η γάτα κυνηγά να πιάσει την άκρη της κουρτίνας

που την ανασηκώνει ένα δροσερό αεράκι .

Πέρα μακριά, εκεί στο βάθος που στρίβει ο δρόμος

δυο χαμόγελα κατηφορίζουν

και μια καλημέρα βιάζεται να μιλήσει μαζί τους.

Είναι Φθινοπωριάτικο πρωινό

μα έχει ντυθεί Καλοκαίρι και απαιτεί να το φωνάζουμε Σάββατο.

Αύριο θα έχει αλλάξει όνομα … ελπίζω όχι και διάθεση !

Levina

Λεβάντα

Λεβάντα

Βρήκα το κουτί με τα επιστολόχαρτα μέσα στο σκονισμένο συρτάρι

του σερβάν. Το κληρονόμησα κι αυτό όπως και τα δαντελένια

τραπεζομάντιλα και τα πιάτα Λιμόζ με τα χειροποίητα τριανταφυλλάκια

ζωγραφισμένα ανάμεσα σε φύλλα χρυσού και τα κρυστάλλινα κηροπήγια

 που  ιριδίζουν κάτω από το φως των κεριών.

Ψάχνω να βρω τι άρωμα έχει το χαρτί , κάτι  έντονο μυρίζει

Είμαι τόσο σίγουρη πως αυτή την οσμή την έχω νοιώσει να  κυριαρχεί

κι άλλες φορές τα σωθικά μου κι όμως  αναρωτιέμαι που; Πότε;

Κοιτάω τα χέρια μου, σαν νεκρά κλαδιά αφημένα

στο ξύλινο τραπέζι , αδυνατώ να κάνω την παραμικρή κίνηση

από την κούραση που μουδιάζει το κορμί μου.

Ένα  σπασμένο δάχτυλο ξεφεύγει δείχνοντας αυθαίρετα τον συννεφιασμένο ουρανό 
έξω από την τζαμόπορτα. Έχει  μαζευτεί  ένας σωρός κόκκινα φύλλα στο μπαλκόνι, 

τα βλέπω να στροβιλίζονται στο Φθινοπωρινό αεράκι, πρέπει

να τα μαζέψω αλλά τελικά τα αφήνω και χαζεύω τον τρελό χορό τους.

Μικρά χαρούμενα αγγελούδια  με κοιτάνε γελαστά από τις γωνίες του χαρτιού

με κοροϊδεύουν για το συνοφρυωμένο ύφος μου καθώς αδέξια ζωγραφίζω δυο γράμματα 

επάνω τους έτσι… για να σας δείξω πως έμαθα καλλιγραφία κάποτε.

Το άρωμά της ήταν … αυτό που ανάσαινα όταν με κοίμιζε στην αγκαλιά της.

Λεβάντα . Ένα λιβάδι από λεβάντες έχω μέσα μου .

                                                                                           Levina

κατακάθια εγκεφάλου

κατακάθια εγκεφάλου

Ένα γυάλινο βάζο έγινε το κεφάλι μου
το γέμισα με γκαζάκια που αγόρασα από το περίπτερο
έβαλα μέσα κόκκους καφέ, δυο κύβους ζάχαρη,
είχε μείνει και λίγη ξεθυμασμένη κόκα κόλα στο μπουκάλι
την έριξα κι αυτή μέσα, έβαλα και τα λόγια σου,
δυο κουμπιά από το πουκάμισό σου, ένα σπασμένο
σκουλαρίκι ...
μετά τα ταρακούνησα όλα μαζί και τα ήπια.
Μόνο τα λόγια σου παρέμειναν σκούρο κατακάθι
να λερώνει το γυαλί  του μυαλού μου.


Levina

ανύπαρκτος

ανύπαρκτος

Κοιτάς τον εαυτό σου στο γυαλί  κάθε που  νυχτώνει

θολή η εικόνα σου εκεί ‘ δάκρυα σου φέρνει

κενό το βλέμμα , άδεια τα σκούρα μάτια

οι αναμνήσεις χάθηκαν και στην αντανάκλαση αυτή

την πλάτη σου  να γυρίσεις θέλεις

Μπάσταρδε

δεν είσαι εσύ αυτό το κουρελιασμένο πλάσμα

όχι δεν είσαι εσύ εκεί κι αναρωτιέσαι

που χάθηκε το δικό σου πρόσωπο

το δικό σου βλέμμα σε ποια στροφή του χρόνου

αλάργεψε κι έχασες την μορφή σου ‘ έχασες την ψυχή σου

Παιχνίδι όλα τα νόμιζες κάθε

που αντάμωναν οι λεπτοδείκτες

κι εσύ  περιγελώντας την ζωή

ξέχναγες τον κάθε χτύπο να μετρήσεις

μα τώρα το κατάλαβες πως άργησες πολύ

τα μάτια σου ν΄ ανοίξεις

γι αυτό τι αξία έχει τώρα πια

απ ΄  την ανυπαρξία σου να δραπετεύσεις.

Levina

το εγώ μου βρήκα

το εγώ μου βρήκα

Όλη μου την ζωή έψαχνα για κάτι
και γύρισα παντού προσπαθώντας
κάποιος να μου πει τι ήταν αυτό που έψαχνα.
Δέχτηκα τις απαντήσεις τους  ακόμα  κι αν ήταν
αντιφατικές ακόμα κι αν ερχόταν σε αντίφαση με εμένα.
Υπήρξα αφελής
Έψαχνα τον εαυτό μου  και ρωτούσα τον καθένα
αντί να ζητάω από εμένα απαντήσεις, αυτές που
μόνο εγώ μπορούσα να δώσω.
Μου πήρε πολύ χρόνο και ήταν ενάντια στις προσδοκίες μου
 να συνειδητοποιήσω ότι όπως όλοι έχουν γεννηθεί ...
ότι και εγώ δεν είμαι κανένας άλλος παρά μόνο Εγώ !

                                                              Ralph Ellison

Γαλάζια Νεράιδα

Γαλάζια Νεράιδα

Αυτό που θα ήθελα απόψε, είναι τη ζωή μου πίσω...
Αλλά δεν ξέρω απο ποιόν να τη ζητήσω...
Τόσο τη σκόρπισα, τόσο την χαράμισα, τόσο τη δάνεισα, τόσο την ξερίζωσα.
Απο ποιόν να τη ζητήσω τώρα.... Και τι ωφελεί....
Αυτό που θα ήθελα απόψε, τελικά, είναι ένας ώμος, να γείρω πάνω του και να κλάψω... Να κλάψω πολύ.. Με λυγμούς.. Με κραυγές..
Να κλάψω για όλα.. Για όσα αγάπησα.. Για όσα ονειρεύτηκα.. Για όσα ένιωσα.. Για όσα περίμενα και δεν ήρθαν.. Για όσα ήρθαν.. Για όσα με πρόδωσαν .. Για όσα με χαράκωσαν.. Για όσα με θανάτωσαν.. Για όσα με ανάστησαν.. Να κλάψω πολύ.. Με λυγμούς.. Με κραυγές.. Για όλα....
Να γείρω στον ώμο κάποιου και ν ’ακούσω τη φωνή του, να μου πει ψυθιριστά : «Μη κλαις».. Μόνο αυτό.. Τίποτ’ άλλο..
Μην κλαίς.. Μόνο αυτό.........

Αλκυόνη Παπαδάκη

άρωμα ευχαρίστησης

άρωμα ευχαρίστησης

Άργησα να το κάνω
ίσως γιατί ήθελα να το κάνω σωστά
και γιατί έψαχνα να βρω πως να πω ευχαριστώ
στην ευχαρίστηση που με άγγιξε ?

άρωμα γιασεμιού έχει η ευχαρίστηση
όταν έρχεται να σε βρει σαν απαλό αεράκι

το έχετε γνωρίσει το άρωμα του γιασεμιού?
ανάλαφρο
ανεπαίσθητο
σε αγγίζει και όχι
αναρωτιέσαι αν υπάρχει
αν αυτό που σε τυλίγει
είναι απλά ένα αεράκι μοσχοβολιστό
κι αν υπάρχει στην μνήμη σου τότε
το αναγνωρίζεις ... πως  είναι  αυτό
το λευκό γιασεμί που σου χαρίζεται
χωρίς να σου ζητά κάτι  για την ευχαρίστηση
που σου έδωσε ... απλά σου δόθηκε
γιατί έτσι
γιατί είσαι εσύ !

Ευχαρίστηση ήταν τα λόγια της Melissalli
και το βραβείο της που το δημιούργησε ο καλός της  issallos

Ευχαρίστηση ήταν και  το  βραβείο που ήρθε από την γλυκιά  @iris

για  εμένα έχουν σημασία για έναν και μόνο λόγο

γιατί δόθηκαν χωρίς να μου ζητηθεί να τα κερδίσω

παίζοντας σε κάποιο παιχνίδι

αλλά γιατί οι φίλες μου θεώρησαν πως

τα έχω ήδη κερδίσει με όσα έχω καταθέσει

στα δυο blog μου

δεν χρειαζόταν λοιπόν να αποδείξω τίποτα περισσότερο

και γι αυτό σας ευχαριστώ πολύ

γι αυτή την τρυφερή σας κίνηση.

Levina

Higher, Simone! (Higher High - Epica) εκείνος καταραμένος δεμένος με μια μεταξωτή κλωστή κρέμεται στο χέρι της ανίερης ζωής του από τους θεούς κληρονόμησε την αλαζονεία του την μαύρη του καρδιά σφράγισε στο κρύσταλλο όταν είχε την δύναμη με περιφρόνηση ατένιζε το ανθρώπινο γένος που από φόβο προσκυνούσε το μάταιο της ύπαρξης του την σκοτεινή του δύναμη μα τώρα προδομένος από τα σκοτάδια της σκέψης του παραπατάει τρελός από τον πόνο που αφήνει το δηλητήριο που κυκλοφορεί στις φλέβες του Levina

Προσθήκη λεζάντας

ένα φως οδηγός

ένα φως οδηγός

παράξενα που  ένοιωθα κάποτε
κι άφηνα ένα φως πάντα αναμμένο
πίσω από τα τζάμια για να βρεις τον δρόμο
όταν θα έπεφτε το σκοτάδι και περίμενα
πως θα σε οδηγούσε για να  μεγαλώσεις
τις μέρες και να κάνεις ανύπαρκτες τις νύχτες
εσύ δεν βρήκες τον δρόμο κι η λάμπα
παραμένει αναμμένη για να διώχνει τις σκιές ...
ακόμα παράξενα νοιώθω


Levina

ανάμνηση

ανάμνηση

Χάνεις τον χρόνο μέσα στα σκοτάδια,  ακόμα και

το ρυθμικό χτύπημα του ρολογιού φαντάζει ξένο

νεκρώνει το μυαλό , κολλάει στην ίδια σκέψη

στην ίδια μορφή , στις ίδιες τις κινήσεις  και

γίνεται μουσική ο ήχος της φωνής που λείπει

                                                                                                         levina

Ξέχασες

Ξέχασες

ναι

ξέχασες

πως κάποτε στον καθρέφτη σου τον εαυτό μου έβρισκα

πως λύγιζα στον πόνο σου άηχα κυλούσε μέσα μου πικρή γουλιά

αναγνώριζα τις εικόνες μου, τις μυρωδιές μου, τις αγάπες μου

ξέχασες

της ψυχής τις αποδράσεις τα Χειμωνιάτικα Σαββατόβραδα

το γέλιο που χάραζε καινούργιες πορείες σε έναν τσαλακωμένο χάρτη

τα μάτια που χόρταιναν από την αντανάκλαση της μορφής

τα λόγια που αβίαστα κυλούσαν το ίδιο όπως τα βράδια

που ξάπλωνα στο πέτρινο κρεβάτι μου και σαν παιδί

μουρμούριζα ήχους και μελωδίες που τις άρπαζαν οι άνεμοι …

πετώντας πάνω από τις στέγες, πάνω από το δάσος της πόλης

έφταναν κοντά σου και τα δικά σου κοντά μου έφταναν

να μου κρατούνε συντροφιά

ξέχασες

αλήθεια μου σε νόμιζα

μα αλήθεια μου δεν ήσουν

σκοτεινό φάντασμα σε έναν σκοτεινό ουρανό θέλησες να γίνεις

δεν ρωτάω πια το γιατί

ξέχασες 

                                                                                                      Levina

Εκτέλεση ....

Εκτέλεση ....



Στα  έξη  μέτρα  στήθηκαν

η  Αγάπη,  η  Αθωότητα,  η  Αλήθεια

και  τώρα

οι  εκτελεστές  γλύφουν  ο  ένας  τον  άλλο

για  να  καθαρίσουν  τα  αίματα  από  πάνω  τους

                                                Levina  

Σπουδαία Μυαλά: Carl Sagan - Χλωμή Μπλε Κουκκίδα (HD by FFreeThinke το Δώρο ένα Δώρο από την Κυπαρησία είναι ένα υπέροχο video που δεν ήξερα κι αξίζει τον κόπο να διαθέσετε από τον χρόνο σας τα λίγα λεπτά που διαρκεί για να το δείτε! Από αυτή την μακρινή προοπτική η Γη μπορεί να μη φαίνεται ιδιαίτερα ενδιαφέρουσα αλλά για εμάς είναι διαφορετικά ... Εξετάστε και πάλι το σημείο Αυτό είναι Αυτό είναι το σπίτι μας Ότι είμαστε Πάνω της όλοι αυτοί που αγαπάτε όλα όσα γνωρίζετε , όλα όσα έχετε ακούσει ποτέ Κάθε πρόσωπο που υπήρξε ποτέ , εκεί έζησε την ζωή του. Ο συνδυασμός της χαράς και λύπης, χιλιάδες " απόλυτες " θρησκείες, ιδεολογίες, οικονομικά συστήματα . Κάθε κυνηγός και συλλέκτης, κάθε ήρωας και δειλός, κάθε δημιουργός και καταστροφέας του πολιτισμού, κάθε βασιλιάς και χωρικός, κάθε ζευγάρι ερωτευμένων, κάθε μητέρα και πατέρας, κάθε ελπιδοφόρο παιδί, εφευρέτης και εξερευνητής, κάθε ηθικολόγος, κάθε διεφθαρμένος πολιτικός, κάθε " σούπερ σταρ " , κάθε υπέρτατη εξουσία, κάθε άγιος και αμαρτωλός στην ιστορία του είδους μας, έζησαν εκεί σε ένα κόκκο σκόνης , σκιασμένοι σε μια ηλιαχτίδα. Η γη είναι μια πολύ μικρή σκηνή σε μια γιγαντιαία κοσμική αρένα . Σκεφτείτε τα ποτάμια αίματος που έχουν χυθεί από όλους τους στρατηγούς και αυτοκράτορες , ώστε με "δόξα και θρίαμβο" να γίνουν οι στιγμιαίοι κύριοι ενός απειροελάχιστου μέρους ενός κόκκου! Σκεφτείτε τις ατελείωτες φρικαλεότητες που επέφεραν οι κάτοικοι μιας γωνιάς αυτού του κόκκου, στους ελάχιστα διαφορετικούς ανθρώπους κάποιας άλλης .... γωνιάς! Πόσες συχνές οι παρανοήσεις τους , πόσο πρόθυμοι είναι να σκοτώσουν ο ένας τον άλλο , πόσο ένθερμα τα μίση τους, οι φλυαρίες μας, η νομιζόμενη αυτo-σημασία μας, η ψευδαίσθηση ότι κατέχουμε προνομιακή θέση στο σύμπαν, όλα τίθενται υπό αμφισβήτηση από αυτόν τον κόκκο θαμπού φωτός. Ο Πλανήτης μας μια μοναχική κηλίδα στο μεγαλειώδες κοσμικό σκοτάδι που μας περιβάλλει. Στο σκοτάδι μας, σε αυτή την αχανή έκταση, δεν υπάρχει καμία ένδειξη πως θα υπάρξει βοήθεια από κάπου για να μας σώσει από τους εαυτούς μας. Η γη είναι ο μόνος γνωστός πλανήτης μέχρι στιγμής , για να φιλοξενήσει την ζωή, δεν υπάρχει άλλο μέρος που θα μπορούσε το είδος μας να μεταναστεύσει , τουλάχιστον στο εγγύς μέλλον ... Να επισκεφθεί ? Ναι Να εγκατασταθεί ? Όχι ακόμα Είτε σας αρέσει , είτε όχι η γη είναι το μέρος που δίνουμε τον αγώνα μας. Λέγεται ότι η αστρονομία είναι μια εμπειρία που διδάσκει σεμνότητα, χτίζοντας χαρακτήρα από την μακρινή αυτή εικόνα του μικροσκοπικού μας κόσμου. Για εμένα υπογραμμίζει την ευθύνη μας, να συμβιώνουμε με μεγαλύτερη καλοσύνη μεταξύ μας και να διαφυλάξουμε, να περιθάλψουμε Την Χλωμή Μπλε Κουκκίδα . Το μόνο σπίτι που έχουμε γνωρίσει ποτέ! Carl Sagan_ Η Χλωμή Μπλε Κουκκίδα είναι μια φωτογραφία της Γης που τραβήχτηκε το 1990 από το Voyager 1 από απόσταση ρεκόρ, δείχνοντας αμυδρά τον πλανήτη μας μέσα στο αχανές διάστημα. Μετά από αίτημα του Carl Sagan το Voyager, καθώς εγκατέλειπε το ηλιακό μας σύστημα, έστρεψε για μια τελευταία φορά τις κάμερες προς τη Γη, τραβώντας τη φωτογραφία, από την οποία εμπνεύστηκε ο τίλος του ομότιτλου βιβλίου.r)

Προσθήκη λεζάντας

μάσκες θνητών υπάρξεων

μάσκες θνητών υπάρξεων

Θλιβερό θέαμα αλήθεια
εκείνες που για ευγενικές ψυχές τις λογίζεις
να βγάζουν όλη την πικρή τους γεύση
την μάσκα του τέρατος στα σκοτεινά φορώντας
και μέσα απ΄ αυτή να στοχεύουν ανθρώπινες υπάρξεις
ως άλλη Θεά Κίρκη σε ζώα να τις μεταμορφώνουν
χολή και όξος να τις ποτίζουν προτού το προσωπείο
το γνωστό της ευγένειας και της καλοσύνης
να ξαναφορέσουν.




                                                Levina

εδώ να ΄σαι

εδώ να ΄σαι

χώρο θα σου κάνω να ξαπλώσεις στα σύννεφα τ΄ ουρανού μου
πριν κοιμηθείς για τελευταία ανάμνηση θα έχεις τ΄ άγγιγμα
από τ΄ ακροδάχτυλα κι ένα ψίθυρο απαλό θ΄ ακούσεις
σ΄ αγαπώ

Γη και ουρανός μου

Γη και ουρανός μου

Λένε πως ο παράδεισος ήταν στη γη
άλλοι λένε πως είναι στον ουρανό.
Καμιά φορά κρύβεται μέσα σε δυο μάτια
σε μια στιγμή σε δυο λόγια αγάπης.
Έρχεται καιρός που τα όνειρά σου
για ταξίδια στ' αστέρια γίνονται πραγματικότητα
απλά γιατί ο ουρανός και η γη ανταμώνουν μέσα σε μια ψυχή μέσα σ' έναν άνθρωπο που αγαπάς και σ' αγαπάει.  
Απλά γιατί μαζί σου μια στιγμή και με λησμόνησα  μαζί σου δυο και νόμισα πως άγγιξα ουρανό..

Η αγάπη μου είναι μια τρυφερή, σταθερή, άποψη, και προορίζεται για εκείνη τη μία, που θα λάμψει μες τα χέρια μου. Καθημερινά, χωρίς διακοπή.Melodia Sentimental - Dusko Goykovich

Άραγε πως είσαι στ' αλήθειa

Άραγε πως είσαι στ' αλήθειa

Σήμερα, σκέφτηκα,
πως είσαι μια κούκλα,
μα δεν ξέρω, από τι, υλικό.
Κέρινη, φοβάμαι, μη λιώσεις.
Από πορσελάνη: κρύα και εύθραστη.
Πλαστικό, μήπως?
Φαίνεται δεν κοίταξα, καλά.

Σε τι, υλικά,

να σε ψάξω.

Γυαλίζουνε στο φως του φεγγαριού?

Για μένα,

μόνο στα γραπτά,

ήσουν μια οπτασία.

Μόνο,

στα γραπτά.

Για μένα,

είσαι εντελώς,

πραγματική.

Αυτό σου φωνάζω,

τούτο το βράδυ.

Με ακούς,

πίσω από το τζάμι?

Την αγάπη μου