Πέμπτη 3 Ιανουαρίου 2013

Maria Ioanna Mips

  • Oταν το σώμα

    Όταν το σώμα
    υποσχεθεί τον εαυτό του
    κι εκπληρώσει την υπόσχεσή του
    επιθυμώντας με φωνές
    που ξεχύνονται στον κήπο
    και κολλάν στους κλάδους
    σαν ρετσίνι,
    όταν το σώμα εξαρθεί αναγγέλλοντας
    «υπάρχω απόλυτα στο χάος»
    και κάτω από δυνατούς γλόμπους
    ανοίξει στα δύο
    για να χωθεί μισό
    στο άλλο μισό του άλλου,
    όταν ο λόγος του γίνεται
    κατακόρυφη γραμμή
    που το συνδέει με τα ουράνια,
    όταν το σώμα
    φαρμακωθεί απ' τους χυμούς
    φασκιωθεί απ' τ' αγγίγματα
    φανερωθεί σαν ολομόναχο
    και συνεπαρμένο,
    όταν όσα δίνει καταπίνει
    όπου πιέζει ενδίδει,
    όταν η μετρημένη επιφάνειά του
    έχει μετρηθεί άπειρες φορές
    με το μάτι, το στόμα
    το φακό του χρόνου εξονυχιστικό
    πάνω στο κάθε σπυρί, πόρο
    όταν κουλουριαστούν ξέπνοες
    οι ωραίες αναλογίες
    κι εξαντληθεί το επιχείρημα
    «ερωτεύομαι άρα υπάρχω»
    οι φωνές ξαναγυρίζουν
    στις ρίζες των νεφρών
    κι ένα πουλί κρυμμένο
    αλώβητο στα τόσα σάλια και φιλιά
    πετάει, φεύγει πάνω
    απ' τον ερημότοπο
    σπαρμένο δόντια και μαλλιά,
    που άφησε πίσω του το σώμα,
    όταν το σώμα...

    ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΑΓΓΕΛΑΚΗ-ΡΟΥΚ
    Oταν το σώμα 

Όταν το σώμα
υποσχεθεί τον εαυτό του
κι εκπληρώσει την υπόσχεσή του
επιθυμώντας με φωνές
που ξεχύνονται στον κήπο
και κολλάν στους κλάδους
σαν ρετσίνι,
όταν το σώμα εξαρθεί αναγγέλλοντας
«υπάρχω απόλυτα στο χάος»
και κάτω από δυνατούς γλόμπους
ανοίξει στα δύο
για να χωθεί μισό
στο άλλο μισό του άλλου,
όταν ο λόγος του γίνεται
κατακόρυφη γραμμή
που το συνδέει με τα ουράνια,
όταν το σώμα
φαρμακωθεί απ' τους χυμούς
φασκιωθεί απ' τ' αγγίγματα
φανερωθεί σαν ολομόναχο
και συνεπαρμένο,
όταν όσα δίνει καταπίνει
όπου πιέζει ενδίδει,
όταν η μετρημένη επιφάνειά του
έχει μετρηθεί άπειρες φορές
με το μάτι, το στόμα
το φακό του χρόνου εξονυχιστικό
πάνω στο κάθε σπυρί, πόρο
όταν κουλουριαστούν ξέπνοες
οι ωραίες αναλογίες
κι εξαντληθεί το επιχείρημα
«ερωτεύομαι άρα υπάρχω»
οι φωνές ξαναγυρίζουν
στις ρίζες των νεφρών
κι ένα πουλί κρυμμένο
αλώβητο στα τόσα σάλια και φιλιά
πετάει, φεύγει πάνω
απ' τον ερημότοπο
σπαρμένο δόντια και μαλλιά,
που άφησε πίσω του το σώμα,
όταν το σώμα...

ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΑΓΓΕΛΑΚΗ-ΡΟΥΚ

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου