Λένε ότι τα λόγια είναι ασήμι και η σιωπή χρυσός.
Την σιωπή την έζησα.
Την άκουσα.
Με θόρυβο εκκωφαντικό.
Την ένιωσα στο πετσί μου.
Την παρακολούθησα να φέρνει μοναξιά..
Και την μοναξιά μου την λάτρεψα... για να την μισήσω.
Αυτό που θέλω τώρα είναι λόγια...έστω και ψεύτικα λόγια.
Από αυτά που κάνουν πιο αληθινή τη ζωή.
Ναι.
Θέλω ψέμματα.
Από αυτά τα ψέμματα που τα κάνουν όλα ωραία.
Που σε κάνουν να ζεις σε αυταπάτη.
Σε ψευδαίσθηση.
Τόσο ισχυρή ψευδαίσθηση,
που να θέλω να κλειδωθώ μέσα της
και να ξεχάσω την πραγματικότητα.
Να συρρικνωθώ, να ακινητοποιηθώ, να μην αναπνέω...
Να σταματήσω και την καρδιά μου ει δυνατόν,
να λιμνάσει το αίμα στις φλέβες μου,
μήπως και σταθεί για λίγο κι ο χρόνος,
η εξέλιξη, το αναπόφευκτο.
Μήπως και παραταθεί για μια στιγμή,
για μια στιγμή έστω,
η βύθιση στα λόγια σου.
Έστω και αυτά... τα ψεύτικα.
Γιατί τι να την κάνω την σιωπή σου...
Τι να την κάνω τη σκέψη σου...
-mips-
"Οι άνθρωποι χρησιμοποιούν τη σκέψη, μόνο για να δικαιολογήσουν τα λάθη
τους, και τα λόγια, μόνο για να κρύψουν τις σκέψεις τους". Βολτέρος.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου