Τετάρτη, 30 Νοεμβρίου 2011
Η ελπίδα
Νοσταλγός της εφήμερης ετούτης ζωής,
κάθομαι
και παρατηρώ
τα χρόνια
που έρχονται
και φεύγουν
σαν χελιδόνια…
Νοσταλγός και σκεπτικιστής…
φλεγόμενος με αέρα,
αναίσθητος αισθήσεων,
όχι όμως και
συναισθημάτων…
Πως θα ‘σουν σε μια άλλη ζωή,
δική σου,
ελεύθερη…
Πως…
Ακολουθείς έναν δρόμο άγνωστο, μα τόσο γνωστό
για να φτάσεις τελικά
εκεί που δεν θες…
Τι κι αν σου φωνάζω,
τι κι αν σου χτυπώ την πόρτα να ανοίξεις…
ανοιχτά τα φώτα,
κλειστά τα μάτια,
νομίζοντας πως ζεις…
μα δεν ακούς…
δεν ακούς…
Μακάρι όλα να ήταν κήπος,
με χαμόγελα,
με ελπίδα…
Μακάρι να ξύπναγες
για να ήσουν ελεύθερη,
να πετάξεις
σαν πουλί
και να φτάσεις
σε βουνά
σε όρη
σε κορυφές
που
δεν έχουν πατήσει
δέσμιοι
και δέσμιοι…
Μα δεν μπορεί όμως,
κάποια στιγμή
θα ξυπνήσεις…
και επιτέλους θα πετάξουμε
μαζί…
© copyright, ανδρέας λισσόβας
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου