Δευτέρα, Οκτωβρίου 8
Ένα βήμα μπρος και δύο πίσω...
Κρύος ιδρώτας…
Σαν σήμερα θα είχαμε επέτειο 3
χρόνων… δεν ξέρω αν περίμενα ένα μήνυμα ή όχι… δεν ξέρω καν αν το ήθελα…
Η μέρα μετά τα πρώτα λεπτά κύλησε
σαν νερό… γέλια, βλακείες και συζητήσεις με φίλους… δεν μου πέρασες καν από το
μυαλό…
Και ξαφνικά χτύπησε το κινητό και είδα
ένα όνομα που με έκανε να παγώσω… εσύ…
Δεν ξέρω τι αισθάνθηκα… αλήθεια… πανικό,
απέχθεια, ευτυχία, αγάπη…?
Όλα μαζί και τίποτα…
Το μόνο που ξέρω είναι ότι πάγωσα…
εσωτερικά κι εξωτερικά…
Θες να συναντηθούμε…
Τι ειρωνεία της τύχης…
Μόνο που εγώ πραγματικά δεν ξέρω
τι θέλω…
Πόσο απλό θα ήταν να μην έστελνες
τίποτα και να συμπέραινα πως ούτε που με θυμάσαι, πως κάποια άλλη με
αντικατέστησε, πως προχώρησες τη ζωή σου όπως προσπαθώ να κάνω κι εγώ…
Αλλά οι άνθρωποι πάντα φεύγουν…
Μόνο που στη δική μας περίπτωση
δεν ξέρω τελικά αν εγώ ή εσύ έχουμε απομακρυνθεί (?) περισσότερο από αυτό που κάποτε ήμασταν μαζί…
Τρίτη, Αυγούστου 7
Βροχή
Κι εξω βρεχει
Και μοιαζει το
παραθυρο με οθονη γεματη "χιονακια". Σαν πορτα χρονοντουλαπου που με
καλει ν' ακολουθησω την παρορμηση και να γυρισω 10 χρονια πισω. Οχι
πολλα. Μονο 10, μου φτανουν. Και μπαζει δροσια απ' τη χαραμαδα και το
δωματιο θυμιζει φωτογραφια με σεπια εφε λουσμενο σ' αυτο το παραξενο
υποκιτρινο φως της ξεχασμενης λαμπας που τρεμοσβηνει διπλα μου. Καποτε
κοκκινα ηταν ολα εδω μεσα. Και το φως. Παρεξηγισιμα κοκκινο κι εκεινο με
προδιδε σε καθε καλεσμενο. Οπως κι εκεινο το σκισμενο στις γωνιες
ποστερ με τους δυο αγνους κι αμαρτωλους μου ερωτες που ανταλλαζουν φιλια
χωρις να υπολογιζουν κανεναν. Πανω απο το κρεβατι μου. Πανω απο το
κρεβατι που περιμενα πως θα 'ταν λιγακι πιο επιπολαιο καποτε και θα μ'
εβγαζε κι εκεινο ασπροπροσωπη.
Αυτη ειναι η Ε. Η αιωνια ανεμοδαρμενη σε ψυχες και σωματα, θα ελεγε.
Κι εξω βρεχει.
Το τακ τακ τακ
τακ στην ασφαλτο, στις τεντες, στα παραθυρα, σε τσιγκους και
παλιοσιδερα μου θυμιζει τα φθινοπωρα εκεινα που μια φημη με ακολουθουσε
παντου σαν την πιο γλυκια ευχη και καταρα. Σαν αρωμα γυναικας. Σαν τα
βηματα αντρων πισω απ' τα δικα μου, σαν τα βηματα τα δικα μου πισω
απο...
Σσσσσ... κι
αυτη η σιωπη που σπαει απο γελια καθως φοιτητες τρεχουν στους δρομους
για να χωθουν κατω απο υποστεγα και μεσα σε αυλες. Τακ τακ τακ τακ.
Καπνος αναδυεται απ' τα χειλη μου και διαλυεται σκορπωντας στα
ξεγνοιαστα φρεσκοβρεγμενα σοκακια της νεανικης μου γειτονιας, των
εφηβικων μου ονειρων, των ανειπωτων ειπωμενων αμαρτιων του κορμιου και
της θελησης μου. Βηματα. Ποια αναμνηση παλι ενοχλει τη μοναξια μου;
Ποιος ειναι αυτος εκει εξω που εκανε αντι για μενα οσα ηθελα;
Κι εξω βρεχει.
Μα τιποτε δεν εχει ακομη τελειωσει. Ακομη δεν ειναι αργα...
Πέμπτη, Ιουλίου 12
Born in passion, you destroy...
Σε
επλασα οπως ηθελα γιατι αυτο που ηθελα μου ελειπε χρονια τωρα. Σου
φορεσα το βαθυ κοκκινο των θελω μου και οσων ποτε δεν ειπα παρα μονο με
τα ματια. Σε πηρα απο το χερι κι αρχισα να σε κυκλοφορω αναμεσα στους
ανυποψιαστους περαστικους που με ρωτουσαν ενιοτε, οι πιο τολμηροι, τι
τους θυμιζεις. Ημασταν αλλοκοτο θεαμα ετσι οπως πηγαιναμε παντου εις
διπλουν. Εγω το ασπρο κι εσυ το μαυρο μου αλλα δια δυο. Η επι δυο, οπως
το δει κανεις. Κατα βαθος αυτο που ηθελα ηταν να ξαναγινουμε ενα εσυ κι
εγω. Να παψω να σε σερνω σαν αδικη καταρα φορτωμενη με κριματα και
πικρες αληθειες. Να μου εμφυσησεις και παλι αυτα που ψαχνω μεσα μου και
τα βρισκω διαλυμενα στους πεντε ανεμους. Και τα θελω μου να γινουν
μπορω. Και τα μπορω να γινουν πραξη...Αυτο ηθελα κατα βαθος. Κανεις το
λαθος να περιμενεις το πρωτο μου βημα απο τοτε που μου γυρισε την πλατη ο
καιρος. (Ενταξει. Εγω του γυρισα την πλατη, ευχαριστηθηκες;) Η γλωσσα
του σωματος πια δε σου λεει τιποτε μα ουτε και της ψυχης μου τελικα.
Απαιτεις απο μενα οσα σου ζηταω...Μα δεν καταλαβαινεις; Ειναι φαυλος
κυκλος η φυλακη μου, γι' αυτο σου φωναζα. Με πληγωνεις γιατι κατι βραδια
σαν το σημερινο μου λες αληθειες. Ξεμαθα τοσα χρονια μεσα στα ψεματα,
ηταν βλεπεις και καλοντυμενα καποια απο αυτα... Τελοσπαντων...Τερμα η
εξομολογηση! Μεχρι να σε νιωσω μεσα μου δε θα ησυχασω. Η συνουσια του
ασπρου και του μαυρου θα με ξαναγεννησει. Οπως ονειρευομαι...
Τετάρτη, Μαΐου 9
Διπλανές κουνιστές καρέκλες
Όταν
γυρνάς το μυαλό σου κάπου στο μέλλον... βλέπεις εσένα κομματιασμένη απ'
τα πολλά, κουρασμένη απ' τα λίγα... Αλλά ποιος νοιάζεται ... όταν έχεις
μια ακόμα σκατόγρια δίπλα σου και ΚΟΥΝΙΕΣΤΕ μαζί...?
σκέψεις φιλικές, αγαπησιάρικες, συγκινητικές ίσως, χαζοχαρούμενες, κωμικοτραγικές αλλά σίγουρα αληθινές... :)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου