Posted by Άνεμος | Posted in | Posted on Τετάρτη, Ιανουαρίου 02, 2013
Ήσουν
εκεί... Με ένα χαμόγελο και μια σπιρτάδα στο πρόσωπο. Με ένα φιλί και
ένα χάδι απαλό. Ήσουν εκεί... Χωρίς να στο ζητήσω. Χωρίς να το απαιτήσω.
Χωρίς να το σκεφτώ. Κάτι πρωτόγνωρο για την ψυχή μου. Συνήθως, εγώ
ήμουν αυτός που ήταν εκεί... Τώρα εσύ πήρες τη θέση μου και ΄γω είμαι ευτυχισμένος. Το κάνεις με το δικό σου τρόπο, τον ανιδιοτελή. Σου βγαίνει. Το νιώθεις.
Ήσουν εκεί...
Στα δύσκολα
δε δίστασες. Δεν ήταν ένα σκαλί δύσβατο για του λόγου σου. Το περπάτησες
με άνεση. Έκανες την ανηφόρα κατηφόρα. Το απρόσμενο συνηθισμένο. Για
'μένα, που δεν έχω μάθει έτσι, ήταν πολύ... Δεν το καταλάβαινα... Όμως
ήσουν εκεί και προσπαθούσες με τον τρόπο σου να με κάνεις να καταλάβω.
Να καταλάβω πώς είναι η άλλη πλευρά. Η δική μου πλευρά. Πώς να είσαι ο
σταρ σε τούτη τη σκηνή, όχι ο κομπάρσος. Να είσαι η ατραξιόν, όχι η
συνοδεία... Να σημαίνεις πολλά περιμένοντας τόσα λίγα σε αντάλλαγμα...
Ήσουν εκεί...
Ατέλειωτη ενέργεια και ένα θρασύδειλο νάζι. Ένα σκέρτσο, συνοδευόμενο από μια γυαλάδα, σε δυο μάτια που λάμπουν. Όσες λέξεις και να βάλω στην πρόταση, αυτό που αντικρύζω σαν σε κοιτάζω, δε χωράει σε μια κόλλα χαρτί... Είναι πολύ μικρή για 'σένα. Με όλα αυτά που είσαι για 'μένα πλέον, δεν υπάρχει μεγαλύτερη αξία να κερδίσεις.
Όλα μου τα κέρδισες, γιατί ήσουν εκεί...
Posted by Άνεμος | Posted in | Posted on Τετάρτη, Δεκεμβρίου 19, 2012
Αιχμηρές
σκέψεις βασανίζουν το μυαλό σου... Σκέψεις κουρασμένες, από τη φθορά της
χρήσης... Μα αδιάκοπες. Δε γονατίζουν. Δε σέβονται. Δε φοβούνται...
Ό,τι και αν κάνεις, μένουν... Ακόμα και όταν νομίζεις ότι τις
ξεγέλασες... Ξέρουν πότε να κρυφτούν! Ξερουν πότε να κάνουν πίσω! Ξέρουν
πώς να σε εκδικηθούν, επειδή τις κυνήγησες! Ξέρουν πώς να σε
στοιχιώσουν, επειδή τις σκότωσες...
Πιωμένος ή
νηφάλιος, τα χέρια σου είναι δεμένα. Ό,τι σου απέμεινε, είναι το
κουράγιο. Το κουράγιο και η αντοχή σου... Τσιγάρο το τσιγάρο, γουλιά τη
γουλιά, το βλέμμα σαστισμένο σαν κάποιου που πέθανε χωρίς να το
καταλάβει. Εκεί, να κοιτάει με ένα βλέμμα τόσο άδειο και ένα μυαλό τόσο
γεμάτο. Στην αρχή το παράπονο. Οι αναμνήσεις με το δάκρυ. Η ανάγκη να
αναβιώσεις τις στιγμές. Εκείνες τις στιγμές που σε έκαναν να πάρεις
δόσεις ζωής. Σα δάνειο από τοκογλύφο. Σου δίνει δύο ανάσες, σου παίρνει
τρεις. Μα δεν έχεις τρίτη να δώσεις. Και 'κει πνίγεσαι...
Ύστερα,
θυμώνεις. Βγαίνει η ανάγκη σου να ξεσπάσεις. Να διώξεις από πάνω σου τη
λύπη που τρέφεις για τον εαυτό σου. Μόνον όταν αναλαμβάνει κάποιος άλλος
το ρόλο του πρωταγωνιστή, μπορείς να γίνεις ο κομπάρσος στην παράστασή
σου. Ανακουφίζεσαι που φεύγεις από τη σκηνή του μυαλού σου, τώρα που
γεμίζει με λάχανα και καρότα... Όμως, όσο και να νευριάζεις, όσο και αν
γουστάρεις τη στιγμή του άδικου λιθοβολισμού, ξέρεις, ότι εσύ δεν
μπορείς να ρίξεις πέτρα. Ούτε καν βότσαλο... Ούτε χαλίκι... Ούτε άμμο...
Και 'κει τα νεύρα φεύγουν. Γιατί πλέον ομολόγησες μέσα σου.
Μετάνοιωσες. Παραδέχτηκες...
Τότε το
τσιγάρο το σβήνεις, μα το ποτήρι το ξαναγεμίζεις. Ο καπνός διαλύεται.
Μόνο οι στάχτες ξέρουν... Τώρα πίνεις... Όμως όχι όπως πριν. Τώρα κλαις,
αλλά αυτό το δάκρυ το σκουπίζεις γρήγορα. Δεν είναι σαν τα πρώτα. Πλέον
καταλαβαίνεις περισσότερα. Πλέον δε χρειάζεσαι εξηγήσεις. Ο πόνος έγινε
ανάμνηση και δε σε καίει πια. Δε μαραζώνει τα μέσα σου. Κοιμήθηκε στο
σεντόνι των αναμνήσεων. Λευκό, όπως ταιριάζει στους νεκρούς. Εκεί θα
κείτεται πιάνοντας το δικό του χώρο ανάμεσα σε άλλους. Θα αναπαύεται
στην ηρεμία της ψυχής σου. Μια ηρεμία που κέρδισες με το σπαθί σου.
Πολεμώντας στο δικό σου πόλεμο. Και πίστεψέ με φίλε, δεν υπάρχει πιο
δύσκολη μάχη, από τη μάχη με τον εαυτό σου... Άξιος!
Posted by Άνεμος | Posted in | Posted on Πέμπτη, Νοεμβρίου 29, 2012
Στάσου. Μην αμφισβητείς. Το κάνεις πάλι. Προτρέχεις. Προτρέχεις σε
γνώσεις άδικες και αβάσιμες. Δεν είναι αυτό, αυτό που εσύ ξέρεις, όμως
να, πάλι το κάνεις. Αμφισβητείς...
Τα περιθώρια του μυαλού σου δεν είναι τόσο στενά, όσο θες να τα
παρουσιάζεις στον καθρέπτη σου. Προσπαθείς να σε ξεγελάσεις με λάθος
υποψίες. Παραδέξου το, δεν μπορείς να νικήσεις το καλό. Δεν μπορείς να
χαλάσεις την εικόνα. Δεν μπορείς να αρμυρήσεις το γλυκό. Θέλεις δε
θέλεις, θα μείνει αναλλοίωτο. Το πρόβλημά σου όμως, είναι γιατί φτάνεις
ως εδώ; Τι σε σπρώχνει στην παρεξήγηση; Γιατί νιώθεις πως αυτό είναι το
σωστό; Οι γνώσεις σου σε πάνω πιο πέρα από αυτό. Είσαι καλύτερος από
αυτό. Αν δεν ήσουν άλλωστε, δε θα το σκεφτόσουν δεύτερη φορά... Μα μέσα
σου νιώθεις, ότι κάπου κάνεις λάθος... Το νιώθεις... Το ένστικτό σου δεν
κάνει λάθος...
Έχεις την τάση να φέρνεις την καταστροφή. Είναι άδικο, ξέρεις... Με
αυτόν τον τρόπο αδικείς άτομα που έχουν όμορφα συναισθήματα για 'σένα...
Τους αδικείς. Δεν είναι καιρός, λοιπόν, να κάνεις κάτι πια γι' αυτό;
Μήπως ήρθε ο καιρός να ακούς πού και πού τη λογική και να μην αφήνεις το
συναίσθημα να σε παρασύρει σε διάφορα μονοπάτια; Σε καταραμένες
σκέψεις; Σε ακούσια και εξαντλητικά σενάρια που δε σου προσφέρουν
τίποτα; Μόνο πόνο, που δεν είναι από πραγματικές αιτίες... Πόσο ηλίθιο
ακούγεται, όταν το ξεστομίζεις μόνος σου... Μέχρι που σε κάνει να
ντρέπεσαι. Να μετανοιώνεις... Να ζητάς συγνώμη... Μπορείς καλύτερα από
αυτό... Το ξέρεις...
Σήκωσε μανίκια, έχεις αρκετή δουλειά... Το συμμάζεμα και η τακτοποίηση
των σκέψεων θέλει πολλή προσπάθεια. Δεν έχεις χρόνο για χάσιμο. Σου
αξίζει να γίνεις καλύτερος. Μπορείς να γίνεις. Όπως όλοι... Διαπίστωση,
εμπειρία, ωρίμανση. Ένα ένα τα βήματα, και 'μεις είμαστε ακόμα στο
πρώτο...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου