Κυριακή, 14 Φεβρουαρίου 2010
Ο Έρωτας στην Αρχαία Ελληνική Ποίηση
Έρως ποτ’ εν ρόδοισι κοιμωμένην μέλιτταν ουκ είδεν, αλλ’ ετρώθη.
Τόν δάκτυλον παταχθείς τάς χειρός ωλόλυξε, δραμών δέ καί πετασθείς
πρός τήν καλήν Κυθήρην
«όλωλα, μήτερ», είπεν, «όλωλα καποθνήσκω. 'Όφις μ’ έτυψε μικρός πτερωτός, όν καλούσιν μέλιτταν οι γεωργοί».
Ά δ’ είπεν:
«Ει τό κέντρον πονείς τό τάς μελίττας, πόσον δοκείς πονούσιν,Έρως, όσους σύ βάλλεις;»
Μετάφραση:
Ο έρωτας που κάποτε στα ρόδα είχε πάει, μια μέλισσα δεν πρόσεξε κι εκείνη τον τσιμπάει.
Το δάχτυλό του πόνεσε, οδύρεται και κλαίει
στη μάνα του Κυθέρεια πετάει και της λέει:
«Μανούλα μου, πάει, χάνομαι, με τσίμπησε, φίδι μικρό και φτερωτό, οι γεωργοί το αποκαλούν μελισσούλα».
Κι εκείνη του ‘πε:
«Αν το κεντρί της μέλισσας πονάει, τότε το βέλος σου πόσο πόνο δίνει, Έρωτα, σε όσους εσύ το ρίχνεις;…»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου