Ωδη στο φεγγαρι

Ωδη στο φεγγαρι

Έν' ασημένιο κέρμα το φεγγάρι, που κάποτε τινάξαν στο διάστημα οι θεοί, κορώνα γράμματα την τύχη παίζοντας αυτού του κόσμου, έν' ασημένιο κέρμα που δεν έπεσε ποτέ, αλλ' έμεινε εκεί, μετέωρο, στο χάος.

Γι' αυτό και δεν αποφασίστηκε ποτέ η τύχη αυτού του κόσμου, γι' αυτό και αδιάκοπα κοιτάμε μ' αγωνία το φεγγάρι, μην πάει και πέσει απ' του χαμού μας την πλευρά.

Αργύρης Χιόνης

Νυν της Σελήνης το μελάγχρωμα το ανίατο
Αιέν το χρυσοκύανο του Γαλαξία σελάγισμα

Oδυσσέας Ελύτης

Είναι καλοκαίρι, σκοτείνιασε πια,
το φεγγάρι μπαίνει στο πρώτο τέταρτό του
και σαν βελόνα ταπετσιέρη
κρεμάει ευωδιαστές σκιές
εδώ κι εκεί,
από δέντρο σε δέντρο.
Jaroslav Seifert
*μτφ: Κάρολος Τσίζεκ

EROICA

Πάνω από τον Άκορφο το λειψό τέταρτο του φεγγαριού ανέβαινε σα φωτοστέφανος χρυσώνοντας φτερούγες από συννεφάκια. Η ράχη του βουνού φωσφόριζε ασημιά πασπαλισμένη χιόνι. Κάτω, η μουσική σταμάτησε. Κάποιο ζευγάρι στεκότανε στη μπαλκονόπορτα. Έπειτα, ένα βιολί μοναχικό έπαιζε με σουρντίνα κάποιον αργό σκοπό. Τα δυο αγόρια είχαν ακουμπισμένους τους αγκώνες στο παράθυρο, ήσυχοι για μια στιγμή και ζαλισμένοι. Ο Αλέκος γύρισε και κύτταξε το Γκαετάνο. Εκείνος έκανε με το κεφάλι του: - Nαι, ναι... κι έδειξε το φεγγάρι.

- Κύτταξε, του ψιθύρισε.

Κοσμάς Πολίτης

...και το φεγγάρι ταξιδεύει πάντα ίδιο

Νίκος Καρούζος

Αναρτήθηκε από Maria Pirgianaki στις 12:26 μ.μ.