Χωρις επιστροφη

Χωρις επιστροφη

...... Ορμητικό το νερό, πράσινο, θυμωμένο έγλυφε το εσωτερο των βράχων
‘Εσκαβε το χρόνο, σκληρό επιθετικο και άγριο, κι έτσι λειαίνονταν οι πέτρες κι οι κοφτερές γωνίες.
Χυμένο το πράσινο χρώμα των ματιών σου στο πρόσωπο, τα χείλη σου με σύσπαση ανοιγόκλειναν για να προφέρουν δυο, τρεις πέντε άσχετες λέξεις..

Τα δάχτυλά σου, μοναδικής λευκότητας σαν αγωγοί κόκκινης λάμψης, πάσχιζαν να κατευθύνουν την έκρηξη και να την χωρέσουν σε σχήματα, χωρίς να δύνανται. Χωράει το σπουδαίο σε τίποτα;
Συνεσταλμένη αυτοπεποίθηση, ήξερες, κι ένιωσα ότι είχε βρεθεί η γλώσσα της σιωπής που κατέλυσε τα όρια και τις αναστολές.

Πηγαίος πόθος και γνώση του καλού, του απαγορευμένου καρπού, για τις μετριότητες που ο καθένας μας θαχε συναντήσει.
Τέτοιος που είχε την ορμή να αγνοήσει τα πραγματικά και να ενώσει το σύμπαν.
Παροξυσμός .
Δεν σε κοίταξα όταν έφυγες, δεν ξέρω αν ήθελες.

Εγώ όμως ήθελα να φύγεις.

Το ανέμελο βάδισμά σου, τα βρεγμένα μακριά σου μαλλιά, δεμένα πίσω μ ένα μαύρο κορδελάκι, η απαλή σάρκα σαν από διάφανο υλικό, που άφηνε να ζωγραφιστούν οι κινήσεις της ψυχής σου.
΄Ενας απέραντος άντρας σε μια ελάχιστη αιώνια στιγμή.

Λίγες φορές στη ζωή μας συναντιόμαστε με το μοναδικό που το ξέρουμε μόλις φανεί αιφνίδια. Δεν έμαθα αλλά είπε το συγκινημένο σου σώμα, τους καημούς και τις προσδοκίες σου.

Είδα πώς γελούσε η ξανθή χαίτη των μαλλιών σου, πώς πρόσμενες έτοιμος όμως το απροσδόκητο.

Και δε χρειάστηκε να σε ρωτήσω. τα Ήξερα όλα, γιατί σε είχα εντός μου και γιατί, αν δεν αναγνωριστείς με την ερωτική διαίσθηση, απλώς θα γνωριστείς.
Και τέτοιους κι οι δυο γνωρίσαμε πολλούς.
Κι αυτή η παράκλησή σου για τ ασήμαντα, που ξύπνησε το πιο σημαντικό; Κι όταν χάθηκες στο βάθος του ουρανού.. κατάλαβα πως με πήρες μαζί σου.
-Αποθεώσαμε την ερωτική συνομιλία, ηθοποιοί σε ονειρόδραμα
Που σκηνοθέτησε ο πόθος
Μη λησμονείς
Ήσουν το κοχύλι μου
Ραγισμένα τα χείλη σου καθώς είχες φιλήσει τους βυθούς.

Γιατί έπρεπε κάποτε να εξαργυρώσω το αντίτιμο μιας διαδρομής που πλήρωνα όλη μου τη ζωή τις νύχτες που φωνάζουν οι αλήθειες...

Αναρτήθηκε από Maria Pirgianaki στις 11:27 μ.μ.