Ανεπίδοτη Επιστολή
Αποστάτη από τη ζωή μου Έρωτα, προσπαθώντας να σε ορίσω
ξεριζώνω μια μια τις αλήθειες. Στα πόδια σου ξερνάω
ουρλιαχτό από τα σπλάχνα: «ΣΕ ΜΙΣΩ ΠΟΥ ΖΕΙΣ ΧΩΡΙΣ ΕΜΕΝΑ!»
Προσπερνάς τις περαστικές, ρίχνοντας μια ζερβή ματιά
και μ’ ανασηκωμένο φρύδι σκέφτεσαι: «Ωραία είναι η ζωή.»
Κάθε πρωί κοιτάς στον καθρέφτη με το λυκίσιο βλέμμα σου,
μοντάροντας στιγμές στο τρισδιάστατο παζλ της απουσίας.
Με μπριγιαντίνη διορθώνεις τις ατέλειες του χωρισμού, ενώ…
…δίπλα σου, Γυναίκα, μάρμαρο μουχλιασμένο, βρύα και αυταπάτες,
με δυο δαχτυλιές σέρνει τη θλίψη πάνω στον αχνιστό σου κόσμο.
Πόρνη σου γίνεται -αγία κι ερωμένη- το μάγουλο σου ιχνογραφεί,
καθώς εσύ αιώνιο speakage για λεύκες και υφάσματα προβάρεις.
Γυρνάς την πλάτη. « Ωραία που είναι η ζωή!» της ψιθυρίζεις…
Κι αυτή υποταγμένη, φορώντας στο ένα πόδι τρόμο, στο άλλο ελπίδα λέει με τη σιωπή της :
«Δέκα νωχελικά απογεύματα η ζωή μαζί σου…
Δεν έμαθες το άδειο βλέμμα να κεντράρεις στην ψυχή μου.»
-mips-
Ανεπίδοτη Επιστολή
Αποστάτη από τη ζωή μου Έρωτα, προσπαθώντας να σε ορίσω
ξεριζώνω μια μια τις αλήθειες. Στα πόδια σου ξερνάω
ουρλιαχτό από τα σπλάχνα: «ΣΕ ΜΙΣΩ ΠΟΥ ΖΕΙΣ ΧΩΡΙΣ ΕΜΕΝΑ!»
Προσπερνάς τις περαστικές, ρίχνοντας μια ζερβή ματιά
και μ’ ανασηκωμένο φρύδι σκέφτεσαι: «Ωραία είναι η ζωή.»
Κάθε πρωί κοιτάς στον καθρέφτη με το λυκίσιο βλέμμα σου,
μοντάροντας στιγμές στο τρισδιάστατο παζλ της απουσίας.
Με μπριγιαντίνη διορθώνεις τις ατέλειες του χωρισμού, ενώ…
…δίπλα σου, Γυναίκα, μάρμαρο μουχλιασμένο, βρύα και αυταπάτες,
με δυο δαχτυλιές σέρνει τη θλίψη πάνω στον αχνιστό σου κόσμο.
Πόρνη σου γίνεται -αγία κι ερωμένη- το μάγουλο σου ιχνογραφεί,
καθώς εσύ αιώνιο speakage για λεύκες και υφάσματα προβάρεις.
Γυρνάς την πλάτη. « Ωραία που είναι η ζωή!» της ψιθυρίζεις…
Κι αυτή υποταγμένη, φορώντας στο ένα πόδι τρόμο, στο άλλο ελπίδα λέει με τη σιωπή της :
«Δέκα νωχελικά απογεύματα η ζωή μαζί σου…
Δεν έμαθες το άδειο βλέμμα να κεντράρεις στην ψυχή μου.»
-mips-
Αποστάτη από τη ζωή μου Έρωτα, προσπαθώντας να σε ορίσω
ξεριζώνω μια μια τις αλήθειες. Στα πόδια σου ξερνάω
ουρλιαχτό από τα σπλάχνα: «ΣΕ ΜΙΣΩ ΠΟΥ ΖΕΙΣ ΧΩΡΙΣ ΕΜΕΝΑ!»
Προσπερνάς τις περαστικές, ρίχνοντας μια ζερβή ματιά
και μ’ ανασηκωμένο φρύδι σκέφτεσαι: «Ωραία είναι η ζωή.»
Κάθε πρωί κοιτάς στον καθρέφτη με το λυκίσιο βλέμμα σου,
μοντάροντας στιγμές στο τρισδιάστατο παζλ της απουσίας.
Με μπριγιαντίνη διορθώνεις τις ατέλειες του χωρισμού, ενώ…
…δίπλα σου, Γυναίκα, μάρμαρο μουχλιασμένο, βρύα και αυταπάτες,
με δυο δαχτυλιές σέρνει τη θλίψη πάνω στον αχνιστό σου κόσμο.
Πόρνη σου γίνεται -αγία κι ερωμένη- το μάγουλο σου ιχνογραφεί,
καθώς εσύ αιώνιο speakage για λεύκες και υφάσματα προβάρεις.
Γυρνάς την πλάτη. « Ωραία που είναι η ζωή!» της ψιθυρίζεις…
Κι αυτή υποταγμένη, φορώντας στο ένα πόδι τρόμο, στο άλλο ελπίδα λέει με τη σιωπή της :
«Δέκα νωχελικά απογεύματα η ζωή μαζί σου…
Δεν έμαθες το άδειο βλέμμα να κεντράρεις στην ψυχή μου.»
-mips-
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου