Συνέντευξη Νίκος Κουρουπάκης

• Προστέθηκε από τον/την amilla στις 26 Μάρτιος 2010 στις 22:09

«Ελπίζω ο καθένας μας μέσα του, να δουλέψει, να μάθει να αγαπάει περισσότερο,

να ανεβάσει την αισθητική του πιο ψηλά»

  

Ποια ήταν τα μουσικά σου ακούσματα μικρός;

Μεγάλωσα στη Νέα Υόρκη όπου είχα  τα ακούσματα της μουσικής της εποχής, rock, rhythm and blues, jazz, όλο το φάσμα δηλαδή της Αμερικάνικης μουσικής. Επίσης, λόγω της Ορθόδοξης εκκλησίας, μια μεγάλη φωλιά για τον ελληνισμό, μεγάλωσα με παραδοσιακά και λαϊκά, Χατζηδάκι, Θεοδωράκη, βασικά καλή ελληνική μουσική και ότι έχει να μας δώσει η ελληνική παράδοση.

Πιστεύεις πως τα ακούσματά μας τα διαλέγουμε, ή με κάποιο τρόπο έρχονται αυτά σε μας και τα κάνουμε δικά μας;

Είναι πολύ λεπτή γραμμή αυτή η υπόθεση. Έχει να κάνει με το περιβάλλον που μεγαλώνεις, έχει να κάνει με τους γονείς σου, τι σου δίνουν δηλαδή για να «φας» με λίγα λόγια. Όμως όσο μεγαλώνεις, εάν έχεις ένα καλό μουσικό βίωμα από τα παιδικά σου χρόνια, μπορείς να επιλέξεις πιο σωστή και πιο καλή μουσική να ακούς και να εκτιμάς. Σίγουρα το περιβάλλον παίζει πολύ μεγάλο ρόλο αλλά έχει να κάνει και με το πώς διαμορφώνεται ο χαρακτήρας μέσα στην παδική ηλικία, στα χρόνια του σχολείου. Εκεί όμως που γίνεται το μεγάλο ψάξιμο μέσα μας γύρω από τη μουσική αλλά και γενικά από τα πράγματα που αγαπάμε, είναι στην εφηβική ηλικία, μεταξύ 12 και 17. Εκεί γίνεται ένας μεγάλος μύλος!

Όταν άκουγες τραγούδια που σου άρεσαν, τα δοκίμαζες με τη δική σου φωνή, γινόσουν εσύ ο ερμηνευτής με τη φαντασία σου;

Αυτό είναι σίγουρο. Σε ότι άκουγα και μου άρεσε ήθελα κι εγώ να παίρνω μέρος με τον δικό μου τρόπο. Τραγουδούσα σιγά, δυνατά, όπως μου έβγαινε κάθε φορά.

Οι σπουδές στα οικονομικά σε βοήθησαν και στη μουσική και στο τρόπο σκέψης σου απέναντι στα καλλιτεχνικά;

Άρχισα σπουδές χωρίς να τις τελειώσω. Τα δύο πρώτα χρόνια του πανεπιστημίου ως ηλεκτρολόγος-μηχανολόγος. Είδα όμως πως περισσότερο με κέντριζε η μουσική. Μέσα μου βαθιά, η μουσική ήταν η ρίζα της ζωής μου.  Λατρεύω τη μουσική, λατρεύω τη δημιουργία και ότι έχει να κάνει με αυτήν. Είδα πως δεν μπορούσα να δημιουργήσω με το πνεύμα των οικονομικών και με κέρδισε τελικά η μουσική.

 Θυμάσαι την πρώτη φορά που τραγούδησες μπροστά σε κοινό;

Ναι τη θυμάμαι. Το πρώτο τραγούδι που τραγούδησα μπροστά σε κοινό ήταν το "Ο Γεροδήμος πέθανε, ο Γεροδήμος πάει". Ήμουν 13 χρόνων στην Αμερική, φόραγα μια φουστανέλα και ήταν 25η Μαρτίου, καλή ώρα σαν και τώρα και μπορώ να πω πως εκεί ένοιωσα το μεγάλο συναίσθημα. Πόσο αποτελεσματικά ενώνεται τόσο πολύς κόσμος με μια μελωδία και στίχους. Αυτό ήταν και το μεγάλο σκίρτημα μέσα μου.

Τι είναι αυτό που σε απασχολεί κυρίως στο τραγούδι από τότε μέχρι σήμερα;

Με απασχολεί το τι λέει το τραγούδι και τι μελωδία έχει. Στη συνέχεια με απασχολεί το πώς ερμηνεύεται. Είχα μαγευτεί από το ελληνικό τραγούδι, την ποίηση, τη λογοτεχνία. Είχα μαγευτεί με το πόση δύναμη, ο λόγος «δίνει» στη μουσική και η μουσική στο λόγο. Εδώ στην Ελλάδα έχουμε πολύ υψηλό επίπεδο στην καλή μουσική μας συγκριτικά με τον υπόλοιπο κόσμο.

Τι σε δυσκολεύει και τι φοβάσαι περισσότερο όταν στέκεσαι πίσω από το μικρόφωνο;

Λειτουργώ περισσότερο σαν κομμάτι της ορχήστρας. Πολλές φορές με αποσυντονίζει η μελωδία ή ο τρόπος που παίζει η μπάντα. Αλλά νομίζω πως αυτό που φοβάμαι περισσότερο είναι να μην ξεχάσω τα λόγια όταν φεύγω «αλλού».

Εκτός από το πάθος τι άλλο χρειάζεται για αντεπεξέλθει κάποιος σε μια μουσική παράσταση;

Χρειάζονται πολλά πράγματα. Νομίζω πως όταν ανεβαίνεις στη σκηνή, μπαίνεις σε μια θέσει να λύνεις διάφορα μικροπροβλήματα μέσα σου. Να διαπιστώνεις πράγματα για τον χαρακτήρα σου, να βρίσκεις ατέλειες της προσωπικότητάς σου. Σίγουρα είναι κάτι που δεν το καταλαβαίνεις εκείνη τη στιγμή. Εγώ όταν ανεβαίνω στη σκηνή, είμαι έναν πόντο πάνω από τη γη. Σαν να μην πατάω στην πραγματικότητα. Μου φαίνεται σαν όνειρο η ευκαιρία που μου δίνεται να τραγουδήσω. Είναι μεγάλη ευθύνη και ταυτόχρονα μεγάλο δώρο από τον κόσμο. Κι αυτό είναι κάτι που πρέπει να σεβόμαστε. Είναι ιερό. Κι αν πραγματικά το σέβεσαι, ε, τότε θα σε σεβαστεί κι αυτό!

Μίλησες για ευθύνη. Η επιτυχία και η αναγνωρισιμότητα σου προσθέτουν μεγαλύτερη ευθύνη;

Σίγουρα. Είναι σαν να ανεβαίνεις σε ένα βουνό και να αρχίσεις να φωνάζεις πάρα πολύ δυνατά. Τότε θα γυρίσουν όλοι να σε κοιτάξουν και περιμένοντας να ακούσουν τι έχεις να τους πεις. Αν τους πεις κάτι καλό, τότε πλέον περιμένουν πάρα πολύ καλά πράγματα από σένα.

Ποια θεωρείς ότι είναι η σημαντικότερη στιγμή της καλλιτεχνικής σου διαδρομής μέχρι τώρα;

Ωραίες στιγμές υπάρχουν πάντα. Μεγάλη στιγμή ήταν αυτή που γνωριστήκαμε με τον Δημήτρη και την Ερωφίλη. Μεγάλη στιγμή ήταν η γνωριμία με την Λίνα Νικολακοπούλου, την Χάρις Αλεξίου, τον Μίκη Θεοδωράκη, την Άλκηστη Πρωτοψάλτη και τόσους άλλους. Μεγάλες στιγμές είναι αυτές που γνωρίζεις κάποιον και παίρνεις κάτι απ’ αυτόν, ενώ παράλληλα δίνεις κι εσύ κάτι από σένα. Από το πάλκο επίσης και  από τις συναυλίες πάντα κάτι υπάρχει που το παίρνεις μαζί σου σπίτι. Είναι και αυτές μεγάλες στιγμές.

Ποια θεωρείς την μεγαλύτερη ανταμοιβή από την έως σήμερα καριέρα σου;

Πιστεύω ότι με τη μουσική μπαίνω διαρκώς σε θέση να μαθαίνω. Να μαθαίνω για τη μουσική, να μαθαίνω για μένα. Μπαίνω σε θέση να μαθαίνω να επικοινωνώ με τον κόσμο. Είναι μεγάλο σχολείο. Η δημιουργία, όταν μπαίνεις στη διαδικασία ο ίδιος να δημιουργήσεις, σε βοηθάει να ζεις καλύτερα. Μαθαίνεις να ζεις σε διαφορετικά επίπεδα κάθε φορά. Ακονίζεις την αισθητική σου. Ξέρεις, είναι άλλο να ακονίζεται η αισθητική σου και άλλο να την ακονίζεις εσύ ο ίδιος. Να γνωρίζεις πώς να το κάνεις! Εγώ όσο μπαίνω πιο βαθιά σε αυτό το πράγμα, μαθαίνω πώς να ακονίζω την αισθητική μου και να επικοινωνώ καλύτερα.

Περνάμε στο κεφάλαιο Τρίφωνο. Βρεθήκατε για πρώτη φορά το 2002, 3εις διαφορετικές φωνές και τα χρόνια που ακολούθησαν απέδειξαν πως καταφέρνετε και ισορροπείτε πανέμορφα…και το καλλιτεχνικό αποτέλεσμα είναι εκπληκτικό. Πιστεύεις πως απλά είστε τυχεροί που βρήκατε ο ένας τον άλλον ή αυτή η ισορροπία τελικά προϋποθέτει και προσωπική προσπάθεια;

Και τα δυο. Είναι πάρα πολύ καλό που γνωριστήκαμε, που μάθαμε να συνεργαζόμαστε χωρίς φράγματα εγωισμού. Ένα ποσοστό εγωισμού πάντα υπάρχει. Αυτό ισχύει για όλους, αλλά το να μπορείς να το ξεπερνάς η να το χρησιμοποιείς με ωραίο και δημιουργικό τρόπο, να σπρώχνεις την ομάδα μπροστά είναι μεγάλο πράγμα. Συναντάς ανθρώπους που σου αλλάζουν τον τρόπο που σκέφτεσαι. Αν είσαι καλοπροαίρετος, εάν δεν παίρνεις πολύ σοβαρά τον εαυτό σου αλλά παίρνεις σοβαρά αυτό που κάνεις, τότε μπορείς να κάνεις θαύματα. Πρέπει να έχεις κοινό κίνητρο με τον άλλον και να το μοιράζεσαι χωρίς καταστροφική, κρυφή ατζέντα!

Ποιο ήταν το κριτήριο με το οποίο επιλέξατε τα τραγούδια σε στίχους της Λίνας Νικολακοπούλου που συμπεριλάβατε στο ΠΡΟΣΟΧΗ ΤΡΙΦΩΝΟ;

Εμείς θέλαμε να πιάσουμε και να σκηνοθετήσουμε μουσικά τα πράγματα, με σημερινούς τρόπους. Ο στίχος έπαιξε μεγάλο ρόλο. Η μελωδία επίσης, γιατί έπρεπε να κάνουμε πράγματα τόσο μονοφωνικά όσο και πολυφωνικά. Νομίζω πως αρχικά επιλέξαμε τα τραγούδια που ξεχώρισαν μέσα μας και που  αγαπήσαμε. Στη συνέχεια, μέσα από αυτά τελικά επικράτησαν εκείνα στα οποία μπορούσαμε να κάνουμε μεγαλύτερη αλλαγή ή πιο σημαντική αλλαγή.

 

Τι πιστεύεις πως κάνει τον κόσμο να ακούει το Τρίφωνο;

Τι να πω, δεν ξέρω. Δεν ξέρω ειλικρινά. Όπως δεν ξέρω και το γιατί ακούν όλα όσα ακούν. Νομίζω πως αγαπάνε κάτι, τους αγγίζει κάτι, τους χορεύει, τους συγκινεί. Όταν κάτι σου αγγίζει αυτά τα συναισθήματα τότε το αγκαλιάζεις.

Τι κλίμα εισπράξατε στο Ζουμ, με ένα τόσο ποικιλόμορφο και εναλλακτικό πρόγραμμα που προσφέρατε;

Αυτό που έγινε στο ΖΟΥΜ ήταν ένα πάρτι. Η κατάσταση άλλαζε κάθε μέρα. Από τη μια μεριά αυτό ήταν λίγο κουραστικό για μας από την άλλη όμως πιστεύω πως ο κόσμος πέρασε ωραία. Ήταν ένα τρίμηνο γεμάτο περιπέτεια.

Το πολιτικό-κοινωνικό τραγούδι έχει θέση στα σημερινά πράγματα;

Πάντα έχει. Άλλοτε λιγότερο, άλλοτε περισσότερο. Νομίζω πως ερχόμαστε σε μια φάση πάλι που θα ανοιχτεί ξανά προς αυτό το είδος. Γιατί όπως ξέρουμε όλοι, η κοινωνία δοκιμάζεται με διάφορους τρόπους πια. Το καλό θα ήταν να γραφεί μουσική που θα εκφράσει αυτή την εποχή. Ο κόσμος είναι ανοιχτός για όλα αρκεί αυτό που θα του δώσεις να μην είναι μίζερο, ψεύτικο και κατασκευασμένο. Αυτό ισχύει σε όλα τα επίπεδα. Ισχύει και στις σχέσεις μας. Μέχρι και στο φαγητό που τρώμε. Όλα στη ζωή μας πρέπει να είναι σε καλό επίπεδο, να μας θυμίζουν ότι ζούμε. Ακόμα και ο πόνος μας θυμίζει ότι ζούμε. Στοιχεία ντεμί, ψεύτικα και ερμαφρόδιτα υπήρχαν πάντα στην κοινωνία μας. Όπως υπάρχουν και σήμερα. Για να βγεις πλέον έξω από το σπίτι σου χρειάζεσαι φοβερά όπλα. Όπλα όπως η αισθητική, η αγάπη. Όπλα που για να τα αποκτήσεις χρειάζεται δουλειά Και ίσως ο κόσμος να έχει κουραστεί πολύ και να μην θέλει να δουλέψει πάνω σ’ αυτά. Πρέπει όμως να δουλεύουμε πιο σκληρά εσωτερικά ώστε να μπορούμε να αντιμετωπίζουμε τα πράγματα και να αντέχουμε.

Η μεγάλη ευκολία της παραγωγής κι έκδοσης τραγουδιών τα τελευταία χρόνια πιστεύεις πως βοηθάει το τραγούδι και προσφέρει τελικά κάτι παραπάνω στον ακροατή;

Πιστεύω πως ότι έρχεται και χρησιμοποιείται τεχνολογικά, είναι καλό. Αρκεί να μην χτυπάει τα άκρα. Και οι εταιρίες που ήτανε οι βασιλιάδες πριν 10-15 χρόνια είχανε ένα μέρος κατάχρησης στο μουσικό στερέωμα. Τώρα είναι πιο εύκολο για κάποιον να καταγράψει την ψυχούλα του χωρίς να φθείρεται μέσα σε φίλτρα –που πιθανόν να είναι και τα χειρότερα καμιά φορά-όπως το να πάω τη δουλειά μου εκεί, να την ακούσει αυτός, να το εγκρίνει ή όχι ο άλλος. Βέβαια μέσα από αυτή τη διαδικασία φιλτράρονται κάποια πράγματα. Αλλά με ποια κριτήρια? Ακόμα και παλιότερα, πολλοί δίσκοι και πολλές δουλειές που απορρίφθηκαν από μεγάλους και τρανούς, ήταν αριστουργήματα! Νομίζω πως τώρα, χωρίς να αγγίζουμε το όριο της κατάχρησης, της υπερβολής και της κακής αισθητικής, η ευκολία της παραγωγής και τις έκδοσης θα ανοίξει πόρτες για πολλά παιδιά που έχουν να καταθέσουν πράγματα από την ψυχή τους.  

Η κρίση της δισκογραφίας είναι αναστρέψιμη; Και αν ναι, υπό ποίες προϋποθέσεις;

Λέγοντας δισκογραφία εννοούμε έναν μεγάλο μηχανισμό. Εταιρίες, δισκοπωλεία, ραδιόφωνα. Τι να πω. Νομίζω πως θα αλλάξει αυτός ο όρος. Δεν θα υπάρχει για πολύ ακόμα ο όρος δισκογραφία. Είναι πιστεύω θέμα ενός, δύο χρόνων ακόμα. Μετά θα μιλάμε για μουσική απλά. Και είναι πολύ σημαντικό η μουσική να μπορεί να δίνεται και να δοκιμάζεται ελεύθερα. Να δοκιμάζεται ελεύθερα κυρίως ζωντανά. Όλη αυτή η κατάσταση έφερε ένα καλό. Αν αυτό το καλό το χειριστούμε σωστά, θα κάνουμε καλό στη δημιουργία.  

Πως αισθάνεσαι γνωρίζοντας πως οι δισκογραφικές σας δουλειές αποκτώνται από πολύ κόσμο μέσω αυτού του λεγόμενου παράνομου download;

Και αυτό θα φτιάξει κάποια στιγμή. Αυτό είναι το ακραίο της κατάχρησης. Η αλήθεια είναι πως μπορούμε να κλέψουμε ανά πάσα στιγμή, ότι θέλουμε στη ζωή μας. Όταν συνειδητοποιήσουμε πως αυτό που κάνουμε είναι κακό, τότε θα το σταματήσουμε. Είναι και αυτό θέμα αισθητικής αλλά και παιδείας. Πρέπει ο κόσμος να καταλάβει ότι ναι, είναι κλεψιά. Εκτός κι αν σου επιτρέψει ο ίδιος ο δημιουργός να το κάνεις. Το κάνουν πολλοί πια αυτό. Φερειπίν εμείς, το καινούριο τραγούδι που βγάλαμε για να διαφημίσουμε την καλοκαιρινή μας περιοδεία, σε λίγο καιρό θα είναι διαθέσιμο για download από όποιον θέλει.

Ποιο είναι το τελευταίο cd που αγόρασες;

Πρόκειται για τη δουλειά ενός φανταστικού μουσικού, που τον εκτιμώ πάρα πολύ. Είναι ένα νέο παιδί 22-23 ετών με μια πάρα πολύ χαρακτηριστική φωνή και με όλα τα στοιχεία του μεγάλου καλλιτέχνη. Τον Antony Hegarty.

Τι θα είχες να συμβουλέψεις ένα νέο παιδί, το οποίο, έχοντας ανάλογες φιλοδοξίες με σένα την εποχή που ξεκίνησες, επιθυμεί να βγει στο τραγούδι;

Πάνω από όλα μουσικές σπουδές. Εγώ χρειάστηκε να τα μάθω στην πορεία. Πιστεύω πως αν είχα αποφασίσει να πάω να σπουδάσω μουσική θα ήταν πολύ ελεύθερα τα πράγματα για μένα. Τώρα, τα τέσσερα τελευταία χρόνια που κάνω πιάνο αρχίζουν και βγαίνουν.  Θα μπορούσαν να είχαν αρχίσει να βγαίνουν πριν δεκαπέντε χρόνια. Να πάνε λοιπόν να μάθουν ένα όργανο, να μάθουν τη θεωρία της μουσικής, να πάρουν όλες τις απαιτούμενες γνώσεις για να μπορέσουν να υπάρξουν μέσα στη μουσική. 

Πώς φαντάζεσαι και τι εύχεσαι για το μουσικό σου μέλλον;

Να φτάσω σε ένα σημείο που επιτέλους θα βρω τον τρόπο να υπάρχω μέσα στη μουσική.

Δώσε μας μια ελπίδα σου.

Είμαι αρκετά αισιόδοξος άνθρωπος. Ελπίζω ο καθένας μας μέσα του, να δουλέψει, να μάθει να αγαπάει περισσότερο, να ανεβάσει την αισθητική του πιο ψηλά. Ελπίζω τα παιδιά, τα μεγάλα όπλα μας, να το κάνουν. Διότι με περισσότερη αγάπη και αισθητική ίσως καταφέρουν να σώσουν τον κόσμο.

Συνέντευξη: Βάγια Παπαποστόλου.