Πέμπτη, 3 Ιανουαρίου 2013
.jpg)
ΕΝΘΥΜΙΟ
Σφηνωμένο κλειδί στη μνήμη.
Τίποτα δεν ξεκλειδώνει.
Άρα, εξ ορισμού, ένα κλειδί αχρείαστο.
Ίσως και όχι….
Κάθε βράδυ κουδουνίζει στην τσέπη η ελπίδα
της αφημένης, στο κεφαλόσκαλο, βαλίτσας σου.
-mips-
Το καπέλο
Το καπέλο σαν πεθαμένο από καιρό.
Αφημένο στην κρεμάστρα, χωρίς χέρι να το αγγίζει,
χωρίς βλέμμα να σέρνει επάνω του σκέψεις,
χωρίς κεφάλι να το βολτάρει σε άδειες πλατείες.
Κι εκεί έξω, τόσοι άνθρωποι σε αχρηστία
σουλατσάρουν καπελωμένοι τύψεις.
-mips-
Ανεπίδοτη Επιστολή
Αποστάτη από τη ζωή μου Έρωτα, προσπαθώντας να σε ορίσω
ξεριζώνω μια μια τις αλήθειες. Στα πόδια σου ξερνάω
ουρλιαχτό από τα σπλάχνα: «ΣΕ ΜΙΣΩ ΠΟΥ ΖΕΙΣ ΧΩΡΙΣ ΕΜΕΝΑ!»
Προσπερνάς τις περαστικές, ρίχνοντας μια ζερβή ματιά
και μ’ ανασηκωμένο φρύδι σκέφτεσαι: «Ωραία είναι η ζωή.»
Κάθε πρωί κοιτάς στον καθρέφτη με το λυκίσιο βλέμμα σου,
μοντάροντας στιγμές στο τρισδιάστατο παζλ της απουσίας.
Με μπριγιαντίνη διορθώνεις τις ατέλειες του χωρισμού, ενώ…
…δίπλα σου, Γυναίκα, μάρμαρο μουχλιασμένο, βρύα και αυταπάτες,
με δυο δαχτυλιές σέρνει τη θλίψη πάνω στον αχνιστό σου κόσμο.
Πόρνη σου γίνεται -αγία κι ερωμένη- το μάγουλο σου ιχνογραφεί,
καθώς εσύ αιώνιο speakage για λεύκες και υφάσματα προβάρεις.
Γυρνάς την πλάτη. « Ωραία που είναι η ζωή!» της ψιθυρίζεις…
Κι αυτή υποταγμένη, φορώντας στο ένα πόδι τρόμο, στο άλλο ελπίδα
λέει με τη σιωπή της : «Δέκα νωχελικά απογεύματα η ζωή μαζί σου…
Δεν έμαθες το άδειο βλέμμα να κεντράρεις στην ψυχή μου.»
-mips-
Ένας που μίλαγε μόνος του
Χθες συνάντησα έναν που μίλαγε μόνος του.
Σήμερα γύρω μου φωνές και στη μέση σιωπή.
Τελικά η μοναξιά παντού.
-mips-
Τετάρτη, 26 Δεκεμβρίου 2012
Ο διάλογος μαζί Tης
Της λέω: «Είσαι λύτρωση!»
Κι αυτή με ύφος blasé
μου αποκρίνεται:
«Καταδίκη σου είμαι!
Το άπιαστο σου όνειρο!»
Ουρλιάζω:
«Παράτα με!»
«Αγάπα με!»
«Διώξε με!»
«Κράτα με!»
Αναρωτιέμαι…
«Γιατί ποτέ δεν έρχεσαι;
Σε χρειάζομαι!»
«Εσύ και τόσοι άλλοι…»
Μου απαντάει .
Θηλυκό η Ποίηση.
Ξεμυαλίστρα...
-mips-
Ποιητική συνουσία
Κι εκεί που φοβάμαι πως με εγκαταλείπει
έρχεται αυτή…
Κυρία!
Με τα τακούνια της
χτυπά ρυθμικά
μικρές κοφτές ενοχές.
Τακ!Τακ!
Τακ!Τακ!
…και νοσταλγώ κάθε στιγμή - αγκαλιά της.
Αυτή με χαϊδεύει, μα εγώ ασελγώ μέσα της.
Δεν είναι εκδίκηση.
Λατρεία της έχω, μα την βιάζω.
Έτσι, για να θυμάμαι την αμαρτία μου,
που τόλμησα να την αγγίξω.
Έρχεται αργά το βράδυ,
η Ποίηση.
- mips -
ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΙΙ
Καλησπέρα Maria Ioanna! Πως είστε;
Ηλίθια ερώτηση...
Πως να 'μαι;
Ακόμα σου γράφω στον τοίχο,
αυτά που με δόντια σφιγμένα
θέλω να μπήξω μέσα σου
ξεσκίζοντας σου τις σάρκες!
Έτσι!
Για να νιώσεις λίγη οδύνη μου...
-mips-
ΑΠΟΥΣΙΑ ΙΙΙ
Ορφανεύει η σκέψη
τα μάτια σαν κλείσω.
Γι’ αυτό δεν κοιμάμαι.
Μην τύχει και νιώσω την απουσία σου…
-mips-
Μάσκες
μη τύχει και καταλάβουμε
πως ό, τι φοβόμαστε ΕΙΜΑΣΤΕ!
Γράφουμε για να μην ιδωθούμε...
-mips-
-mips-
Ερωτικό Πρελούδιο
Σκυφτή υπακοή, σου γίνομαι
κι εσύ όρθιος , σχοινοβατείς στις χορδές μου.
Δοξάρι κρατώ στα χέρια την ανάσα σου,
ενώ παραληρείς μουσικές απόκοσμες .
Πλάστης μου γίνεσαι
κι εγώ το ιδανικό σου έργο.
-mips-
Δεκατρία ερωτικά κρατούμενα
Κρύπτη η ψυχή μου.
Υγρά, μέταλλα, πόθοι…
Και λέξεις. Άφατες μύχιες σκέψεις…
Σκούζουν, ουρλιάζουν, ανταριάζουν,
ξερνάνε συμφώνα και αφωνίες.
Οι σιωπηλές κραυγές,
δεκατρία ερωτικά κρατούμενα χυμένα στο χαρτί
ποίηση λογίζονται μόνο για τους τρελούς.
Ρημαγμένοι ποιητάδες,
ζωντανοί, νεκροί κι εγώ μαζί σας…
-mips-
δεκατρία ερωτικά κρατούμενα χυμένα στο χαρτί
ποίηση λογίζονται μόνο για τους τρελούς.
Ρημαγμένοι ποιητάδες,
ζωντανοί, νεκροί κι εγώ μαζί σας…
-mips-
Δίστιχα της Μοναξιάς
Ο ταχυδρόμος έφερε στην πόρτα μου έναν φάκελο σεσημασμένο.
Γεμάτος ήταν τύχη. Τι κρίμα να καταχωρισθεί στα ανεπίδοτα...
Ζητείται σελίδα αειπάρθενου ημερολογίου...
Τα εύρετρα πληρώνονται εφάπαξ!
Κι ας φεύγω.. δεν είναι που δε σ' αγάπησα.
Είναι που τρύπησαν οι στίχοι και στάζουν μοναξιά.
Πορτοκαλί η απουσία σου.
Γκρι η φυγή σου.
Άργησες …
Θολός ο καθρέφτης, κι εγώ αχνή απουσία.
Μια απορία σαλεύει μέσα μου.
Ψυχή μου, πότε θα στεγνώσεις;
Πάγωσε η γη.
Πρέπει να μάθω να ανάβω φωτιά, για να μην κοκαλώσει η ψυχή μου…
-mips-
ΑΠΟΥΣΙΑ ΙΙ
Κατάσαρκα σε φοράω
κι εσύ με νύχια και με δόντια
παλεύεις να με γδύσεις.
Δε νιώθεις τη φυγή σου;
-mips-
Δίστιχα για την Ποίηση
Παιδιά με παπούτσια, ψυχές σε καλούπια
Κι εσύ ξυπόλητη, με στίχους παλεύεις τη σιωπή…
Δεν υπάρχει ωραιότερο συναίσθημα
από την ανατριχίλα στο μυαλό, όταν οι ποιητές χαϊδεύουν λέξεις.
Πες δέκα λέξεις να φτιάξω ποίηση.
Πες μου δυο λέξεις να φτιάξω σύμπαν!
Ρεμβάζει ο στίχος στα άγραφα χείλη.
Όταν γράφει η ζωή είναι αργά πια για στίχους...
Θαλασσώνω την ψυχή μου,
για να μη λιμνάσει το πνεύμα
Δικαίωμα των ποιητών η αγρυπνία.
Υποχρέωση, η αμαρτωλή εξομολόγηση!
Γράφω Εν Ψυχρώ
Τα Ανεξέλεγκτα
Τι κι αν είναι Άγιοι;
Γιορτάζουν ποτέ οι ποιητές;
Πόσοι ποιητές προσπάθησαν να περιγράψουν αυτό το φούσκωμα στα σωθικά, όταν θες να ουρλιάξεις συναισθήματα και κανείς δεν είναι, για να σ’ ακούσει;
-mips-
Δίστιχα της Οργής
Μα δεν κουράστηκες πια να σκάβεις μέσα μου;
Το αίμα στην καρδιά έχει μαυρίσει. Περιμένεις πως θα χτυπάει ακόμα;
Αυτό το ελάχιστο μελάνι
στεγνώνει το ατέλειωτο αίμα μου...
Δε με αγγίζει τίποτα πια...
ΠΑΓΟΣ είμαι..
Τελευταία και σήμερα...και ακόμα δεν έχω καταλάβει,
γιατί διπλώνομαι στα δυο για όσα δεν υπάρχουν. Καληνύχτα.
Χωρίς ανάσα, άνισα πετάω μακριά
γλυκό αντίτιμο της προδοσίας
Ματώνουν τα χείλια
από δίψα για αίμα
Ορισμός Ισότητας:
Άνισα σπέρνεις; Άνισα θα λάβεις!
Ζω με καταστροφή στην ψυχή
... μη με παρεξηγείτε…
Με λέτε εύθραυστη. Δεν είμαι!
Ανέγγιχτη μόνο…
Ρωγμές στο φαίνεσθαι
Κραυγές στο είναι
Οι αράχνες στην ψυχή μου...
η δική σου εικαστική παρέμβαση!
-mips-
ΑΠΟΥΣΙΑ
Τιμώρησε με…
Θάλασσα εσύ κι εγώ ο πνιγμός σου,
όσο δε λέω αντίο…
Κι ύστερα ήρθε το γκρι.
-mips-
Ομοφαγία
Άκρατος ρεαλισμός
πάνω σε λευκό χαρτί
Αρρώστησα πάλι
από ωμοφαγία αλήθειας.
Για επιδόρπιο δεν έμεινε τίποτα.
Ούτε αίμα στις φλέβες.
-mips-
ΕΥΧΗ
Πουλί είμαι. Δεν έχω λαλιά.
Ένας λυγμός βάφει τα φτερά μου.
Μ’ έχεις βάλει σημάδι
και κάθε νύχτα με σκοτώνεις.
Μα θα ‘ρθει η ώρα,
θα με χρωματίσεις μ’ όνειρα
Στη γη των Μακάρων
μακριά θα πετάξουμε…
-mips-
Λευκές νύχτες Ι
Πηγή κακών
Πηγή Αισχρών
Άθλιων, Άνισων
Ακατάσχετων
Αιμορραγικών
Επιθυμιών.
Οι νύχτες μαζί σου…
Οι νύχτες χωρίς εσένα…
- mips -
Λευκές Νύχτες ΙΙ
Σε μια γωνιά κουρνιάζω
Κι αναρωτιέμαι
Γιατί να υπάρχω χωρίς εσένα;
Μοναδική απάντηση
ο εκκωφαντικός ήχος της μοναξιάς:
«Επιτέλους μάθε το!
Τίποτα δεν άλλαξε.
Τίποτα δε θα αλλάξει.
Αγκαλιά θα έχεις την σκιά σου.
Αυτός ξέρει να ζει χωρίς εσένα…
Φύλαξε το τομάρι σου!
Φύγε όσο είναι καιρός!»
Ο ήλιος ανέτειλε και πάλι…
- mips -
ΤΟ ΘΑΡΡΟΣ ΚΑΙ Η ΑΛΗΘΕΙΑ
Να η αλήθεια μπροστά μου! Γιατί κάνω πως δεν τη βλέπω; Μου γνέφει με τα τρελοκοτσιδάκια της!
- Κοριτσάκι; Έλα! Έλα να παίξουμε!
Κι εγώ κρύβομαι… Αγκαλιάζω σφιχτά το δέντρο μου και τρέμω από φόβο. Αχ Θεέ μου κάνε να μη μιλάει σε μένα! Κάνε να μη με βλέπει…
- Έλα! Μη μου κρύβεσαι! Σε βλέπω… μου λέει τραγουδιστά! Ξέρω ποιος είσαι! Σε ξέρω! Είσαι το Θάρρος!
- Εγώ; Εγώ το Θάρρος; Θα με μπερδεύεις με κάποιον άλλο! Δε βλέπεις; Δε βλέπεις που είμαι κορίτσι; Η Δειλία είμαι.. . Αν ήμουν το Θάρρος , θα σου κρυβόμουν; Όχι βέβαια! Θα σε αγκάλιαζα… Θα σε φιλούσα! Όμως δες; Δες; Τα πόδια μου τρέμουν. Φοβάμαι να σε κοιτάξω στα μάτια. Σκύβω υποτακτικά το κεφάλι και θέλω να το βάλω στα πόδια!
- Μα γιατί… Γιατί! Τι σου έχω κάνει; Σε πείραξα ποτέ; Σου έκανα κάτι; Γιατί με φοβάσαι;
- Πάντα σε φοβόμουν. Από μικρό παιδί που η μάνα μου μου έλεγε πως ο πατέρας μου δε με ήθελε. Φοβόμουν να πιστέψω την Αλήθεια. Και μετά; Και μετά το ίδιο… Όταν συνάντησα τον Έρωτα; Εσύ τι έκανες; Μου κρύφτηκες…
Η Αλήθεια έσκυψε ντροπιασμένη το κεφάλι…
- Δεν ήμουν εγώ… Σου το ορκίζομαι! Δε θα σου κρυβόμουν ποτέ… Ο αδερφός μου θα ήταν… Ο δίδυμος αδερφός μου… Το Ψέμα… Θα ήταν τη μέρα που μου έκλεψε τα ρούχα … Τη θυμάμαι εκείνη τη μέρα! Ο κόσμος όλος αναστατώθηκε. Ξεγέλασε την Αγάπη. Της είπε πως οι άνθρωποι δεν τη θέλουν πια. Πως διάλεξαν τον Έρωτα, αντί γι’ αυτή. Θυμάμαι ακόμη πως πικράθηκε τόσο πολύ, που αποφάσισε να εγκαταλείψει τον κόσμο. Να φύγει στη χώρα της Αυταπάτης. Εκεί κανείς δε θα την έβρισκε. Τότε φαίνεται. Εκείνη τη μέρα θα συνάντησες τον Έρωτα. Χαρούμενος αυτός, έγινε ο καλύτερος φίλος του αδερφού μου. Τώρα τίποτα δε θα τον εμπόδιζε να παίρνει το μυαλό των ανθρώπων. Να τους κάνει δούλους του. Υποτακτικούς του. Τρελούς… Συγνώμη Δειλία μου, μα δεν ήμουν εγώ!
Η Δειλία χαμήλωσε κι άλλο το κεφάλι. Ένιωσε να μεγαλώνει. Να θεριεύει με τα λόγια της Αλήθειας.
- Ό, τι και να λες, δε θέλεις το καλό μου. Με πρόδωσες. Και συ, και ο Έρωτας και η Αγάπη. Εσύ άφησες αφύλαχτα τα ρούχα σου. Εξαιτίας σου το Ψέμα μεταμφιεσμένο πλάνεψε τον κόσμο. Ό Έρωτας βρήκε ευκαιρία να παίξει τα παιχνίδια του, να υποτάξει τη Λογική και να πληγώσει τους ανθρώπους, μαζί κι εμένα. Και η Αγάπη, χειρότερη αυτή απ’ όλους. Με την πρώτη δυσκολία μας παράτησε. Μας εγκατέλειψε, γιατί πίστεψε το Ψέμα.
Η Αλήθεια σώπασε. Χάιδεψε τα σγουρά μαλλιά της Δειλίας και την κοίταξε στα μάτια. Την έπιασε από το πηγούνι και την ανάγκασε να την κοιτάξει κι αυτή. Όμορφα μάτια είχε η Αλήθεια. Γαλαζοπράσινα και ταξιδιάρικα.
- Με βλέπεις; Με βλέπεις πραγματικά; Μη διστάζεις. Κοίτα με. Γυμνώνομαι μπροστά σου. Μην κατηγορείς άλλους. Επέλεξες να ζεις στο Ψέμα. Εσύ το αγκάλιασες. Εσύ το έγλειψες. Εσύ το ανάθρεψες. Δειλία… Βγάλε πια αυτά τα ρούχα. Σε ασχημαίνουν τόσο… Δες στον καθρέφτη. Τι βλέπεις;
- Δε θέλω! Δε θα με αναγκάσεις εσύ να κάνω αυτό που χρόνια φοβάμαι!
- Τι Δειλία; Τι; Τι φοβάσαι;
- Να σε κοιτάξω. Να σε δεχτώ. Να σ’ αγκαλιάσω…
- Μα αν τα κάνεις όλα αυτά, θα δεις την Αλήθεια. Θα δεις τον εαυτό σου, όπως πραγματικά είναι. Όμορφος! Αγέρωχος! Ελεύθερος! Κοίτα με!
Η Δειλία άρχισε να κλαίει. Για πρώτη φορά στη ζωή της σήκωσε το κεφάλι ψηλά και με βλέμμα θολό είδε στον καθρέφτη. Κι ενώ έκλαιγε, το είδωλο της γελούσε. Κι ενώ πόναγε, το είδωλο, της έκλεισε το μάτι. Άπλωσε το χέρι της και άγγιξε το κρύο γυαλί. Κι αυτό έσπασε σε χίλια κομμάτια…
- Βλέπεις; της είπε η Αλήθεια. Δεν υπάρχεις πια. Δεν είσαι εσύ η Δειλία που νόμιζες. Κι εσένα σε ξεγέλασε το Ψέμα. Είσαι το Θάρρος. Κανείς δε φταίει για τα παθήματα σου. Μόνο Εσύ! Ψάξε να βρεις τη δύναμη σου και μην αφήσεις ποτέ ξανά κανένα να σε πείσει πως είσαι κάποιος άλλος. Αποδέξου με και όλα θα γίνουν όπως πρέπει! Πήγαινε…
Το Θάρρος ξεμάκρυνε. Έπρεπε να βιαστεί... Έπρεπε να βρει την Αγάπη…
-mips-
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου