Placebo - Sleeping With Ghosts

αι να πάλι το ίδιο όνειρο, όπως κάθε βράδυ. Ίδιο και απαράλλακτο από τότε που σε βρήκα. Και από τότε που σε έχασα. Ο άνεμος φυσούσε τα λευκά σεντόνια και τα έδιωχνε μακριά. Εγώ και εσύ ξαπλωμένοι, να με χαϊδεύεις στα μαλλιά και να με φιλάς, όπως δεν με είχες φιλήσει ποτέ. Να με κρατάς σφιχτά και να με προστατεύεις από τον τσουχτερό άνεμο. Έτσι, πλάι πλάι μας να μας βρίσκει το πρώτο φως της ημέρας και μες την αγκαλιά σου να ακούω τη μελωδία των πουλιών και να ταξιδεύω μέσα σε όνειρα απατηλά. Ήξερα πως θα ξυπνήσω μα δεν με ένοιαζε, γιατί ήξερα και πως εσύ θα ήσουν ακόμη πλάι μου. 
Μια μέρα όμως ξύπνησα και εσύ είχες χαθεί. Οι φαντασιοκοπίες είχαν φτάσει στο τέλος. Το κρεβάτι ήταν άδειο από τη μεριά σου και το εφιαλτικό λευκό των σεντονιών είχε γίνει πια κόκκινο. Δεν άντεξες τον ήλιο που ανέτειλε. Σε άκουσα κάπου μέσα στο όνειρό μου, με άφηνες λίγο πριν τις πρώτες ακτίνες.
Πέταξα τα ρούχα που φορούσα εκείνο το βράδυ, έτριψα το σώμα μου μέχρι που μάτωσε, κάλυψα τα σημάδια στο λαιμό μου, όμως ακόμη σε νιώθω επάνω μου. Ακόμη νιώθω το άγγιγμά σου σαν να μην πέρασε λεπτό. Ακόμη μυρίζω το άρωμά σου παντού πάνω μου και ακόμη κάτω από τα μαλλιά μου κρύβονται τα σημάδια των φιλιών σου...
Η μόνη διαφορά του τώρα όμως, είναι ότι εσύ δεν είσαι πια εδώ. 
Και μου λείπεις...