Να υποδέχομαι τη νύχτα

Να υποδέχομαι τη νύχτα

Μ’ αρέσουν οι έρημοι πλανήτες,

τα ακατοίκητα νησιά,

θάλασσες που μες την τρικυμία τους

δέρνονται μοναχές,

βουνά βαριά και σιωπηλά

με μυστικά βαθιά κρυμμένα,

έρημοι αχανείς και ακίνητες

κάτω από ήλιους μακρινούς,

πέτρινα σπίτια

με κλειστά παραθυρόφυλλα

κι απέξω να φυσά

ένας αέρας μανιασμένος,

βροχές ατέλειωτες

και ουρανοί συννεφιασμένοι,

ποτάμια που κυλούν

αφρίζοντας,

ξεχασμένα δέντρα,

χιόνι που πέφτει μαλακά

στη γη,

στο τζάκι ξύλα να τριζοβολούν

κι εγώ

ολομόναχη στον κόσμο

να ακουμπώ στο τζάμι,

να βλέπω

πώς η μέρα ξεψυχά χωρίς παράπονο,

πόσο όμορφα κατεβαίνουν τα σκοτάδια,

να υποδέχομαι τη νύχτα

ανάβοντας ένα παλιό λυχνάρι.

Αναρτήθηκε από Καίτη Βασιλάκου