ΟΙ ΣΚΕΨΕΙΣ ΠΟΥ ΕΓΙΝΑΝ ΛΕΞΕΙΣ

Οι σκέψεις που έγιναν λέξεις

Πέμπτη, 17 Ιανουαρίου 2013

Πορεία

Ονομάζω έτσι την σημερινή μου ανάρτηση γιατί είναι σχετική με αυτά που θα γράψω ,χθες το βράδυ λοιπόν έκανα μια ‘’βόλτα’’ στο δίκτυο και συγκεκριμένα στην blogσφαίρα όπου είδα και διάβασα πολλά όμορφα και αξιόλογα blog . Κάθε ένα διαφορετικό κάθε ένα μοναδικό ,άλλα με χρώματα ,άλλα με μουσικές ,αλλά μελαγχολικά και αλλά φωτεινά ,

Καθένα μιλούσε μοναδικά για την αγάπη ,για την μοναξιά για τον ερώτα την φιλιά ..μετά την βόλτα μου αυτή ,γύρισα και πάλι στο δικό μου μέρος . Έκανα μια αναδρομή στον παρελθόν σε αναρτήσεις μου σε εικόνες και λέξεις που έχω γράψει .

Δεν μετάνιωσα στιγμή για όσα έχω πει ….είναι δυνατά αισθήματα  σκέψεις που είχα καιρό μέσα μου ,στην αρχή η έμπνευση ήταν  ένα άτομο από το παρελθόν που θα κουβαλώ πάντα στο παρών  μετά έμπνευση ήταν η ίδια μου η ζωή .Δεν σταμάτησα ποτέ να πιστεύω στα παραμύθια και μέσα σε αυτά έκτιζα τις δικές μου αγάπες …μπορεί να ακούγεται πολύ ρομαντικό αυτό …είναι απλά η ζωή

Η αλήθεια είναι ότι σε αυτή την αναδρομή μου είδα πολλές στιγμές μαύρες και σκοτεινές  ,αποτυπωμένες σε λέξεις με πόνο και δάκρυ ,χρώματα σκοτεινά έκρυβαν το παιδί που έχω μέσα μου .Δεν ξέρω τι ακριβώς είναι αυτό που με έκανε να δω τα πράγματα αλλιώς ,ίσως η ανάγκη για ελπίδα ,η ανάγκη που έχει το παιδί μέσα μου να ζήσει το  παραμύθι του και ας μην είναι σε ροζ κάστρα ,με έκανε να αλλάξω ποριά .

Έτσι λοιπόν  θα κάνω και εδώ το μεγάλη αλλαγή ,θα πάψω να χρωματίζω τις λέξεις μου με σκούρα χρώματα ,θα αλλάξω εικόνα του blog μου πρώτα για έμενα και μετά για τους καλούς μου φίλους που με συντροφεύουν με τα καλά τους λόγια και τις συμβουλές τους..

''αν δεν έχεις αυτό που αγαπάς ,τότε αγάπα αυτό που έχεις ,και αν δεν έχεις τίποτα

Αγάπα τον εαυτό σου ‘’

Share on facebook Share on linkedin Share on twitter Share on email More Sharing Services 0

Τετάρτη, 16 Ιανουαρίου 2013

Λόγια -Λόγια

Είναι κάτι νύχτες σαν τη σημερινή που εύχομαι να μην ξημέρωναν ποτέ… Με μουσική και χαμηλό φωτισμό βρίσκομαι στον φανταστικό μου κόσμο… Εκεί υπάρχουν μόνο αρώματα και μουσικές… Φαντάζομαι όμορφες παρουσίες που μαγεύουν τη νύχτα και κάτω από τις νότες βιολιών και πιάνου χορεύουν στο φεγγαρόφωτο… Κι είναι μεγάλη η συγκίνηση να μπορούσα να ζήσω κι εγώ έτσι.. Στο δικό μου μεσαίωνα.. Να βγω ξυπόλητη ένα βράδυ έξω στο σκοτεινό δάσος και να κοιτάξω κατάματα το φεγγαράκι, να βρεθώ σε ένα δροσερό δωμάτιο στην Ανατολή που είναι γεμάτο ροδοπέταλα και ντυμένη στα λευκά να χορεύω αργά κάτω από τον ήχο την παραδοσιακής μουσικής ενώ στον αέρα πλανιέται η μυρωδιά της κανέλας..

Πολλές φορές αναρωτιέμαι γιατί να μην μπορώ να τα ζήσω αυτά στον κόσμο που ζω.. Γιατί οι άνθρωποι γύρω μου είναι τόσο κυνικοί και το μόνο που ζητούν είναι υλικές απολαύσεις… Βρίσκω νόημα σε απλά καθημερινά πράγματα που οι άλλοι προσπερνούν και αυτή είναι η διαφορά.. Τα πράγματα με τα οποία είμαι εγώ ευτυχισμένη είναι αυτά που άλλοι σνομπάρουν και άλλοι προσπερνούν και νιώθουν ότι δεν τους γεμίζουν…

Share on facebook Share on linkedin Share on twitter Share on email More Sharing Services 0

Σάββατο, 12 Ιανουαρίου 2013

Βράδυ Σαββάτου

Βραδυ Σαββατου...

τους συνανταω στο φαναρι ωσπου να αναψει το κοκκινο...

ειναι η εικονα της σιωπης με ολα της τα λουσα...

την βροντωδη παρουσια της,το σκληρο περιγραμμα της...

αυτο το πυκνο κενο που αστραφτει αναμεσα σε δυο ανθρωπους...

ας μιλησουμε για τα λυπημενα ζευγαρια που δεν λενε τιποτα πια μεταξυ τους...

σαν να τα εχουν πει ολα...

που περιβαλλονται απο μια ταφρα σιωπης...

τα τειχη που τους προστατευαν κατερευσαν χωρις να το παρουν ειδηση...

ποιοι ηταν αραγε οι βαρβαροι που το κονιορτοποιησαν...;

και τωρα κοιτουν με μισοκλειστα ματια τους αλλους...

ησυχα...ξεπνοα...αποντες απο το παρον τους για λιγο...

ωσπου να αναψει το φαναρι...

δεν μπορει θα εχετε συναντησει τετοια ζευγαρια...

εκεινος στο τιμονι τραβηγμενος στην ακρη...

κοιταζει εξω απο το παραθυρο...οχι τον δρομο αλλα τη ζωη του...

κι εκεινη σφιγμενη στην αλλη ακρη...

γραφει και σβηνει τη δικη της ζωη στο τζαμι που αντανακλα την φρονιμη φιγουρα της...

χαζευουν τους περαστικους αλλα δεν τους βλεπουν...

κοιταζουν ωρα τωρα...η' μηπως απο χρονια...;μεσα τους...

ουτε ενα βλεμμα δεν χαριζουν ο ενας στον αλλο...

σαν να μη τους περισευει...σαν να τα ξοδεψανε ολα...

κοιταγματα...λογια...αγγιγματα...σαν να βολευονται με την σιωπη...

μεσα υπαρχει το οχι...εξω κοχλαζει το ναι...

μονομαχοι της συμβιωσης...

τα οπλα τους τα εχουν διαλεξει απο καιρο και τα ακονιζουν ο καθενας μονος του...

βουβα παραπονα...ακυρωμενα θελω...ξεθυμασμενες επιθυμιες...κατι ρεταλια ονειρα...

ανωδυνα μυστικα...μικρες προδοσιες...ανεμικες υποσχεσεις πως ολα αυριο θα ειναι αλλιως...

δειχνουν τοσο λυπημενοι...και θυμωμενοι αλλα δεν ξερουν γιατι...

αλλαξε η μεταξυ τους γεωγραφια...μεγαλωσαν οι αποστασεις και η σχεση τους μοιαζει με ηπειρο που κουραστηκαν η' βαριουνται πια να εξερευνησουν...

δεν μπορει θα εχετε συναντησει τετοια ζευγαρια...

το ραδιοφωνο ωσπου να αναψει το φαναρι παιζει τα δικα του...

αλλα εκεινοι ακουνε το κονσερτο για εναν ανθρωπο...μια λυπη...ενα παραπονο...

σιγοψιθυριζουν την ωδη που εχει γραφτει για την πληξη και την μοναξια...

τοσο λυπημενα δειχνουν τα ζευγαρια...

ετσι που περιμενουν να αναψει το φως και να ξαναμπει σε κινηση η ζωη τους...

περιμενουν πως και πως...να δραπετευσουν απο την μεσα τους ξενητεια...

τους βλεπω να ξεκινουν...

αλλα ειναι ακομα λυπημενα τα ζευγαρια...

Ένα κείμενο που δεν ξέρω σε ποίον ανήκει αλλά το άκουσα από την υπέροχη φωνή της  Τανιας Τσανακλιδου.

Share on facebook Share on linkedin Share on twitter Share on email More Sharing Services 0

Πέμπτη, 10 Ιανουαρίου 2013

Δεν ξέρω τη νύχτα

Δεν ξέρω πια τη νύχτα φοβερή ανωνυμία θανάτου,

στον μυχό της ψυχής μου αράζει στόλος άστρων.

Έσπερε φρουρέ για να λάμπεις πλάι, στο ουρανί

αεράκι ενός νησιού που με ονειρεύεται

ν' αναγγέλλω την αυγή από τα ψηλά του βράχια

τα δυο μάτια μου αγκαλιά σε πλέουνε με το άστρο

της σωστής μου καρδιάς: Δεν ξέρω πια τη νύχτα.

Δεν ξέρω πια τα ονόματα ενός κόσμου που μ' αρνιέται.

Καθαρά διαβάζω τα όστρακα τα φύλλα τ' άστρα.

Η έχτρα μου είναι περιττή στους δρόμους τ' ουρανού

εξόν κι αν είναι τ' όνειρο που με ξανακοιτάζει

με δάκρυα να διαβαίνω της αθανασίας τη θάλασσα

Έσπερε κάτω απ' την καμπύλη της χρυσής φωτιάς σου,

τη νύχτα που είναι μόνο νύχτα δεν την ξέρω πια.

Share on facebook Share on linkedin Share on twitter Share on email More Sharing Services 0