Δεν αγαπάς και δε θυμάσαι, λες

Δεν αγαπάς και δε θυμάσαι, λες

Μεσ᾿ ἀπὸ τὸ βάθος τῶν καλῶν καιρῶν 
οἱ ἀγάπες μας πικρὰ μᾶς χαιρετᾶνε

Δεν αγαπάς και δε θυμάσαι, λες 

κι αν φούσκωσαν τα στήθη 

κι αν δακρύζεις 

που δεν μπορείς να κλάψεις όπως πρώτα, 

δεν αγαπάς και δεν θυμάσαι, ας κλαις.   

Ξάφνου θα δείς δυο μάτια γαλανά

 -- πόσος καιρός! -- 

τα χάιδεψες μια νύχτα 

και σα ν' ακούς εντός σου να σαλεύει 

μια συμφορά παλιά και να ξυπνά. 

  

Θα στήσουνε μακάβριο το χορό 

οι θύμησες 

στα περασμένα γύρω 

και θ' ανθίσει στο βλέφαρο σαν τότε 

και θα πέσει το δάκρυ σου πικρό.

  

Τα μάτια που κρεμούν

 -- ήλιοι χλωμοί -- 

το φως στο χιόνι της καρδιά και λιώνει, 

οι αγάπες που σαλεύουν πεθαμένες 

οι πρώτοι ξανά που άναψαν καημοί...

Κώστας Καρυωτάκης

Ας ακούσουμε το ποίημα αυτό του Καρυωτάκη μελοποιημένο από τον Λουκά Θάνου.

Roman Frances