ξέρεις εσύ μήπως τι είναι ευτυχία?...& ΑΛΛΑ ΠΟΙΗΜΑΤΑ Levina

ξέρεις εσύ μήπως τι είναι ευτυχία?

Αξημέρωτα σηκώθηκα καθώς

ερχόταν από την ανοιχτή πόρτα οι μυρωδιές της γης

μετά από την χθεσινοβραδινή βροχούλα,

χώμα βρεγμένο, ανάκατα με τα ξερόχορτα από τα

χωράφια και το κίτρινο γιασεμί πλάι στο νυχτολούλουδο

κι έτσι προτίμησα να καθίσω στο σκαμνάκι μου έξω,

ακουμπισμένη στα ξύλινα κάγκελα, τυλιγμένη με

μια εσάρπα γιατί έκανε ψύχρα το ξημέρωμα

και άφησα το μυαλό μου να φέρει γύρες σε λέξεις,

πράξεις, παλιά και καινούργια.

Αναρωτήθηκα τι είναι Ευτυχία και άνοιξα το

ντουλάπι του μυαλού , έβγαλα με προσοχή

αυτή την παλιά ζυγαριά και άρχισα να μαζεύω ...

Από την μια έβαζα σταγόνες Δηλητήριο κι από

την άλλη κύβους Ζάχαρης ...

Έβγαιναν περισσότερες οι πικρές σταγόνες,

μα και πάλι ...

οι κύβοι της Ζάχαρης ήταν πιο βαρείς ...

Έπρεπε κανονικά να τραβήξουν κάτω την ζυγαριά

να σταθεί επάνω το πιατάκι με τις σταγόνες όμως όχι

το Δηλητήριο δεν έλεγε ν΄  ανυψωθεί κι έτσι  τα έριξα

και τα δυο σε ένα κρυστάλλινο ποτήρι ...

Μα

και πάλι οι κύβοι της Ζάχαρης αρνήθηκαν να ρουφήξουν

το Δηλητήριο, ούτε που καταδέχτηκαν ν΄ ανακατωθούν μαζί του!

Το άφησαν μαύρο κι έρημο να κάθεται στον πάτο και

οι ολόλευκοι κρύσταλλοι ανέβηκαν στην επιφάνεια.

Σε κάθε αναμέτρηση  η  Ζάχαρη νικούσε στο

μυαλό μου το απλό κι ανθρώπινο και έτσι έβγαλα το

συμπέρασμα πως  ακόμα και λίγες στιγμές Ευτυχίας

φτάνουν για να σκεπάσουν κάθε πίκρα και να δώσουν

χαμόγελο  και  ελπίδα και όνειρα !

Ευτυχία είναι να ανακαλύπτεις  αυτό

 

ένα ετοιμοθάνατο τυφλό μωρό

 

να το φροντίζεις

Ευτυχία είναι να το βλέπεις  να ζει

 

Ευτυχία είναι κι αυτό ,  μια βόλτα μέχρι την μικρή λίμνη στο βουνό

 

Ευτυχία να βλέπεις γύρω σου την ζωή να γεννιέται

 

Ευτυχία είναι να ανακαλύπτεις το θαύμα της τεχνικής

για το χτίσιμο μιας φωλιάς

 

Ευτυχία είναι .... oι άνθρωποι που σ΄ αγαπούν, 
το συννεφιασμένο τους πρόσωπο για σένα,
τα χαμόγελα των παιδιών, ο ουρανός που αλλάζει χρώματα
ανάλογα με την διαθεσή του,
ο ήλιος που βγαίνει κάθε πρωί ...
Ευτυχία είναι που σου δόθηκε το δώρο της ζωής

Λοιπόν  αυτό που έμαθα είναι πως παντού μπορείς να βρεις την ευτυχία
φτάνει να  ανοίξεις  πρώτα την καρδιά σου και μετά τα μάτια σου και
θα την  ανακαλύψεις ...

Σίγουρα όμως δεν θα την βρεις αν ο στόχος σου είναι η λέξη και μόνο
κι όχι το νοημά της.

 Levina

Το Έβδομο Βήμα

Αναστατωμένος πέρασε μέσα από τους μισοσκότεινους

χωμάτινους διαδρόμους στρωμένους με χοντρό πλαστικό

που έτριζε και γλίστραγε κάτω από τις δερμάτινες σόλες

των παπουτσιών του σε κάθε του βήμα.

Η ταξιθέτρια περπατούσε ανάλαφρα μπροστά του,

μικροκαμωμένη, αέρινη του έδειχνε τον δρόμο , το

μόνο που είχε δει από αυτήν ήταν ένα χαμόγελο

ζωγραφισμένο με έντονο κόκκινο κραγιόν επάνω

από το πηγούνι της, τα μάτια της ήταν κρυμμένα

στην σκιά όταν πήρε από τα χέρια του το εισιτήριο

και με ένα νεύμα του ζήτησε να την ακολουθήσει.

Η ατμόσφαιρα ήταν πνιγηρή σαν βούρκος κάτω

από την τέντα που κάλυπτε μισό οικοδομικό τετράγωνο,

αν ο αέρας ήταν θεατός θα τον έσκιζε με το σώμα του

καθώς προχωρούσε άβουλα πίσω από την γυναίκα. 

Κατά βάθος ήθελε να κάνει μεταβολή και να φύγει ,

να βγει  έξω στον καθαρό αέρα, όμως η περιέργεια

για το μετά τον κρατούσε δέσμιο , στα μάτια του

χόρευε η αφίσα που ήταν κολλημένη σε όλες τις

τσιμεντένιες κολώνες της πόλης και έδειχνε

ένα τσούρμο από νάνους, άλογα, χορεύτριες,

ακροβάτες, τίγρεις και παλιάτσους  και με έντονα

χρυσαφένια γράμματα υποσχόταν μοναδικές εμπειρίες

για όποιον είχε το θάρρος να επισκεφτεί το Τσίρκο

Των Παραισθήσεων.

Στην αρχή είχε γελάσει με τον παιδιάστικο τίτλο,

όμως εκείνο το ζεστό απόγευμα δεν αντιστάθηκε

στην παρόρμηση του και βρέθηκε στις παρυφές της πόλης

εκεί που είχε στηθεί η τεράστια τέντα και του έκανε

εντύπωση που δεν είδε γύρω του αυτοκίνητα, ανθρώπους,

νταλίκες που συνήθως μεταφέρουν τον εξοπλισμό και

τροχόσπιτα που μένουν οι άνθρωποι των τσίρκων, ούτε

κλουβιά με ζώα είδε, μόνο την τέντα από σκούρο πράσινο

πλαστικό που γυάλιζε σαν λόφος από γρασίδι στον

απογευματινό ήλιο που έπαιρνε την κατηφόρα πίσω

από την άκρη του ορίζοντα.

Η γυναίκα με το ζωγραφισμένο χαμόγελο αμίλητη

του έδειξε την θέση του και πριν προλάβει να την

ευχαριστήσει και να της δώσει το νόμισμα που είχε

στην τσέπη του , όπως έδινε πάντα στις ταξιθέτριες

όταν πήγαινε στο θέατρο ... εκείνη εξαφανίστηκε.

Το περίεργο ήταν πως δεν άκουγε τίποτα γύρω του,

η παράσταση θα άρχιζε σε ελάχιστα λεπτά και κανονικά

το τσίρκο ήταν γεμάτο κι όμως αυτός δεν άκουγε τίποτα

περισσότερο από τον ήχο των βημάτων του, το τρίξιμο που

έκανε το κάθισμα , ντυμένο με σκουροκόκκινο βελούδο,

όταν  κάθισε, τον ρυθμικό ήχο της λαχανιασμένης ανάσας του,

ακόμα και τον ήχο που έκαναν τα βλέφαρά του όταν ανοιγόκλειναν

επάνω από τα θολωμένα μάτια του που σάρωναν την στρογγυλή

πίστα μπροστά του για να βρει κάποιο σημάδι ζωής.

Ο εκκωφαντικός ήχος της μουσικής ήρθε από το πουθενά

και εκείνος αναπήδησε ξαφνιασμένος από την απότομη εισαγωγή.

Η παράσταση άρχιζε !!

Kiries  ki  Kyrio

kalos  irthiti   la  Grande  Circo

ton  aisthisis  kai   paraisthisis 

έψαξε να βρει από που έρχεται αυτή η στριγκιά φωνή με την

περίεργη προφορά , αλλά δεν εμφανίστηκε κανένας στην πίστα !

ούτε ακούστηκε κάτι άλλο, έκλεισε η μουσική ,

όλα σώπασαν, τα λιγοστά φώτα έσβησαν και μόνο ένας κόκκινος

προβολέας έμεινε αναμμένος στο ψηλότερο σημείο της τέντας

Τότε την είδε

μια λεπτή μοναχική φιγούρα σχεδόν ολόγυμνη , τυλιγμένη σε

αραχνούφαντες κορδέλλες  κεντημένες με πούλιες

να γυαλίζει σαν μικρή πυγολαμπίδα ανέβαινε με σβελτάδα

την σχοινένια σκάλα δίπλα στο αριστερό δοκάρι που

κρατούσε την μια πλευρά της τέντας .

Τα μακριά σκούρα μαλλιά της ήταν πιασμένα σε μια σφιχτοδεμένη κοτσίδα

που έφτανε μέχρι χαμηλά στην μέση της και σε κάθε κίνηση που έκανε

αυτή χόρευε σαν ανεξάρτητο σώμα επάνω της σε έναν χαρούμενο ρυθμό.

Μα εκείνο που του έκανε εντύπωση ήταν τα πόδια της !

Λεπτά, μακριά , καλογυμνασμένα  πόδια που ανέβαιναν
χωρίς δισταγμό  το κάθε σκαλί και φορούσε ... 

λευκές γυαλιστερές γόβες με τακούνι  στιλέτο !!!

Ένας κίτρινος προβολέας έστειλε μια δέσμη φωτός στο κέντρο

της σκηνής κι εκεί στεκόταν  ακίνητη μια κατάλευκη θηριώδης τίγρη

με την γούνα της κατάσπαρτη από χρυσαφένιες  πούλιες που

αντανακλούσαν το έντονο φως και το έστελναν μέσα από ένα

πολύχρωμο πρίσμα σε κάθε άκρη της τέντας, παντού γύρω του

έβλεπε κουκκίδες από χρώματα να χορεύουν σε κάθε ανάσα

του ζώου, γιατί ήταν ζωντανή , αυτό ήταν βέβαιο αν και η ακινησία της

την  έκανε να μοιάζει σαν υπνωτισμένη! μια ρόδινη γλώσσα εξείχε

κάτω από τα γυαλιστερά μαύρα μουστάκια της και γύρω της

ένα ζευγάρι νάνων με πολύχρωμα ρούχα έπαιζε κυνηγητό,
σκαρφάλωναν επάνω στην πλάτη της τίγρης που παρέμενε ασάλευτη,
περνούσαν κάτω από την κοιλιά της, τραβολογούσαν την ουρά της
που ήταν και το μόνο  που έδινε σημάδια ζωής καθώς πηγαινοερχόταν

ρυθμικά σαν μετρονόμος κι όμως τα χρυσαφένια μάτια της έμοιαζαν
καρφωμένα επάνω του να τον κοιτάνε επίμονα , σαν να τον προκαλούσε
σε μια αναμέτρηση  , τόσο ζωντανά που ήταν έτοιμος να πεταχτεί
από το καθισμά του και να τρέξει να παίξει μαζί της όπως οι νάνοι.

Η γυναίκα με τα ψηλά τακούνια είχε φτάσει σβέλτα στην κορυφή

της σκάλας, έπρεπε να  ξαπλώσει σχεδόν στο κάθισμά του για

να την βλέπει , ένα ζευγάρι κιάλια εμφανίστηκε από το πουθενά

και τα έφερε στα μάτια του.

Έμοιαζε τόσο κοντά του, αν άπλωνε το χέρι θα άγγιζε  την

λευκή επιδερμίδα της που γυάλιζε από την χρυσόσκονη και τότε

εκείνη έστρεψε το κεφάλι της προς το μέρος του και τον κοίταξε

κατάματα.

Τα μάτια της είχαν το χρώμα της βιολέτας, μαβιά, έντονα, υγρά

σαν λίμνες την ώρα που βασιλεύει ο ήλιος, θα μπορούσε να

ταξιδέψει μέσα σε αυτά τα μάτια αν δεν έβλεπε μια σκληρή λάμψη

σαν αστραπή να βγαίνει από μέσα τους. Έδειχναν ενοχλημένα

που τα κοιτούσε τόσο αδιάκριτα με τα κιάλια του και χάθηκαν

από το οπτικό του πεδίο!

Την επόμενη στιγμή την είδε να απλώνει τα χέρια, να παίρνει θέση

στην άκρη της πλατφόρμας που στεκόταν και να ετοιμάζεται να

κάνει το πρώτο βήμα επάνω στο χοντρό συρματόσκοινο που ένωνε

τις δυο θηριώδεις κεντρικές κολώνες που κρατούσαν την τέντα .

Δεν είχε βγάλει τις λευκές της γόβες , αυτό πρόσεξε εκείνος

και συνέχισε να παρακολουθεί κάθε της κίνηση με τα κιάλια του.

___Ένα βήμα

και η γόβα στιλέτο άγγιξε το συρματόσκοινο

το τακούνι ακούμπησε γερά επάνω του.

_Εκείνος ένοιωσε ένα πόνο στον ώμο του_

___Δεύτερο βήμα

στεκόταν μόνο επάνω στο συρματόσκοινο

σταθερά χωρίς να χάνει λεπτό την ισορροπία της

_Εκείνος ένοιωσε ένα βάρος στο στήθος του_

___Τρίτο βήμα

η γυναίκα άρχισε να περπατά απόλυτα συγκεντρωμένη

στον στόχο της, την απέναντι πλατφόρμα

_Εκείνος ένοιωσε πως αόρατα χέρια είχαν αρπάξει 

κάθε κομμάτι του κορμιού του, το πίεζαν, το βασάνιζαν, 

μικρά κομμάτια φωτιάς ξεφύτρωναν στα μπράτσα του, 

έκαιγαν την κοιλιά του, τις γάμπες του, τους μηρούς του, 

το στήθος, τον λαιμό του ... δεν μπορούσε να φωνάξει ...

δεν μπορούσε να πάρει τα μάτια του από την φωτεινή 

σιλουέτα που γλιστρούσε στηριγμένη με τις

ψηλοτάκουνες γόβες της επάνω στο συρματόσκοινο_

___Τέταρτο βήμα

η γυναίκα γύρισε και τον κοίταξε χωρίς να σταματά

τον ρυθμό του βηματισμού της

_Εκείνος ένοιωσε περισσότερο την ματιά της, όπως ένοιωσε

και την ανάσα της στον λαιμό του, μια υγρή γλώσσα άγγιξε

την επιδερμίδα του που έκαιγε δροσιζοντάς τον ...

πέρασε επάνω από μια μικρή φλέβα που έστελνε τον ρυθμό

της καρδιάς στο σώμα του, άγγιξε τα λεπτά πτερύγια

των αυτιών του, απαλά χέρια άνοιξαν τα κουμπιά από το

λευκό του πουκάμισο, παραμέρισαν το ύφασμα και η υγρή

γλώσσα κατέβηκε ανάλαφρα στο ιδρωμένο στήθος του,

Ήθελε να κατεβάσει τα κιάλια από τα μάτια του, να αγγίξει

το κεφάλι που χάιδευε το δέρμα του, να πιάσει τα χέρια που

άνοιγαν τα κουμπιά στο παντελόνι του , όμως τα μαβιά μάτια

τον είχαν καθηλώσει στην ακινησία του και δεν ήξερε πια

αν η γυναίκα ήταν σταθερά επάνω στο συρματόσκοινο, αν

προχωρούσε, αν εκείνη ήταν επάνω στο κορμί του , αν όλα

ήταν μέρος της παράστασης ή όλα ήταν στην φαντασία του.

___Πέμπτο βήμα

η  ακροβάτισσα έφτανε σχεδόν στην απέναντι πλατφόρμα

ακόμα με τα χέρια τεντωμένα και για μισό εκατοστό του

δευτερόλεπτου το λεπτό τακούνι δεν βρήκε την θέση του'

παραπάτησε !

_Εκείνος ένοιωσε να του κόβεται η ανάσα, άπλωσε το ένα

χέρι να την κρατήσει αλλά έπιασε μια τούφα από απαλά μαλλιά,

έχωσε μέσα στο ζεστό κεφάλι τα δάχτυλά του, μύριζε  τόσο

όμορφα , σαν λιβάδι με αγριολούλουδα μετά την βροχή και

πήρε βαθιά ανάσα να συνέλθει  ενώ  το κορμί του

αναστέναζε κάτω από χιλιάδες ακροδάχτυλα που άγγιζαν

κάθε του εκατοστό  , χιλιάδες  ηλεκτρικές εκτονώσεις από κάθε

πόρο του δέρματος του σε κάθε άγγιγμα της υγρής γλώσσας

και τότε ένοιωσε πως είχε μπει σε ένα βαθύ άνοιγμα που έκλεισε

μετά την εισβολή και τον κράτησε σφιχτά μέσα του , ακίνητο,

νικημένο, άβουλο. Δεν ήθελε να βγει από αυτό, αλλά κάθε

κύτταρο του μυαλού του του φώναζε να κινηθεί ,  να  ξεγλιστρήσει

από την  παγίδα και άρχισε να  σαλεύει αργά κάτω από ένα

γλυκό βάρος, πιασμένος σαν ψάρι σε τεράστιο αγκίστρι.

___Έκτο βήμα

η γυναίκα ξαναβρήκε την ισορροπία της και γύρισε και πάλι

να τον κοιτάξει λίγο κοροϊδευτικά αυτή την φορά, μια υποψία

χαμόγελου κρεμόταν από τα βιολετιά μάτια της.

_Εκείνος της χαμογέλασε, ο ιδρώτας έτρεχε ποτάμι από το

μέτωπό του, τον λαιμό , το στήθος του, όμως χαμογελούσε κι ας

καιγόταν κι ας χόρευε το κορμί του έναν δικό του ξεχωριστό χορό,

κάνοντας τις ωθήσεις του όλο και πιο δυνατές, να βγει , να γλυτώσει

από την  παγίδα του, όχι δεν ήθελε να βγει , να μπει πιο βαθιά ήθελε

για αυτό έγιναν πιο έντονες οι κινήσεις του, να μπει μέσα και να

μην ελευθερωθεί ποτέ από αυτό το γλυκό μούδιασμα που κυρίευε

τα μέλη του, το μυαλό του, τα χείλη του που  είχαν τραβηχτεί σε

έναν στραβό μορφασμό σαν να πόναγε φρικτά σε κάθε του ώθηση.

___Έβδομο βήμα

θριαμβικά έκανε το τελευταίο της βήμα η γυναίκα και στάθηκε με

τα χέρια ψηλά γελώντας, περιμένοντας την αποθέωση για το

κατόρθωμά της!

_Εκείνος είδε την λάμψη από τα μάτια της να τον χτυπά κατάστηθα,

σαν ηλεκτρική εκκένωση ήταν  η  μαβιά αστραπή  που σάρωσε το

χωράφι του κορμιού του, κατακαίγωντας τους νευρώνες της ύπαρξής του

και ο πόνος της εκτόνωσης άφησε πίσω του ένα βαθύ ουρλιαχτό να

ξεφύγει από τα παραμορφωμένα χείλη του καθώς ένοιωσε να στραγγίζει

από τους χυμούς της ζωής του, να γίνεται ένας ξερός χείμαρρος

σε μια άνυδρη βουνοπλαγιά και μετά σαν έμβρυο που βγαίνει

από την μήτρα ξεγλίστρησε κι αυτός από την ζεστή υγρή παγίδα του.

Χάθηκαν τα κιάλια από τα χέρια του.

Ακίνητος, εξουθενωμένος παρέμεινε μισοξαπλωμένος στο βελούδινο κάθισμα

να βλέπει το τέλος από το νούμερο της ακροβάτισσας που σβέλτα και πάλι

γλιστρούσε προς τα κάτω πιασμένη από ένα χοντρό σκοινί.

Χαμήλωσε τα μάτια του και πρόλαβε να δει την λάμψη από δυο χρυσαφένια

μάτια που τον κοιτούσαν και την άκρη από ένα πολύχρωμο ρούχο που

χάθηκε στα σκοτάδια την ώρα που έσβηναν οι προβολείς.

Ανασηκώθηκε στο κάθισμά του  νοιώθοντας τα γόνατά του να τρέμουν

και το κορμί του αδύναμο να κρατήσει το βάρος του για να σηκωθεί όρθιος

αν και πολύ θα το ήθελε να βγει για λίγο έξω να καπνίσει ένα τσιγάρο

κάτω από τον νυχτερινό ουρανό, έξω στον καθαρό αέρα.

Ακούστηκε και πάλι η εκκωφαντική μουσική που σταμάτησε το ίδιο απότομα

όπως άρχισε μερικά δευτερόλεπτα αργότερα και πάλι κάποιος προβολέας

άναψε ρίχνοντας την φωτεινή του δέσμη σε ένα γυναικείο ζευγάρι που

στεκόταν ακίνητο στο κέντρο της σκηνής.

Ο άντρας έγειρε πίσω στο κάθισμά του ολότελα παραδομένος

στο καινούργιο θέαμα που άρχιζε

Δυο μικρόσωμες γυναίκες με κοντά κατακόκκινα μαλλιά, πανομοιότυπες σαν να

ήταν η μια καθρέφτης της άλλης, με τα ίδια κόκκινα κορμάκια να ντύνουν

τα γυμνασμένα κορμιά τους και με τα πόδια ξυπόλυτα έκαναν την ίδια συγχρονισμένη

υπόκλιση πριν ξεκινήσουν το νούμερο τους.

Δυο χοντρά σκοινιά κρεμόταν από την οροφή της τέντας και οι δυο γυναίκες

με σίγουρες σταθερές κινήσεις άρχισαν να σκαρφαλώνουν με σβελτάδα αίλουρου

η κάθε μια στο δικό της σκοινί .

Πρώτο βήμα

οι γυναίκες έμπλεξαν ανάμεσα στους μηρούς τους το σκοινί και καθώς

πιάστηκαν από τα χέρια άρχισαν να στριφογυρίζουν σαν φίδια σκορπώντας

δίδυμες λάμψεις φωτιάς γύρω τους

_ Εκείνος ένοιωσε μια γλυκιά ζαλάδα να τυλίγει το μυαλό του

και  χιλιάδες μυρμηγκίσματα φωτιάς να κεντρίζουν

τους πόρους του κορμιού του

...........

                                                                                                 Levina

το χρώμα της νύχτας

Κάτω από έναν θολό ουρανό, με την άχλη της υγρασίας

να τυλίγει τον αέρα σε ένα πνιγηρό σφιχταγκάλιασμα

στάθηκε η γυναίκα μέσα στον φωτεινό κύκλο που έριχνε

ο γυμνός γλόμπος κρεμασμένος από το ταβάνι με

το καλώδιο που τον ένωνε με την πηγή της ζωής,

λερωμένο από τα περιττώματα που άφηναν οι μύγες

καθώς για κάποιο ανεξήγητο λόγο προτιμούσαν να

ψοφάνε εκεί επάνω στον παλμό του ρεύματος αντί να

ψάχνουν να βρουν φαΐ σε καμιά κουζίνα ή έξω στην αυλή.

Τίναξε τα μακριά σκούρα μαλλιά της και άρπαξε
τα σωληνάρια με τα χρώματα, γονάτισε και
τα στούμπιξε όλα μαζί  για να τα ξεκοιλιάσει .
Ένα ουράνιο τόξο ξεχύθηκε με ορμή  επάνω
στον λευκό καμβά από κίτρινα, κόκκινα, μπλε,
λευκά ποτάμια και εκείνη  έκλεισε τα μάτια κι έχωσε
τα γυμνά της χέρια μεσ΄ τα σωθικά τους και
τ΄ ανακάτεψε να φτάσουν  μέχρι την άκριες του τελάρου.

Αστέρια δίχως ονόματα ανάκατα πετούσαν στον κύκλο

ως εκεί που έφτανε το φως και αυτή προσηλωμένη

συνέχισε τα χρώματα να ανακατώνει και ξεπηδούσαν

τα μαβιά, τα πορτοκαλιά, οι ώχρες και γλιστρούσαν

μέσα από τους πόρους του κορμιού της στο αίμα της.

Μετά ξαφνικά σταμάτησε την κάθε της κίνηση
 κι ανασηκώθηκε ηδονικά χορτάτη από το έργο
των χεριών μα η ψυχή  στο λίγο έμεινε.

Κάποιος περίεργος που έψαχνε να βρει το φεγγάρι του

τρίτου γαλαξία στην άκρη τ΄ ουρανού μια πολύχρωμη

αστραπή είδε να βγαίνει μέσα από τα σκοτάδια

να χορεύει στην ήρεμη Καλοκαιρινή βραδιά και γύρισε

εκεί το κιάλι του γελώντας πως τάχα βρήκε αυτό που

αναζητούσε !

Έμεινε η γυναίκα  να  ψάχνει να βρει τι λείπει απ΄ τον καμβά της

που πήγανε τ΄ αστέρια που χόρευαν στα μάτια της,
αυτά που τα ΄πιανε σαν βουτούσε τα δάχτυλά της
μέσα στις πολύχρωμες πάστες.

" Αύριο , σκέφτηκε, αύριο το πρωί θα το δω, τώρα νυστάζω "

Άπλωσε το χέρι στον διακόπτη το φως να κλείσει  μα

για κάποιο λόγο ανεξήγητο το σκοτάδι αρνήθηκε να την πλησιάσει

όλα γύρω της παρέμειναν σε μια σφαίρα διάφανης λάμψης

περπατούσε  και  κυλούσαν αστέρια επάνω από το κορμί της

έβαφαν τον αέρα γύρω της, σήκωναν ανεμοστρόβιλους από

πολύχρωμες αστραφτερές κορδέλες.

Κοίταξε τα χέρια της, τα πόδια της κι αυτά είχαν φυτρώσει πια

στο χώμα, όμως εκείνη μπορούσε να πετάει ψηλά σκορπίζοντας

φως και τότε βούτηξε μέσα στην θάλασσα γελώντας ελεύθερη

Σαν βροντή ακούστηκε το γέλιο της  κι αναρωτήθηκε ο περίεργος

" Άραγε θα βρέξει μέχρι τα ξημερώματα?"

και συνέχισε να κοιτά μέσα από το κιάλι  το ουράνιο τόξο

που χόρευε μέσ τα σκοτάδια του Καλοκαιριάτικου ουρανού.

Levina

Λόγια Ά-λογα

Ξεκίνησα άλλα να γράψω όμως

άλλα σκέφτηκα στην πορεία,

άλλα μου βγήκαν τελικά ,

ίσως γιατί το μυαλό ακολουθεί

τους δικούς του δαιδαλώδεις δρόμους...

Οπότε τα άφησα όλα στην άκρη,

άλλη φορά θα τα πω'  και μένω

σε αυτό που μου έχει καρφωθεί

από ώρα ...

 

 

''  Ο Μανώλης με τα λόγια

χτίζει ανώγια και κατώγια  ''

 

 

Αναρωτιέμαι αν θα αναγνωρίσει

κάποιος τον εαυτό του μέσα σε αυτό,

εγώ τον δικό μου εαυτό τον έχω πιάσει

πολλές φορές να σκέφτεται ανόητα,

να αντιδρά ακόμα πιο χαζά,

να δικαιολογεί ή να κατηγορεί κάτι που δεν

έπρεπε να κάνει ,

μόνο που ποτέ δεν υποσχέθηκε κάτι

που ήξερε εκ των προτέρων πως

δεν θα μπορούσε να το τηρήσει

 

Όχι

απαντώ πριν με ρωτήσετε...

πως δεν το γράφω γιατί κάποιος αθέτησε

απέναντι σε μένα μια υπόσχεση

ούτε γιατί εγώ έκανα κάτι τέτοιο...

το είπα εξ άλλου

υποσχέσεις δεν δίνω αν δεν πρόκειται να τις κρατήσω!

 

Με ενοχλεί όμως αφάνταστα

να το βλέπω να γίνεται

να βλέπω να καταρρακώνεται μια ανθρώπινη ψυχή

να βλέπω στο όνομα μια εγωιστικής συρρίκνωσης μυαλού

να καταπατώνται ανθρώπινες αξίες και ευαισθησίες.

Με ενοχλεί  ακόμα περισσότερο

ο θύτης να απαιτεί κατανόηση  από το θύμα

και νοιώθω χειρότερα όταν γνωρίζω πως το θύμα

στο όνομα της ανιδιοτελούς αγάπης

παραδίδει το σπαθί στον θύτη μαζί

με την  φλέβα που κυλά το αίμα

ώστε η θυσία να είναι ολοκληρωμένη

για να φυσάνε ούριοι άνεμοι στα πανιά του θύτη . 

 

 

Δεν χρειάζεται τελικά πολλή σκέψη

το χειρότερο αιμοβόρικο θεριό είναι ο άνθρωπος

δεν μπορεί ούτε το φως της μέρας να σηκώσει

 

 

 

Ε κακομοίρη άνθρωπε, μπορείς να μετακινήσεις βουνά,

να κάμεις θάματα, κι εσύ να βουλιάζεις στην κοπριά,

στην τεμπελιά και στην απιστία!

Θεό έχεις μέσα σου,

Θεό κουβαλάς και δεν το ξέρεις

το μαθαίνεις μονάχα την ώρα που πεθαίνεις,

μα 'ναι πολύ αργά.

 

Νίκος Καζαντζάκης

 

 

 

υγ. πόσες φορές έρχεται στην μίζερη ζωή σου το φως

      για να έχεις την πολυτέλεια να το σβύσεις ?