ΜΟΝΟΛΟΓΟΣ του εγώ....
ΜΟΝΟΛΟΓΟΣ του εγώ....
Μα
θυμήσου, κάθε φορά που έπαιρνα ανάμεσα στα δάχτυλά μου το σκληρό σου
κέλυφος προσπαθώντας να το διαπεράσω με το χάδι μου, όρθωνες τείχη
σκληρότητας, συμπαγή κι αδιαπέραστα. Δεν μπορούσα να φτάσω στο βάθος,
δεν με άκουγες, δεν άκουγες εσένα.Έγινες υπηρέτης όλων κι εγώ
ακολουθούσα τις εντολές σου.Με πόνεσες, με τραυμάτισες.... μα άντεξα τα
ουρλιαχτά σου που σκίζαν το σκοτάδι, τα ατέλειωτα "γιατί" ...Έφταιγε η
μάνα σου που σε γέννησε έτσι "ανήσυχη", "ευαίσθητη", "μίζερη",
"αντικοινωνική", να πω κι άλλα?Έφταιγαν οι άλλοι για την κατάντια
σου...ΕΦΤΑΙΓΑ ΕΓΩ...Πάντα κάποιος έφταιγε...Έτσι έπρεπε να γίνει...Μα δε
σκέφτηκες ποτέ πόσο δυνατή ήσουν ΨΥΧΗ μου...Με τρόμαζες ακόμα κι εμένα
όταν με τραβούσες βίαια στον Άδη, γκρινιάρικο παιδάκι που του πήραν το
παιχνιδάκι... κι ας ήξερα ότι ήσουν ΙΚΑΝΗ να ξαναβγείς...Ξεγέλασες κι
εμένα μάγισσα...Σε γούσταρα γι'αυτό δεν έφυγα...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου