Δευτέρα 17 Μαρτίου 2014

ΜΟΝΟΛΟΓΟΣ του εγώ....

ΜΟΝΟΛΟΓΟΣ του εγώ....





Κοίταξέ με!!!Kοίταξέ με στα μάτια...σ'αυτά τα μάτια που όταν κλαίγανε εκλιπαρώντας να καταλάβεις, έστρεφες το κεφάλι οργισμένη. Καταραμένη κατάρα που σε βρήκε! Ερχόταν στιγμές που προσπαθούσες βίαια να με τραβήξεις από μέσα σου..., να ξερριζώσεις και το τελευταίο κομμάτι ύπαρξής μου..., μακάρι να με σκότωνες, σκεφτόσουν...Ευχόσουν να ήμουν αλλιώς, ευχόσουν να μην υπήρχα ΕΓΩ που ταλαιπωρούσα τον ύπνο σου κρατώντας σε "ΞΥΠΝΙΑ", εγώ που σε πλημμύριζα θλίψη, αιώνια μερόνυχτα...Εγώ που ήμουν πανικός χωρίς αρχή, μια φρίκη χωρίς τέλος...
Μα θυμήσου, κάθε φορά που έπαιρνα ανάμεσα στα δάχτυλά μου το σκληρό σου κέλυφος προσπαθώντας να το διαπεράσω με το χάδι μου, όρθωνες τείχη σκληρότητας, συμπαγή κι αδιαπέραστα. Δεν μπορούσα να φτάσω στο βάθος, δεν με άκουγες, δεν άκουγες εσένα.Έγινες υπηρέτης όλων κι εγώ ακολουθούσα τις εντολές σου.Με πόνεσες, με τραυμάτισες.... μα άντεξα τα ουρλιαχτά σου που σκίζαν το σκοτάδι, τα ατέλειωτα "γιατί" ...Έφταιγε η μάνα σου που σε γέννησε έτσι "ανήσυχη", "ευαίσθητη", "μίζερη", "αντικοινωνική", να πω κι άλλα?Έφταιγαν οι άλλοι για την κατάντια σου...ΕΦΤΑΙΓΑ ΕΓΩ...Πάντα κάποιος έφταιγε...Έτσι έπρεπε να γίνει...Μα δε σκέφτηκες ποτέ πόσο δυνατή ήσουν ΨΥΧΗ μου...Με τρόμαζες ακόμα κι εμένα όταν με τραβούσες βίαια στον Άδη, γκρινιάρικο παιδάκι που του πήραν το παιχνιδάκι... κι ας ήξερα ότι ήσουν ΙΚΑΝΗ να ξαναβγείς...Ξεγέλασες κι εμένα μάγισσα...Σε γούσταρα γι'αυτό δεν έφυγα...

Σαράντα χρόνια μετά...το σχέδιό σου, κουβάρι που το ξετύλιγες σα μίτο, ΑΠΟΚΑΛΥΦΘΗΚΕ...Ποιός ΛΑΒΥΡΙΝΘΟΣ Αριάδνη μου?Αυτός που τάχα δεν έβλεπες την έξοδο , αλλόφρονη Μαινάδα του Ευριπίδη, τυλιγμένη στον κισσό σου γόησσα...?Ποιά τέρατα?Αυτά που έπλαθες μόνη σου περίτεχνη κεντήτρα παραμυθατζού?Τι να σε κάνουν τα φτωχά πλάσματα που έβαζες κι έβγαζες Εσύ ο πρώτος σκηνοθέτης και πρωταγωνιστής? Οι υπόλοιποι κομπάρσοι απλώς, εξυπηρετούσαν την πλοκή...το σκοπό...












Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου