Tι
χρώμα έχει η λύπη; Ρώτησε το αστέρι την κερασιά και παραπάτησε στο
ξέφτι κάποιου σύννεφου που περνούσε βιαστικά. Δεν άκουσες; Σε ρώτησα, τι
χρώμα έχει η λύπη;
Έχει το χρώμα που παίρνει η θάλασσα την ώρα που γέρνει ο ήλιος στη αγγαλιά της. Ένα βαθύ άγριο μπλέ.
Τι χρώμα έχουν τα όνειρα;
Τα όνειρα; Τα όνειρα έχουν το χρώμα του δειλινού.
Τί χρώμα έχει η χαρά;
Το χρώμα του μεσημεριού αστεράκι μου.
Και η μοναξιά;
Η μοναξιά έχει χρώμα μενεξελί.
Τι όμορφα που είναι τα χρώματα! Θα σου χαρίσω ένα ουράνιο τόξο, να το ρίχνεις επάνω σου όταν κρυώνεις.
Το αστέρι έκλεισε τα μάτια του και ακούμπησε στο φράκτη. Έμεινε κάμποσο εκεί και ξεκουράστηκε.
Και η αγάπη; Ξέχασα να σε ρωτήσω, τι χρώμα έχει η αγάπη;
…Το χρώμα που έχουν τα μάτια του Θεού, απάντησε το δέντρο.
Τι χρώμα έχει ο έρωτας;
Ο έρωτας έχει το χρώμα του φεγγαριού, όταν είναι πανσέληνος.
Έτσι ε; Ο έρωτας έχει το χρώμα του φεγγαριού, είπε τo αστέρι… Κοίταξε μακριά στο κενό… Και δάκρυσε …
Πες μου ένα χαρούμενο τραγούδι για την ζωή, είπε το δέντρο στ’ αστέρι του.
Το τραγούδι που λέει η καγκελόπορτα, όταν ανοίγει και μπαίνει κάποιος που αγαπάς.
Δείξε μου ένα ακριβό στολίδι.
Τα καράβια και τους Ινδιάνους με τα βέλη και τα πολύχρωμα φτερά, που είναι ζωγραφισμένα στους άσπρους τοίχους μιας καμαρούλας.
Όμορφη βραδιά απόψε. Aκου, πως τραγουδάει το τριζόνι!
Σε
λίγο θα βγεί ο Αυγερινός. Σε λίγο θα ξημερώσει. Κοίτα που ξεχάστηκε μια
ξελογιασμένη καρδερίνα. Και ξαγρυπνά. Κοιτάζει το φεγγάρι. Και
ονειρεύεται…
Σε λίγο θα ξημερώσει… Κοίτα που ξεχάστηκαν κάποιοι
ξελογιασμένοι άνθρωποι. Και ξαγρυπνούν. Κοιτάζουν το φεγγάρι. Κι
ονειρεύονται… Ονειρεύονται και ελπίζουν…
Αλκυόνη Παπαδάκη - Το χρώμα του φεγγαριού....
(Πείτε
μου δεν ειναι φανταστική ...καταπληκτικη???εμένα μου αρέσει προσωπικά
πάρα πολύ...Ο παραμυθένιος της λόγος..μου θυμίζει συνεχώς πως πρέπει να
ονειρεύομαι..σε κόσμους γεμάτη φαντασία και ζωή..και να μας ταξιδεύουν
μακρυά απο την ρουτίνα της καθημερινότητας..Καλό απόγευμα φίλοι μου!!)
Ετικέτες
Αναρτήθηκε από
Ανεμοσκορπίσματα
