ΜΑΥΡΗ ΚΑΙ ΛΕΥΚΗ ΚΑΙ ΠΟΡΦΥΡΗ....

ΜΑΥΡΗ ΚΑΙ ΛΕΥΚΗ ΚΑΙ ΠΟΡΦΥΡΗ....

Έστρεψα το βλέμμα, καθώς αργά σηκωνόμουν στα πόδια μου. 

Η Μήδεια στεκόταν εκεί χαμογελώντας, πολύ κομψή και χαριτωμένη φορώντας μια στενή, πορφυρή εσθήτα. 

Στο χέρι της υπήρχε ένα μικρό μαύρο ραβδί, ακόμα σηκωμένο. 

Τα βαθιά πορφυρά της μάτια συναντησαν τα δικά μου. 

"Θυμήθηκες!," είπε η Μήδεια. "Ο Γκάνελον είναι δικός μας ξανά. Με θυμάσαι... άρχοντα Γκάνελον;" 

Μήδεια, μάγισσα της Κολχίδας! 

Μαύρη και λευκή και πορφυρή, στεκόταν εκεί χαμογελόντας μου, με την παράξενή της χάρη να αναδεύει παλιές, ξεχασμένες αναμνήσεις στο αίμα μου. 

Κανείς, ο οποίος είχε γνωρίσει τη Μήδεια, δε θα μπορούσε ποτέ να την ξεχάσει εντελώς. 

Όχι, μέχρι να τελειώσει ο χρόνος.

Το απόσπασμα: Από τον Σκοτεινό Κόσμο του Χένρυ Κάτνερ. Το διήγημα βρίσκεται στα ελληνικά (Γ.Μπαλάνος) από τις εκδόσεις Locus7.